• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2010: de zaterdag

Sterke optredens en uitpuilende zalen.
10 april 2010, Binnenstad, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans, René Passet en Hans Vrijmoed

Beeld: Jelmer de Haas en René Passet

Publicatiedatum: 12 april 2010

Voor de niet-Rotterdammers met een weekendkaart is er overdag genoeg te doen voordat 's avonds de bands weer beginnen. Gidstochten, op een bankje in de zon en toch wel de gouden greep van deze editie: de gratis sessies op het Schouwburgplein. Ook al is het een nepkerk, het gebouw lijkt gemaakt voor Crystal Antlers. Weinig andere bands spelen zo bezield en met soul als dit zestal uit Californië. Zanger Johnny Bell zingt vanuit z'n tenen en percussionist Damian Edwards ramt altijd als een bezetene op z'n trommel - al houdt hij deze keer wel z'n kleren aan.

Watt opent vanavond met de grootste hype sinds Eurosonic: Everything Everything [foto rechts; JdH]. Vier jongens uit Manchester die het midden houden tussen Wild Beasts, Foals en Bloc Party. Complexe en toch toegankelijke indiepop met steeds wisselende vocalen en muzikale wendingen. De hallelujaverhalen uit Groningen zijn nog niet helemaal terecht; de twee sterke singles worden al in de eerste helft weggegeven en de langzamere nummers zijn toch minder pakkend. Een paar uur eerder tijdens de gratis sessie was de band toch net iets overtuigender, toen stonden alleen de beste liedjes op de setlist. Nog wat schaven aan de setopbouw en dan is een volgend optreden en het album - dat half augustus verschijnt - iets om naar uit te kijken. (HV)

In het programmaboekje van Motel Mozaïque valt te lezen dat doe-het-zelver Phil Elverum van The Microphones en Mount Eerie zich vandaag de dag ook laat beïnvloeden door death metal. Wie de recente cd Wind's Poem beluistert, hoort toch vooral oorstrelende en sfeervolle folk. In Rotown wordt met het snoeiharde openingsnummer wel duidelijk wat de biografieschrijvers precies bedoelen. Mount Eerie, een van de hoogtepunten van de finaledag, is als een woeste vulkaan die op onverwachte momenten uitbarst in heftige momenten met vooral drumroffels. Daarbij blijven de fluisterzang van Elverum en de bezwerende synthesizermuziek wonderwel intact.

Waarom er rond half tien een rij staat voor de deuren van de Schouwburg is een raadsel. De meeste houden het snel voor gezien bij Eagle Seagull, een Amerikaans gezelschap dat teert op kitscherige discodeuntjes en een opmerkelijke zanger die je eerder zou verwachten bij de audities van een Mötley Crüe-coverband. Dit is duidelijk een band die een poging waagt om hip te zijn, maar uiteindelijk het tegenoverstelde bereikt.

Veel volk in de grote zaal. Men is niet gekomen voor Ramsey Nasr. Toch krijgt de Rotterdamse woordenkunstenaar een volle zaal om, met een gedicht in straattaal en zijn toekomstbeeld van zijn thuisstad in 2059. Daarna sukkelt men massaal in slaap met het hippieduo Angus & Julia Stone. De vogelverschrikker en de bosnimf hebben in het recente verleden laten horen dat ze ook opwekkende uptemponummers kunnen maken, maar vanavond kiezen ze voor ronduit slappe samenzang. Je vraagt je af waarom ze überhaupt nog die bandleden op sleeptouw hebben genomen. Wie daarna nog wakker is, gaat geheid plat met Nicolai Dunger. De Zweedse houthakker mompelt en speelt op zijn gitaar, alsof hij de laatst overgebleven gast is op een verjaardagsfeestje. Toegegeven: zijn stem is mooi en als je lijdt aan insomnia ben je voor vanavond genezen. (MD)

Waar je je afgelopen weekend vaak genoeg kon afvragen of de bezoekers voor de optredens kwamen of voor elkaar, is daar bij Band of Horses [foto onder; JdH] geen twijfel over mogelijk. Een uitpuilende grote zaal van Watt geeft de band uit Seattle een heldenontvangst. Nog steeds niet bepaald een fotogeniek gezelschap om te zien, maar vergeleken met eerdere tours wel een veel beter op elkaar ingespeelde liveband. Juweeltjes als 'No One's Gonna Love You' of 'The Funeral' worden nu niet meer afgeraffeld, maar krijgen met de in elkaar vlechtende gitaren en vooral die Stem van Ben Bridwell een gloedvolle uitvoering waarbij je alleen maar intens kan genieten. Een van de hoogtepunten van dit lange weekend.

Een volle foyer en een rij bij Lantaren / Venster voor Soil & "Pimp" Sessions die naar verwachting van de security pas na drie kwartier weg zal zijn. Om de hoek bij Rotown en Moss een vergelijkbaar verhaal. Wat dat betreft mag het best een onsje minder met het aantal bezoekers zodat je als laatkomer nog ergens naar binnen kan. Dan maar naar Benni Hemm Hemm. Een avond eerder in Lantaren / Venster was de het publiek afwachtend en de sfeer vooral teneergeslagen. In de veel te grote zaal van de Schouwburg is het in ieder geval kabbelend tot gezapig, als het op de muziek aankomt. Slechts de eerste rij enthousiast, maar de meeste bezoekers lopen weer snel weg. (HV)

Om wakker te blijven, moet je naar de grote zaal van Watt waar Hudson Mohawke huishoudt. De Schotse dj staat op een kaal podium met aan zijn zijde een donkere man die de zaal opjut en de hele tijd met een witte handdoek slaat. Het werkt: binnen de kortste keren springt de zaal op de moddervette beats. (MD)

Van de sterke LA-afvaardiging in de Watt maken vooral Daedelus [eerste foto; RP] en Gaslamp Killer indruk. De eerste met een soort elektronisch vier op een rij voor gevorderden. Daedelus is een meester op de Monome, een curieus samplerkastje met honderd knipperende lampjes. Ieder knopje staat voor een geluidsfragment waarmee de Amerikaan als een bezetene muziek maakt. Ratelende hiphopbeats, flarden hysterische house en zelfs een verknipte remake van INXS' 'Never Tear Us Apart' komt voorbij. Wie zei er nou dat elektronische dansmuziek saai om naar te kijken was? De victoriaanse dandylook van Alfred Darlington - zweterige bakkebaarden, een hoog gesloten choker en een dubbele windsordas - helpen ook mee aan de open monden rond het podium.

Was hij twee jaar terug samen met Benga en Skream nog een van de smaakmakers en vernieuwers in de dubstep, inmiddels lijkt Plastician door de tijd ingehaald. De loeiende-sirene-dubstep die hij draait is nogal eenvormig en valt zwaar op de maag na de veelzijdige en kleurrijke set van nieuwkomer Hudson Mohawke. Plastician draait dubstep voor jongens die net te veel bier ophebben en graag met de vuist naar de spots boven zich zwaaien. Een misplaatste boeking.

Gaslamp Killer noemt Daedelus een van z'n inspirators. Ondanks z'n slaapgebrek (het was laat geworden in Amsterdam) staat de ADHD-dj uit LA de kolkende grote zaal als een malle te dirigeren met zijn wapperende armen, springerige krullenbos en onnavolgbare platenkeuze. Nederland blijkt nog altijd niet Gaslampmoe, zo bewijst het Amerikaanse fenomeen in de Watt. Binnen vijf minuten nadat Gaslamp Killer z'n eerste bom dropt, verandert de dansvloer in een moshpit vol krioelende lichamen, springende benen en zwaaiende armen. Welke andere dj lukt dat? En welke andere dj schakelt binnen drie platen van Mr. Sandman ("give me a bitch") naar Braziliaanse muziek en Justice? Gaslamp Killer is de dolgedraaide kers op de verjaardagstaart van Motel Mozaïque. (RP)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-mozaique-2010-de-zaterdag/20022/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique