• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Motorpsycho

Psychedelisch graniet.
03 mei 2016, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bob de Vries

Publicatiedatum: 06 mei 2016

Zo'n twee jaar geleden werd Motorpsycho, aangevuld met toetsenist Ståle Storløkken, gevraagd om op te treden tijdens het honderdjarig bestaan van het Noors Techniekmuseum. Het betrof een eenmalig optreden, maar de speciaal voor deze gelegenheid geschreven muziek was goed genoeg om op plaat te zetten. Net als op de laatste werken gaan de Noren ook op Here Be Monsters aan de haal met sterk op de jaren zeventig gerichte (prog)rock. In de zeven composities overheerst de meer mellow kant van de groep, waarmee de band aansluit bij platen als Phanerothyme uit 2001 en Let Them Eat Cake uit 2000. Het brengt het trio naar een vrijwel uitverkocht Vera.

Wie voor aanvang van het optreden een blik op het podium werpt, verwacht echter geen mellow optreden. Het is overvol: met toetseninstrumenten, pedalen, maar vooral met extra versterkers. Vanaf de eerste tonen staat het geluidsvolume dan ook verzengend luid afgesteld, met als gevolg dat het concert eveneens een fysieke ervaring wordt. En hoewel de afstelling soms een geluidsbrij wordt, waaien de gitaarlijnen van de als vanouds virtuoos spelende Hans Magnus 'Snah' Ryan als gruizig graniet de zaal in.

De lange haren van de snaarsectie van de band, de pornosnor van meesterdrummer Kenneth Kapstadt, het pastellicht op het podium, gitaren die synchroon in de lucht worden gehouden à la Slade, maar vooral de prachtige tweehalzige gitaar van Snah: hoe jaren zeventig wil je het hebben? Tijdens het eerste deel van het optreden ligt de nadruk op songs van Here Be Monsters, maar van landerigheid is allerminst sprake. Zeker niet wanneer ze het uptempo en ingenieuze 'I.M.S.' in de vijfde versnelling en met fraaie gitaarsolo's spelen. Het is een vroeg hoogtepunt, net als een ritmisch ijzersterk gebracht 'Spin, Spin, Spin'.

Zoals altijd geeft Motorpsycho een marathonconcert, dit keer van bijna drie uur. En dan is het op momenten lastig om de aandacht er bij te blijven houden. Zeker wanneer de nadruk meer dan ooit ligt op psychedelische, op de jaren zeventig geënte nummers. Welkome afwisselingen in de set zijn dan ook twee songs van de onvolprezen, meest popgerichte platen van Motorpsycho: Blissard uit 1996 en Angels and Daemons at Play uit 1997. Een gejaagd 'S.T.G.' - met een fraai gitaarintermezzo - en een extra rustig maar zeer melodieus gebracht 'Pills, Powders & Passionplays' brengen je toch weer terug bij de les.

Toch zegt zanger en bassist Bent Sæther na ruim twee uur dat het tijd is om verder de diepte in te gaan. Hij neemt een slok sterke drank uit een broekzakflesje, waarna de band een zwaar aangezet en stroperig 'Superstooge' speelt. Tijdens de toegift komt de vroege hardrockkant van Motorpsycho nog voorbij, zodat er vlak voor de finish toch nog wat meer afwisseling komt. En hoewel de band een bij vlagen zinderend optreden geeft, had die afwisseling toch wel wat vroeger - en met name uitgebreider - gemogen. Zeker voor de zeer jonge fans die je samen met hun inmiddels flink grijzende vaders in de zaal ziet staan.

http://www.kindamuzik.net/live/motorpsycho/motorpsycho-4075/26686/
Meer Motorpsycho op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motorpsycho