• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2010: de vrijdag

Ethiopische jazz, pastorale folk en melodische noise op wisselvallige avond.
09 april 2010, Binnenstad, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans en Hans Vrijmoed

Beeld: Jelmer de Haas en Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 12 april 2010

Het doorgaans zo kale en grauwe Schouwburgplein in Rotterdam is tijdens Motel Mozaïque zowaar gezellig. Vrolijk gekleurde kunstwerken die al dan niet als slaapplaats dienen, veel mensen die genieten van de zon en zo nu en dan het houten kerkje binnenlopen voor de gratis optredens van artiesten die later op de avond voor betalende bezoekers spelen.

Voor de festivalgangers scheelt het weer een paar moeilijke keuzes: 's avonds naar The Strange Boys en 's middags Fool's Gold [foto boven; JdH]. Met blikjes bier en flessen wijn in de hand, gaat iedereen los op de Afrikaans aandoende psychedelische pop. Het uitgesponnen hitje 'Surprise Hotel' blijft de rest van het weekend als een rode draad terugkomen in de pauzemuziek en in de hoofden van de bezoekers.

Kyp Malone van Rain Machine vindt de bezoekers "pretty and progressive". Hij vergeet erbij te zeggen dat hun geklets tijdens de optredens soms echt stuitend is. Helaas zal het een bijna constante factor blijken tijdens dit weekend. Toch is het gebrek aan aandacht bij Rain Machine ergens wel begrijpelijk; een mooie stem, maar muzikaal mist de band de variatie en kwaliteit die Malone's andere band TV on the Radio wél in huis heeft. (HV)

Eerst lijkt het er niet op dat Johnny Flynn [foto boven; BvdH] en zijn begeleiders voor een lichte sensatie gaan zorgen. De keurige Engelsman die op tournee is met Mumford & Sons is bepaald geen showmaster en stelt zich enigszins bescheiden op. Als blijkt dat de blonde knaap zowel met trompet als banjo goed overweg kan, wordt het vertrouwen snel hersteld. Folk- en countryachtige songs bevatten veel variatie en zijn spannend genoeg om een uur lang te boeien. Dat Flynn boven het rumoer in Rotown weet uit te stijgen, is al een prestatie op zich. (MD)

Het knusse Lantaren / Venster heeft één heel groot nadeel: het veel te lage podium. Als de muzikanten van Isbells [foto boven; JdH] er dan ook nog eens bij gaan zitten, zie je helemaal niets. Maar ook met je ogen dicht kun je genieten van deze Belgen met hun breekbare folk en schitterende samenzang. Een van de weinige concerten waar je dit weekend een speld (of bierbekertje) kan horen vallen.

Bij eerdere shows van Fuck Buttons waren er wapperende broekspijpen en achteraf piepende oren. Dat gevoel is er nu een tandje minder, maar wat de twee knoppendraaiers met hun berg apparatuur op de bezoekers in Watt loslaten, blijft van grote klasse. Subtiel lijkt een vergezocht woord als het om deze overstuurde noise gaat, maar het is precies dat wat het live anders maakt dan op plaat; net die paar andere accenten en overgangen tussen de laatste plaat en werk van het debuut. Nog net niet zo meedogenloos als vorig jaar in de Melkweg, maar wel een van de pluspunten van de avond. (HV)

Mumford & Sons [foto boven; JdH] is veruit de populairste act van het festival. De Britse band snapt zelf die aandacht ook niet helemaal. Mogelijk ligt het geheim van het succes in het overwegend vrolijke meezingrepertoire, dat overduidelijk een breed publiek aanspreekt en ook de houten vloer in de Schouwburg voorzichtig laat kraken. Je moet wel toegeven dat dit gezelschap soms flink doorslaat in enthousiasme, waardoor ze hun geloofwaardigheid verliezen. Daarnaast zorgt het clichématig gebabbel tussen de puntgave popliedjes voor onnodig oponthoud. De magie die Belle & Sebastian een paar jaar geleden op dezelfde plek opriepen, is nu ver te zoeken.

De kleine zaal van de Schouwburg laat het grote publiek (lees: fans van Mumford & Sons) links liggen. Wie naar die rafelige randjes van folkmuziek en meer experiment speurt, is veel beter af bij zowel Withered Hand als DM Stith [foto boven; BvdH]. De eerste is een Schot die zijn treurige songs over dood en verderf afwisselt met geestige opmerkingen. Wie eerst met de hapklare liedjes van Mumford & Sons is geconfronteerd, moet een paar keer slikken bij de pastorale folk van DM Stith, die over een werkelijk schitterende en heerlijk hoge zangstem beschikt. Het gebruik van twee microfoons zorgt voor bevreemdende effecten. Hoewel hij veel indruk maakt, moet je je afvragen of een drukbezocht en haastig festival als dit de juiste plek is voor iemand als DM Stith. (MD)

The Strange Boys maakten tijdens hun tour van vorige zomer, onder andere in Rotown, veel indruk met hun op (de vroege) Kings of Leon en The Strokes geschoeide rock. Misschien hebben ze zich nu de geneugten van de Hollandse coffeeshops laten smaken of zijn ze om een andere reden niet scherp, maar het eerste half uur valt zo hard tegen dat er een andere zaal wordt opgezocht. Met de lange rij in de foyer van Lantaren / Venster weer een gelukje dat Fool's Gold al 's middags optrad. (HV)

Voordat Watt in een ordinaire discotheek verandert, is er nog de sprookjesachtige woestijnjazz van Mulatu Astatke & The Heliocentrics [foto boven; JdH]. De bescheiden Ethiopiër maakt een imponerende indruk achter zijn als een hemelpoort ogende vibrafoon. Voor je het weet, trek je in gedachte op een kamelenrug over zanderige heuvels, verschijnen overal buikdanseressen en vangt men ook een glimp op van Bill Murray. Mulatu gaat tenslotte niet voorbij aan zijn muziek uit de film Broken Flowers. Veruit de meest muzikale act van het festival en ronduit fascinerend. (MD)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-mozaique-2010-de-vrijdag/20023/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique