• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaique 2007: de meest opmerkelijke optredens

Over de liefste dames, de warmst gewassen blouse en de leegste dansvloer.
14 april 2007, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Jurgen van den Brand, Maurice Dielemans, Rob van Leeuwen, René Passet en Mischa Verheijden

Beeld: Jelmer de Haas en Eva Ruiter, Jelmer de Haas en Eva Ruiter

Publicatiedatum: 16 april 2007

De mafste jongedame
Ze is close met de freakfolkzusjes CocoRosie en minstens net zo maf. Bunny Rabbit [foto boven] betreedt het podium in een soort ballet-tutu. Haar blonde haar is verborgen onder de capuchon van een wit sportvest. Aanvankelijk krijgt de mascotte (vanzelfsprekend een groot wit knuffelkonijn) een plekje op de enige stoel op het podium, maar het beest wordt later zonder pardon rondgeslingerd.

Terwijl haar zwarte podiumpartner, voorzien van imposante afrokuif, rode ballonnen opblaast, zingt Bunny met onvaste stem over, jawel, ballonnen en dolfijnen. "Shooting dolfins is good fun, everybody get your gun", klinkt het over abstracte hiphopbeats. Ondertussen verdwaalt het verhitte publiek in een afgeladen Lantaren 2 in een maf labyrint van brandweerwagens, brekend glas en hysterisch lachende mensen. Vijf sterren? Dat niet. Maar beslist gedenkwaardig en betoverend.

De warmst gewassen carnavalsblouse
Inderdaad, die Pop Levi is nogal extravagant. Met zijn androgyne uiterlijk, zijn opgefokte presentatie en iets te korte broekspijpen is hij de ultieme popster voor de volgende eeuw. Het felgekleurde mozaïekshirt, waarschijnlijk door zijn moeder verschillende malen te warm gewassen, zit hem als gegoten. Het enige wat ontbreekt is de polonaise. Een opwindende rockshow vol jams en een uit zijn dak gaande Levi, dat voldoet voor nu.

Het meest misplaatste tijdstip
Off_Corso stroomt langzaam vol als het Britse drietal Fujiya & Miyagi start met hun eerste optreden in Nederland. Het is pas kwart over acht en dat lijkt de sfeer van de set te bepalen. De krautbeat uit blik in combinatie met funky baslijnen lijkt perfect geschikt voor een warmgedraaide zaal om 01:00 ’s nachts. Nu heeft het publiek net gegeten en is de reactie in de zaal wat mat. Op plaat is het materiaal – dat soms ook wat wegheeft van de confectiepop van Zoot Woman – subtiel en sfeervol, live kan Fujiya & Miyagi de vertaling nog net niet maken.

Ook A Silver Mount Zion [foto rechts] staat niet op het juiste moment geprogrammeerd. De zwaar aangezette muziek van het gezelschap, dat banden heeft met Godspeed You! Black Emporer, ligt als een blok beton op de maag en is iets teveel van het goede om de vrijdagavond mee te beginnen. Een dag later speelt 120 Days aan het begin van de avond een bezwerende set, die helaas net iets te eentonig is. Wellicht beter te verteren op een ander tijdstip, als de zon niet meer schijnt.

De meest aanstellerige frontman
Alles wat de frontman van Goose goed doet (subtiel aanwezig zijn, toch het publiek opzwepen, coolheid uitstralen), doet Nic Offer van !!! verkeerd. De aandachtsgeile zanger laat de meest spastische dansjes van Motel Mozaique 2007 zien, gooit er een willekeurige rockpose tussen en verpest zo de show volledig. Tot overmaat van ramp maakt hij het nog erger door brallerig door de fijne grooves heen te schreeuwen. Op plaat klinkt dat prima, misschien is het voortaan beter dit live achterwege te laten.

De liefste jongedames
De schone zangeres Frida Hyvönen zingt haat ontiegelijk brave liedjes met een licht accent en doet aan Tori Amos denken. Ook in de breekbare ballades van de blonde pianodame is weinig variatie te bespeuren. Zondagochtend ontwaken met Hyvönen is geen verkeerd idee, maar als festivalopener op zaterdag is ze nauwelijks sensationeel te noemen.

In de categorie lieve zangeressen en fragiele songs is er gelukkig nog Larkin Grimm [foto links]. De jongste telg aan de freakfolk-boom speelt afwisselend Spaanse gitaar en dulcimer, een merkwaardig snaarinstrument uit de Appalachen, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Grimm weet de aandacht vast te houden met een kraakheldere stem, waarmee ze soms losbarst in een weerbarstig gekrijs. Ook in flink ontrafelde uitvoeringen weten de nummers van haar laatste cd The Last Tree te boeien.

Het meest ongezonde, harde volume
Niet meer verwacht, toch gekomen: de rij voor de deur. Iedereen wil naar Amon Tobin. De Braziliaan doet een 'Surround DJ Set' en dat schijnt bijzonder te zijn. Nadat de bescheiden file bij Lantaren/Venster geslecht is, blijkt het binnen in de grote zaal niet alleen propvol, maar ook pikkedonker.

Iedereen staart verhit naar het podium. Daar wiebelt een klein kereltje met een pet op tussen vier monitorspeakers heen en weer. Achter Amon Tobin toont een videoprojectie zijn VU-meters, die constant staan te pieken. De Gezondheidsraad, die afgelopen week nog waarschuwde voor toenemende discodoofheid bij jongeren, zou zich hier kapot schrikken. Maar ondanks het ongezond harde volume kickt Tobins set serious ass, als je tenminste van duistere electrodub, grime en drum 'n bass houdt.

De meest speciale evenementen
Naast Rodriguez op de zaterdag is de labelnight rond het IJslandse Bedroom Community een van de speciale muzikale evenementen. Dit gezelschap componisten, dat zich beweegt tussen soundtrack, klassiek en pop, heeft veel verwachtingen gewekt met de eerste twee releases van Ben Frost en Nico Muhly.

Die laatste is ook achter een piano, keyboard en laptop terug te vinden tijdens het afsluitende optreden van labelbaas Valgeir Sigurdsson. Goed te horen is dat hij een naaste medewerker van Björk is, door de golvende strijkers (live gespeeld), de knisperende beats (uit de laptop) en de poolsfeer die over de muziek hangt. De nummers zijn niet altijd even sterk in de snikhete Lantaarn 2, maar intrigerend genoeg om uit te zien naar Sigurdssons debuut in mei.

Ook bijzonder is de solovoorstelling van Matijs Jansen, van de Nederlands/Vlaamse acteursgroep Wunderbaum. Hij speelt in een kleine zaal voor maximaal tachtig mensen Cobain, waarin hij zijn eigen verhaal vertelt over het moment waarop hij van de zelfmoord van Nirvanazanger Kurt Cobain hoort. Hij kruipt in de huid van de weduwe Courtney Love, bassist Chris Novoselic en Cobain zelf. Indringend en beklemmend vertelt hij de gedachten en handelingen van Kurt Cobain in de laatste uren van zijn leven: “Verlost van de pijn, die vreselijke buikpijn”.

Het meest opzichtige vergelijkingsmateriaal
Dat Sixto Rodriquez (64) bijna even oud is als zijn grote voorbeeld Bob Dylan, kan nog geen reden zijn om de protestzanger zo vlekkeloos te imiteren. Op zijn legendarische plaat Cold Fact (1970) laat de Mexicaanse zanger door middel van een psychedelische combinatie van folk en blues horen dat hij een Dylan-adept is.

Op Motel Mozaïque doet hij er nog een schepje bovenop door zich bijna net zo te kleden en te bewegen als Dylan. Helaas klinken zijn liedjes anno nu hopeloos gedateerd. Op de minste momenten verwordt hij met zijn Nederlandse begeleidingsband tot een platte kroegact, die zo volledig uit de toon valt in de goedgevulde Rotterdamse schouwburg.

Net zo veel vergelijkingsmateriaal is er bij Camera Obscura [foto boven]. Het is absoluut onmogelijk om de Glaswegiaanse band niet te vergelijken met stadsgenoten Belle & Sebastian. Ook dit Schotse gezelschap handelt in kwetsbare indiepop. Belangrijk detail is wel dat leadzangeres Tracyanne Campbell erg veel zingt en dat de huppelliedjes toch niet zo harmonieus zijn als die van Belle & Sebastian.

De groep is als podiumact onnoemelijk saai om naar te kijken, met als gevolg dat de gezelligheid aan de bar van Lantaarn/Venster de overhand krijgt. Vlak voor het einde trapt Camera Obscura nog even op het gaspedaal en komt er zowaar leven in de brouwerij. Jammer dat je hierop zo lang moest wachten.

De meest lege dansvloer
Het staat groots aangekondigd in het programmaboekje: de Zaki Dewaele Slowdance Extravaganza. Jackie Dewaele, de vader van de broertjes Dewaele, draait plaatjes onder het pseudoniem Dj Zaki. Hij trekt de ene na de andere trage dansvloervuller uit zijn koffer, maar lange tijd is de bekende Belg de enige die geniet: de dansvloer blijft angstvallig leeg. Pijnlijk. De positieve benadering: bezoekers die nu nog klagen over de drukte van de vorige editie, hebben bij Dj Zaki alle ruimte om fijn te schuifelen.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-mozaique-2007-de-meest-opmerkelijke-optredens
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique