• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2014: De vrijdag

Brits multitalent en Syrische cultheld zetten Rotterdam op zijn kop.
04 april 2014, Meerdere locaties, Rotterdam

Tekst: Tom Leistra en Hans van der Linden

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 06 april 2014

Na met bands zoals The Black Heart Procession and Three Mile Pilot komt Pall Jenkins voor het eerst solo naar Europa. Hij kondigt aan dat hij alleen nieuwe nummers zal spelen en trapt af met 'On The Water', dat reeds online circuleerde en op de debuutplaat staa van zijn nieuwe band Yukon Dreams, waarvan hij bij wijze van primeur een aantal exemplaren mee heeft genomen.

Het openingsnummer is het meest ingetogen moment van de hele set. Nadien kiest Jenkins voor meer songgerichte nummers waarbij hij zichzelf op gitaar en/of met geprogrammeerde -maar manipuleerbare- orchestratie begeleidt. Bij deze laatste categorie nummers duikt steevast de zingende zaag op, bekend van het oude werk van The Black Heart Procession. Zo lost Jenkins de muzikale verwachtingen met glans in, doch zonder echt te verbazen. (HvdL)

Het is aan Hollands trots Daryll-Ann [bovenste foto] om de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg te openen tijdens deze veertiende editie van Motel Mozaïque. Terug van tien jaar weggeweest en met een uitgebreide cd-box in de aanbieding komen de tweelingbroers Coen en Jelle Paulusma met hun bandmakkers Anne Soldaat, Jeroen Kleijn en Jeroen Vos een bezoekje brengen aan Rotterdam.

De sfeer is heerlijk ongedwongen, vooral omdat Daryll-Ann laat zien na zo'n twintig jaar artiestenbestaan 'lekker normaal gebleven' te zijn. Het vijftal staat op het podium alsof het een spontaan gelegenheidsbandje is op een familiebarbecue, met Jelle Paulusma als goedlachse huisvader die de worstjes nog maar eens omdraait. Coen Paulusma zal zonder twijfel de meest toegewijde tamboerijnspeler zijn die op de Nederlandse podia heeft gestaan. Diens enthousiasme staat in schril contrast met de ingetogen Anne Soldaat, de gitaargod die gezapige (en helaas soms niet al te beste) zang afwisselt met furieuze solo's.

Niemand hoeft de vijf veteranen meer te vertellen hoe ze een zaal plat krijgen. In anderhalf uur jaagt Daryll-Ann de mooiste nummers uit het oeuvre in hoog tempo door de schouwburgzaal. Soms zelfs zonder even op adem te komen, wat de set van vanavond een soort medleykarakter geeft. Het feest van herkenning blijft maar voortduren wanneer in de tweede helft de ene na de andere klassieker van stal wordt gehaald. (TL)

Ter ere van Kurt Vile is het podium van de Grote Zaal van de Schouwburg in een intieme huiskamer omgetoverd. Tussen zetel, retrolamp en dito televisietoestel met ruis zet een in Adidas-kledij gehulde Vile zijn blikje Red Bull op de salontafel. Met twee akoestische gitaren en een occasionele banjo brengt hij solo de hoogtepunten uit zijn laatste twee (doorbraak)platen, afgewisseld met minder gekend werk.

Ook al zijn Viles nummers gebaat bij een bataljon gitaren, hij slaagt er ook solo in de nummers naar zijn hand te zetten. Ze worden tot de essentie ontleed en sereen op basis van herkenbare riffs terug opgebouwd. Vile bewijst niet alleen dat hij songs kan schrijven maar ook dat hij die op verschillende manieren boeiend kan brengen. (HvdL)

De jonge Brit Cosmo Sheldrake mag met recht de ware verrassing van de eerste festivaldag genoemd worden. Alhoewel, blijkbaar waren veel mensen er al van op de hoogte: reeds voordat de eerste noot heeft geklonken zit de kleine zaal van de Schouwburg tot de nok toe vol, waardoor buiten een behoorlijke rij nieuwsgierigen voor gesloten deuren komt te staan. Zij hebben een indrukwekkend en bloedorigineel staaltje vakmanschap moeten missen: de eigenzinnige Cosmo Sheldrake betovert de zaal volledig met zijn vreemde geluidscollages.

Want collages zijn het, de ter plekke met een Apple-laptopje en flink wat knoppengedraai opgeroepen klanktapijten. Sheldrake heeft aan elke toets een vreemd geluid gebonden en licht voor elk nummer toe wat de geluiden zijn waar zijn muziek uit bestaat. Je kunt het zo gek niet bedenken of de geluidskunstenaar heeft de klank ervan op zijn knoppenpaletje. Vanavond heeft hij onder meer het geluid van een Mongolische monnik die zijn keelzang oefent bij een waterval, de grom van een hond met hondsdolheid en de frappante klank van vlees dat van een karkas wordt gerukt voor de verbaasde zaal in petto. Fraai dat de jongeman al deze geluiden op eigen houtje op zijn reizen heeft vastgelegd.

Je zou het talent van Sheldrake tekort doen wanneer je zijn muziek zou bestempelen als een bij elkaar geraapte verzameling ludieke geluiden. Met behulp van zijn niet alledaagse klanken weet hij uiterst dansbare muziek aan zijn apparatuur te ontfutselen, zodat het toch jammer is dat iedereen op bioscoopstoeltjes zit. Toch wiegen de hoofden op en neer als de laptopmagiër NASA-opnames van de zon op laat gaan in een drukke breakbeat, of wanneer hij enkel met behulp van een sampler en zijn stem een complete countryballad à la Johnny Cash opvoert. Met slechts een single, wat YouTube-hitjes en een flinke dosis humor zorgt Sheldrake ervoor dat iedereen met een brede glimlach de zaal verlaat. Eentje om in de gaten te houden dus. (TL)

Door naar nóg zo’n aparte verschijning: in Cultuurpodium Perron is het de beurt aan de Syrische Omar Souleyman [foto hierboven] om de voetjes van de vloer te krijgen. Iets dat aanvankelijk niet zo goed lijkt te lukken. Waar de zaal voor het optreden nog hevig kolkte op technomuziek zorgt de besnorde en bebrilde Syriër er met zijn monotone Arabische zang voor dat sommigen al in hun programmaboekje kijken waar ze dan wél verder kunnen feesten. Totdat de beat erin klapt: de elektronische Oosterse klanken van laatste album Wenu Wenu weten de juiste snaar te raken. Het is een vreemd gezicht, een achtenveertigjarige zanger uit Syrië die in Europa de jeugd compleet in vervoering brengt.

Toch zorgt Souleyman ervoor dat hordes enthousiastelingen tot achter in de zaal op en neer deinen op van oorsprong traditionele bruiloftsmuziek. Waar het in zijn thuisland dagelijks kommer en kwel is gaan we in Europa vrolijk door met feesten. Ergens heel wrang natuurlijk, maar vanavond is er even niemand die daaraan wil denken. De uit Syrië gevluchte Omar Souleyman zelf geeft het publiek daar ook geen enkele reden toe. Hij blijft zijn volgelingen vrolijk ophitsen met handgebaartjes en geklap, wat veel navolging krijgt in de zaal. Wie weet heeft hij het in zijn opgedreunde Koerdische teksten wel over het leed in zijn vaderland, maar geen haan die daar deze nacht naar kraait. Het volk is gekomen om te feesten, en het krijgt wat het wil. (TL)

Foto Omar Souleyman uit 2011 door René Passet (CC)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-8494/24880/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique