• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eurosonic 2007: Dag 1

Dag 1 van Eurosonic met o.a. Patrick Wolf, Shitdisco, The Young Knives en geen Peter, Björn & John.
11 januari 2007, Groningen

Tekst: Rik Annema, Bart Breman, Tijs Heesterbeek en Rob van Leeuwen

Beeld: Ewoud Rooks

Publicatiedatum: 15 januari 2007

Best druk, zo met zijn veertienduizenden. Vele optredens zijn na het Noorderslag Weekend 2007 op de netvliezen van muziekliefhebbers gebrand, maar ook de lange wachtrijen voor de diverse podia zal iedereen zich nog lang blijven herinneren. Je wilt graag een stukje Peter, Björn & John [foto 1] zien? Kansloos, zeker als je een betaalde bezoeker bent en geen bobo met een flitsend voorkeursbandje.

Een dag later in je rode trainingspak naar het Noorse Datarock? Dan wel graag achteraan aansluiten in een rij van tientallen andere fans. Een frustratie voor velen, maar gelukkig is er elders ook goede muziek.

Zoals bij Johnossi [foto 2], één van de openers van Eurosonic (met als bijkomend voordeel dat het dan nog makkelijk is om binnen te komen). Het optreden van het Zweedse duo is een sterk begin van het weekend. Zanger/gitarist John en drummer Ossi zijn samen een wat toegankelijke en minder uit de bocht vliegende versie van The White Stripes en dat bevalt prima.

Op plaat zijn de liedjes van het tweetal wat braaf, live ramt en beukt het daarentegen flink, waardoor de eerste ritmische hoofdknikjes in het publiek al snel zichtbaar zijn. (RvL)

The Young Knives [foto 3] uit Oxford is zo’n typisch Brits bandje die tegenwoordig per dozijn te voorschijn komen. Je kent het wel; ze maken aan Gang of Four schatplichtige rammelrock met licht hysterische zang, plompe bas en dwarse gitaar.

The Young Knives begeven zich in hetzelfde vaarwater als voortrekker Franz Ferdinand en daar is het dringen geblazen. Hoewel de band het in Huize Maas niet onaardig doet, is er ook weinig wat The Young Knives onderscheidt van al die andere Engelse gitaarbandjes.

Stuk voor stuk beginnen de nummers van het drietal veelbelovend, maar zelden weet de band de belofte ook in te lossen. Het materiaal is simpelweg te gebrekkig om de aandacht een uur lang vast te houden. The Young Knives is leuk voor zo lang het duurt, maar ook niet meer dan dat. (BB)

Patrick Wolf [foto 4] zal waarschijnlijk met weinig plezier terugdenken aan zijn optreden op Eurosonic. In de USVA heeft de jonge Brit het zwaar aan de stok met een slecht afgesteld geluid in het algemeen en onwillige microfoons in het bijzonder. Wolf probeert er het beste van te maken, maar meer dan strijdend ten onder gaan zit er voor hem niet in.

Dat is jammer, want Wolf maakt wel degelijk interessante en mooie muziek. Zijn mengeling van folk, pop en elektronica klinkt op plaat bijzonder aardig. Maar gedurende zijn optreden zie je hem van pure moedeloosheid steeds kleiner worden. Om het wanstaltig slechte geluid te compenseren wordt als laatste redmiddel een laptop met rammende elektronica opengetrokken. Maar net als het bemoedigende applaus is dat niet meer dan een doekje voor het bloeden. (BB)

Feverdream speelt verbeten en geconcentreerd de bovenzaal van Shadrak plat. Spartaans rocken kan dit Rotterdamse drietal als de beste. Vooral de chemie tussen de gitarist en drummer is een genot voor oog en oor. Ze voelen elkaar volledig aan, stoken elkaar op en laten de liedjes op geheel onverwachte momenten exploderen. Je kan er geen pijl op trekken. Eén van de betere bands op de donderdag is dus een Nederlandse. (RA)

In de chique en statige Stadschouwburg wordt normaliter op fluistertoon gesproken. Deze avond is het echter het toneel voor een dertienkoppig gezelschap uit Sint Petersburg dat het publiek tot vrolijk meehossen weet te bewegen. Leningrad zorgt met een stampende mengelmoes van ska, punk en fanfarerock voor een vrolijk hoogtepunt.

Zowel band als publiek hebben dik plezier en de vloer kraakt vervaarlijk onder het gewicht van de meespringende toeschouwers. Leningrad doet een beetje denken aan Gogol Bordello en de rauw grommende zanger zou zomaar de grote broer van Eugene Hütz kunnen zijn. Met een tevreden grijns overziet de Rus het vrolijke feest dat hij en zijn band hebben aangericht.

Alleen de conciërge van de Stadsschouwburg zal minder te spreken zijn over het effect dat het hard meestampende publiek op de dure houten vloer heeft. (BB)

De wandeling van de Stadsschouwburg naar het Grand Theatre is nog geen tien minuten, maar muzikaal is er een wereld van verschil tussen Leningrad en Alice Rose. De Deense staat in haar eentje op het kleine podiumpje van de bovenzaal en begeleidt zichzelf met laptop, trekzak en een viool. Rose heeft de onderkoelde, bijna hooghartige uitstraling van Roisin Murphy, maar komt niet onsympathiek over. En dat geldt ook voor haar muziek, die je met een beetje fantasie als elektronische folk zou kunnen omschrijven.

Het roept het werk van Portishead of Massive Atack in gedachten, al klinkt Rose wel ietsje kaler en ook iets minder warm. Misschien is het omdat de Deense in haar eentje op het podium staat en haar muziek weliswaar sympathiek, maar ook nogal afstandelijk overkomt. Leuk is dan wel weer de cover van AC/DC’s ‘Highway to Hell.’ (BB)

Elk jaar worden er op Eurosonic een aantal bands uit een land uitgelicht. Was dat vorig jaar Duitsland, dit jaar is die eer aan Italië. Echt veel merkt de Eurosonicganger daar niet van, of het moet de aanwezigheid van numetal-band Linea 77 zijn, die toch niet meer bij de echte nieuwkomers gerekend kan worden.

Wel onbekend, en ook nog eens erg heet, is het free-math-jazz-noise trio ZU. Door samenwerkingen met The Ex, Mike Patton en Stooges saxofonist Steve MacKaye is ZU al wel door de oplettende en avontuurlijke luisteraar op waarde geschat. En die is hoog, merkt ook Eurosonic.

Het trio doet het zonder gitaar, maar wel met een funky bas en opgefokte drum. De rol van gitaar is overgenomen door een saxofonist die een paar reservelongen in zijn flightcase moet hebben liggen. Extreem complex, maar tegelijkertijd ook extreem dansbaar. (TH)

Wie een jaar geleden geld had ingezet dat de coolste garage uit Oostenrijk zou komen, mag zijn buit nu driedubbel en dwars komen ophalen. Niet in contanten, maar in een dampend optreden van The Staggers.

Aangejaagd door frontman Wild Evil en de toetsen van Lighting Iris ontstaat er al snel een dansende en joelende menigte voor het podium. Beelden van creepy B-films, hod rods en pin ups schieten door je hoofd, terwijl de band de naam van zijn nieuwe plaat Teenage Trash Insanity eer aandoet. Meedelen in de buit? Ze zijn al vastgelegd voor het aankomend Primitive-Festival in Rotterdam. (TH)

Enter Shikari is de nieuwste hype die vanuit Engeland onze kant op is komen waaien. De kelder van studentensoos Vindicat is dan ook braaf gevuld. Onterecht blijkt al snel. Deze Engelse jonkies vermengen gezapige emo met een flinke stoot gedateerde metalcore.

De belangrijkste troef moet echter de elektronische trance vibe zijn. Dat klopt volledig, want als de laptop even niet meedoet blijft er werkelijk niks over. Slechte onduidelijke gitaarpartijen, een drummer die van gekkigheid niet weet wat hij moet doen en een zanger die het ene na het andere overbekende refreintje uit zijn longen perst. Slechte meuk. (RA)

Andere tegenvallers: meidenpunkband The Delilahs klinkt doorsnee en kan de aandacht niet vasthouden, terwijl het Zweedse The Je Ne Sais Quoi pijnlijk amateuristisch overkomt.

Later op de avond brengt The Sunshine Underground nog eens het inmiddels bekende dansbare punktrucje, maar echt knallen doet het niet: de band mist de inventiviteit en goede songs die voorgangers Radio 4, The Rapture of Bloc Party wel hebben. (RvL)

Eén van de hoogtepunten van de eerste dag Eurosonic is The View. Een Brits viertal dat amper oud genoeg lijkt om sterke drank te kopen, maar de bandleden staan op het podium alsof ze al jaren ervaring hebben in het bedwingen van overvolle popzalen.

Zanger Kyle Falconer heeft een lange haarlok voor zijn ogen hangen (handig, zo lijkt hij ouder) en zingt nonchalant zijn teksten, gaat even later rustig voor de drummer zitten en kijkt als een verveelde hangjongere de zaal in. Hij heeft de juiste uitstraling, zijn collega’s ook en dat weten ze maar al te goed.

De opgefokte punkrock van het kwartet gaat verder waar Pete Doherty met zijn spuit is blijven hangen en het publiek gaat al snel uit zijn dak. The View is duidelijk een band om in de gaten te houden in 2007. (RvL)

Bijna net zo goed is Shitdisco later die avond, een band die door de Engelse media samen met een band als Klaxons voor het gemak onder de noemer new rave wordt geschaard. Dat schept blijkbaar verwachtingen, want voor Vera staat een enorme rij bezoekers te wachten.

Terwijl de professionals uit de muziekwereld aan het begin van de rij naar binnen glippen, besluiten sommige fans om bij de plaatselijke friettent een kroket uit de muur te trekken. KindaMuzik ziet nog net de laatste twintig minuten van het optreden en dat is eigenlijk niet genoeg: van deze opwindende punk vol beats en synthesizers wil je meer horen. De bezoekers die naar de Febo zijn gegaan hebben geluk: op dag twee van Eurosonic staat de band nogmaals geprogrammeerd. (RvL)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-2007-dag-1/14710/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag