• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eurosonic 2008, dag 1

Een aardige openingsdag met harde gitaren, zacht gefluister en één grote vraag.
10 januari 2008, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Rik Annema, Bart Breman en Tijs Heesterbeek

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 14 januari 2008

 
Eurosonic 2008 wordt geopend door de hippiecommune I'm From Barcelona en dat betekent dat het festival start met een enorm feest. Ballonnen en confetti vliegen al bij het eerste nummer in het rond, terwijl op het podium een stuk of twintig man heel erg blij staat te wezen. De vergelijking met The Flaming Lips en The Polyphonic Spree is dus snel gemaakt. En als je het theatrale van Arcade Fire erbij gooit, ben je ook al ver met de muzikale omlijsting. Leuk, maar op den duur ook wel érg zoetsappig. (TH)

Hanne Hukkelberg [foto boven] is niet zoetsappig, maar wel vertederend en stiekem word je smoorverliefd op haar. Ze beweegt zich in dezelfde muzikale kringen als Joanna Newsom of, voor haar iets dichter bij huis, Under Byen. Samen met haar bandleden (half Jagga Jazzist is leeggelopen om de Noorse te begeleiden) weet ze de Stadsschouwburg langzaam volledig in haar ban te krijgen met haar hoogst experimentele en jazzy folkliedjes, die ergens ook wel wat aan Björk doen denken.

Heel even lijkt het bedeesde tempo en de dromerige insteek je in slaap te sussen, maar daar kom je uiteindelijk op terug. Een mooie Pixiescover, de opbouwende intensiteit en de meeslepende muziek maken het meer dan de moeite waard. Bij Hanne duurt het even, maar het geduld dat je voor haar muziek moet opbrengen wordt meer dan beloond. Bijzonder mooi. (BB)

In studentensoos Vindicat staan de heftiger acts van Eurosonic in de startblokken. De Luxemburgers van Eternal Tango hebben distortionpedaaltjes en maken daar nog eens gretig gebruik van ook. Daar houden de referenties met heavy muziek echter op. Heftig? Nee, het is poeslieve, naar Amerikaans voorbeeld gefabriceerde emorock zonder body. (RA)

Ook de Finse chickies van Stalingrad Cowgirls [foto rechts] meten zich een geforceerd stoer imago aan. Ze moeten ook wel, want de fantasieloze punky hardrock van deze dames komt slecht uit de verf. Rommelig gespeeld en niet boeiend. De enorme rij voor Vindicat deed anders vermoeden. (RA)

Voor Vera staan op de donderdag daarentegen nog geen eindeloze rijen. Toch staan de vreemde IJslanders van Jakobinarina voor een lekker gevulde zaal. Alles aan deze band is over the top. Vooral het prachtige boblijnkapsel van gitarist Heimir Gestur Valdimarsson trekt veel bekijks. De nonchalante liedjes worden slordig afgewerkt, maar de hitpotentie schittert daar moeiteloos doorheen. (RA)

De hoofdprijs voor de zachtste band op Eurosonic gaat naar Krakow [foto links]. De Vlamingen lijken elk liedje te proberen om nog zachter en droeviger te klinken dan je voor mogelijk houdt. Maar naast ietwat zwaar op de hand is hun muziek gelukkig ook verstild en wonderschoon. Krakow is zo'n typisch geval van 'het de tijd geven'. Wat dat betreft kun je ze beter horen in een donkere en doodstille huiskamer, in plaats van in een afgeladen kroeg met schreeuwend en bierhijsend publiek. (BB)

Van fluisterzacht naar knijterhard is een afstand van welgeteld 25 meter. In de kleine bovenzaal van de Shadrak doen de Bloody Honkies [foto rechts] hun best om de fundamenten van het gebouw los te beuken. De op trommelvliesscheurend niveau gebrachte garagerock doet de kroeg op haar grondvesten schudden. Met retestrak spel en de gedreven presentatie kost het de vier boerenkinkels geen enkele moeite om de zaal te veroveren met hun vol vuur en soul gespeelde rock.

Het luidkeels om een toegift brullende publiek wordt bijna beloond. De gitaar is alweer ingeplugd en de eerste noten van nog een stampende rocker zijn al te horen als een onverbiddelijke medewerker het kwartet van het podium stuurt. En dan krijgt iedereen wat ze verdient: applaus voor de Bloody Honkies en boegeroep voor de medewerker. (BB)

Dat het vooraf eigenlijk al vaststaat is één ding, maar het waarmaken is een tweede. Blood Red Shoes is één van de hoogtepunten op Eurosonic 2008. Alles is sexy aan deze band: de naam, Laura-Mary met haar onschuldige lach, een killer gitaargeluid en de opgefokte drums van Steven. Bovendien hebben ze ook nog een pak hits als 'It's Getting Boring by the Sea', 'You Bring Me Down' en 'I Wish I Was Someone Better' die al behoorlijk meegezongen worden. En dat voor een band die zijn debuut nog moet uitbrengen. Eurosonic hebben ze al; heel 2008 ligt in het bereik. (TH)

Dat geldt helaas niet voor het Britse Sonny J., aan wie het na de Blood Red Shoes is om Huize Maas te vermaken. De band verrast nog wel, want de volledig misplaatste samplefunk is het laatste dat je verwacht te zien op Eurosonic. De zouteloze muziek is slechts geschikt voor al uw bruiloften en partijen en wat zo'n bandje hier te zoeken heeft is wellicht het grootste vraagteken van deze eerste, verder toch zeer geslaagde avond. (BB)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-2008-dag-1/16479/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag