• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eurosonic 2007: Dag 2

Dag 2 van Eurosonic, met o.a. Goose, Tunng, Five O'Clock Heroes en geen Datarock.
12 januari 2007, Groningen

Tekst: Rik Annema, Bart Breman en Rob van Leeuwen

Beeld: Ewoud Rooks

Publicatiedatum: 15 januari 2007

Een nieuwe dag, een nieuwe rij? Gelukkig is dit nog niet het geval bij de Waalse band Montevideo [foto 1]. Deze Walen doen niks nieuws, maar ze spelen de trage ultra hard stampende discobeats van Franz Ferdinand heftiger dan de Franzjes zelf.

Daarbij voegen de Belgen nog een flinke dosis dampende seventiesrock aan hun sound toe. Pure kracht. Het publiek in Huis de Beurs wordt met de minuut enthousiaster en wanneer de hele tent uiteindelijk staat te swingen vlucht de band de backstage in. Stoppen op je hoogtepunt heet dat. (RA)

Een andere Belgische act uit die buitencategorie is Goose. In Engeland gaan ze hard, in hun thuisland gaan ze hard en in Nederland gaan ze vanaf nu ook hard. Goose zet een van de beste shows van het hele weekend neer.

Het grote Grand Theatre is in ieder geval te klein voor ze. Met je ogen dicht waan je je in een groot stadion vol euforisch dansend volk. De combinatie van drie synthesizers, een geniaal strakke drummer en een lekker gladde knapperd achter de microfoon is adembenemend. Alles klopt aan deze band. (RA)

Er staat wel een rij voor de ingang van de USVA en die blijft tot frustratie van de wachtenden maar groeien. Eenmaal binnen blijkt het lange wachten de moeite meer dan waard. De volhouders krijgen een bijzonder aangename set van het Britse Tunng [foto 3] te horen. De vijf bebaarde Britten maken ‘folktronica’, wat betekent dat dromerige folkliedjes worden gecombineerd met knisperende bliepjes en kraakjes uit een laptop en dat een voorzichtige beat de maat bepaalt.

De kruisbestuiving tussen oude en nieuwe muziek pakt prima uit. Tunng maakt harmonieuze en sfeervolle muziek en geniet zichtbaar van het optreden en de enthousiaste respons uit de zaal. “Nog nooit van gehoord,” glundert het meisje achter de bar verrast, “maar ik vind het echt heel mooie muziek.” (BB)

Dringen geblazen is het ook bij 120 Days uit Noorwegen. De duistere, grotendeels elektronisch gebrachte, muziek krijgt Huis de Beurs zowel aan het zweten als aan het dansen. Muzikaal herleven de jaren ’80, wat waarschijnlijk de reden is voor de enthousiaste reacties van het wat oudere publiek.

120 Days heeft zich sterk laten inspireren door de new wave en heel bijzonder is het eigenlijk niet. Maar daar heeft het zwetende en dansende publiek verder maling aan. Die beleven een tweede jeugd. (BB)

Later die avond geeft Daan een overdreven show weg, door soms als Prince over het podium te paraderen met zijn blazerssectie in de rug, dan weer als een bandlid van Rammstein te zingen en het volgende moment fluisterend een 06-lijn na te doen. Apart, maar zonder duidelijke lijn en dus zwabberend van het ene naar het andere uiterste.

De Bromheads Jacket [foto2] gaan daarentegen tot het juiste uiterste, namelijk tot het gaatje. Het Britse drietal staat voor de zoveelste keer op een Nederlands podium (besnorde zanger Tim Hampton onthult zelfs in Nederland te zijn verwekt, zal het voorbestemd zijn?) en overtuigt voor de zoveelste keer met een hard en opruiend optreden. Nu nog écht pakkende liedjes schrijven, dan komt het helemaal goed. (RvL)

Heel wat rustiger is het bij James Yorkston. Sterker nog, als hij zijn akoestische liedjes speelt is de zaal muisstil. Tussen de nummers door blijkt de Brit een gedreven verteller, zo komt het publiek te weten dat hij in de trein tegenover een vreemde dame zat en iedereen opeens de wagon verlaat in verband met een stroomstoring. Jaja, dat is nou zijn soort rock-‘n-roll, zo geeft hij zelf lachend toe. Zijn optreden is er niet minder sterk door. (RvL)

Voor wat één van de mooiste optredens van deze avond zal blijken, blijven we nog even in de USVA. Emil Svanängen, een wat schuchter ogende jongeman uit Zweden, is er verantwoordelijk voor. Onder de naam Loney, Dear [foto 4] brengen hij en zijn band losjes rammelende popliedjes. Het is het soort muziek dat je meteen warm en vertrouwd in de oren klinkt, al heb je het nog nooit eerder gehoord.

Loney, Dear is het beste te omschrijven als het verlegen broertje van The Postal Service. Maar waar The Postal Service zich van elektronica bedient, worden de intieme liedjes van Loney, Dear bij elkaar gehouden door orgeltjes, akoestische gitaren en mooie samenzang. Warm, sympathiek en zeer veelbelovend. (BB)

In de kelder van Vindicat gaat het er met Humanzi op het podium hard aan toe. De rondwaaiende mp3’s op internet zijn nog niet allemaal even sterk, maar live weten deze Engelse gasten precies hoe het moet. De simpelheid van de Ramones combineert Humanzi met de monotone strakke beats van Queens of the Stone Age Voeg daar een soort Sid Viciouslookalike achter de microfoon aan toe en hoppakee; een topact is geboren. Een ware revelatie tussen de overvloed aan discobandjes op Eurosonic. (RA)

Bij publiekstrekker The Magic Numbers is het bijna onbegonnen werk om binnen te komen. De rij voor de Stadsschouwburg loopt meters lang de Turfsingel op. Eenmaal binnen (“Ach, kom allemaal maar binnen,” schreeuwt een portier) blijkt het optreden al voor driekwart achter de rug.

In de nog resterende tijd bewijst de broeren-en-zussencombinatie uit Engeland dat ze de terechte grote naam op Eurosonic zijn. The Magic Numbers is een geoliede popmachine en hun warme, op de sixties geënte popliedjes zijn van een indrukwekkend niveau. (BB)

De rij bij Datarock is enorm, dus is het tijd om te rocken, bij The Answer. Dat gaat ongeveer zo: R-O-C-K.

De songs worden strak gespeeld, de ingewikkelde gitaarsolo’s zonder een enkele fout uitgevoerd en de teksten uiterst zuiver over het publiek uitgeschreeuwd, dus eigenlijk is er geen vuiltje aan de lucht. Jammer dat het na twee nummers lijkt alsof The Answer een afgezaagde combinatie van AC/DC en Led Zeppelin is zonder eigen ideeën, maar met steeds terugkerende rockposes die al dertig jaar achterhaald zijn. Ach, laten we maar eens eerlijk zijn: dat zijn ze ook. (RvL)

Stukken beter en frisser is het Brits-Amerikaanse viertal Five O’Clock Heroes. Voortbordurend op de dwarse popliedjes van The Jam, Joe Jackson en Elvis Costello (de intromuziek is ook van hem) zet de jeugdige band een bevlogen set neer. De nummers van debuutalbum Bend to the Breaks lijken opeens getransformeerd in potentiële hitsingles, de samenzang klinkt mooi en zowel band als publiek hebben het naar hun zin. Conclusie: dit doet verlangen naar meer. (RvL)

Hot Club de Paris bewijst in elk geval over gevoel voor humor te beschikken. Met jolige (maar goed verzorgde) close harmony zang introduceert het Britse drietal zichzelf en met een aantal meligheden hebben de heren de lachers al snel op hun hand.

Gelukkig is het muzikaal ook nog eens leuk. Hot Club de Paris maakt dwarse en neurotische gitaarrock en de band dendert eigenzinnig over het podium. Soms is het iets te voor de hand liggend en liggen ongewilde referenties met flauwe punkbandjes op de loer. Maar aan de andere kant: de dwarse muziek en de relativerende houding is een warm welkom als afwisseling voor alle hypebandjes die zich zelf veel te serieus nemen. (BB)

Diep in de nacht staat er weer een lange rij voor Vera, ditmaal voor de Britse jongelingen van Larrikin Love. Zij bewijzen, net als vele van hun leeftijdsgenoten, dat de Britse rockmuziek nog steeds volop in beweging is. Frontman Edward Larrikin, naar wie de band is vernoemd, maakt er een mooi feestje van, al is het steeds terugkerende polkaritme op een gegeven moment iets teveel van het goede. (RvL)

Een kleine conclusie dan maar? Eurosonic 2007 was druk, soms erg druk en voor veel mensen misschien wel té druk. Echter, met een beetje geduld zag je genoeg acts die het wachten waard waren. Nieuwe en nog relatief onbekende bands die indruk maakten, zoals Loney, Dear, Shitdisco en Humanzi, maar ook bekendere acts als Goose en Five O’Clock Heroes die bewezen een aanwinst te zijn voor het popcircuit. ,p> Het zijn groepen waar we het komende jaar nog veel van gaan horen, al is het maar omdat die bobo’s met flitsende voorkeursbandjes ze vast en zeker nogmaals naar de Lage Landen gaan halen. Zijn die lange wachtrijen toch nog ergens goed voor geweest.

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-2007-dag-2/14711/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag