• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2013: De zaterdag

Dag twee van een bewogen weekend.
06 april 2013, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans en Lisa de Jongh

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 09 april 2013

KindaMuzik kijkt terug op een bewogen weekend Motel Mozaïque, waarbij een festivallocatie (Corso) nog nooit zo diep de grond is geboord en waarbij de plotselinge afzegging van Woodkid de organisatie flink laat zweten. Maar waar bovenal een programma wordt neergezet dat diverser is dan ooit tevoren. De grote beloftes voor dit jaar zijn gespot, net als de bands die op het podium de verwachtingen niet konden waarmaken.

Met afstand de mooiste locatie van het festival: de Paradijskerk. En bovendien een perfecte setting voor het Amerikaanse akoestische duo The Milk Carton Kids [foto boven]. Eigenlijk de Kings of Convenience van Los Angeles, met ook dat ene onhandige, lollige bandlid en zijn sympathieke, iets serieuzere partner. Met droge grapjes en anekdotes worden ingetogen closeharmonyfolkliedjes ingeleid. De emotie is voelbaar en juist intenser dan op plaat, mede door de indrukwekkende ruimte waarin de nummers ten gehore worden gebracht. Het lukt de twee nét niet om iedereen een uur lang te interesseren; er wordt veel in en uit gelopen en geschoven op de kerkbanken. De liedjes missen soms noodzaak, wat achteraf wordt bevestigd met hun eigen woorden: "We have two songs left, and this is the shitty one." Tja.

boven: Herrek

Een van de meestbesproken bands van Motel Mozaïque, eigenlijk geheel uit onverwachte hoek, zijn de piepjonge gastjes van The Strypes. Een groepje Ierse brugklassers dat vol overgave een uitpuilend Rotown vult met ruige blues, rock-'n-roll en pure britrock. De vier Jake Buggs staan vroeg op de avond ingedeeld (waarschijnlijk vanwege hun leeftijd), maar zouden makkelijk vanavond als headliner kunnen dienen. The Strypes geven Motel Mozaïque na lang wachten eindelijk wat actie en energie; eindelijk gaat de rem eraf en kan er gedanst worden. Het is een beetje flauw om te zeggen dat de set soms wat rommelig verloopt en dat het wat strakker kan, want het is ongelofelijk wat deze jongens op zo'n leeftijd al kunnen neerzetten. Alles is aanwezig: charme, opwindend gitaarspel, plezier en dankbaarheid. Deze muzikanten gaan groot worden. Letterlijk en figuurlijk.

Wild Belle [foto rechts] heeft met 'It's Too Late' welgeteld één goed nummer gemaakt, veel te weinig voor een hele cd en zelfs voor een kort festivaloptreden. Het lukt ze wel om een zaal vol te krijgen met hun hipsterreggae. Een hype is snel gemaakt. De combinatie van een harde toeter en het kinderlijke stemmetje van de heupwiegende zangeres zijn ergens ook te weinig ingrediënten om langer dan tien minuten te boeien.

Op zaterdag speelt ook Josephine, een Engelse die zou willen dat ze het talent van Tracy Chapman had. Ze speelt met een gitarist die net zo goed aardrijkskundeleraar zou kunnen zijn op een middelbare school. Het onzekere duo lijkt de weg kwijt naar de audities van Idols.

Het zit TEEN vanavond niet mee. Rotown lijkt in de ban van een soort gezellige naborrel waarbij natuurlijk geen tijd is om stil en respectvol naar een bandje op het podium kijken, dat hard zijn best doet en niet eens slecht speelt. Integendeel. Net als Warpaint, Dum Dum Girls en The Staves is TEEN een all girl indieband met goed gevoel voor spel en samenzang, en voor pefecte refreintjes. Nog een tikkeltje onzeker en zoekende, maar de muziek is in ieder geval makkelijk te volgen en dansbaar. Jammer genoeg komt de groep niet boven de pratende halflege zaal uit. Hopelijk snel een herkansing.

Wat een entertainer en coole gast is José James! Met zijn zonnebril, strakke maatpak en pianostropdas is hij een opvallende verschijning. Toch moet je zeker zijn pakkende stem niet onderschatten. De vergelijkingen met Gil-Scott Heron en Marvin Gaye zijn niet uit de lucht gegrepen. Hij brengt ook een mooie ode aan jarige job Bill Withers. De bescheiden band die hij meebrengt, speelt ingetogen, maar toch ook vol vuur. Na een tijdje zetten ze het op een vooraf ingestudeerd potje jammen, waardoor de intensiteit vlak voor het einde verloren gaat. Jammer, want dit had het onvergetelijke moment kunnen worden waar iedereen op hoopt.

Met Woodkid op de intensive care is het plotseling de taak aan Jacco Gardner om het festival af te sluiten in de Stadsschouwburg. Eigenlijk helemaal geen verkeerde zet, want de vraag is of de grote visuals wel tot zijn recht zouden komen in het krappe theater in de Gouvernestraat. Alsof er nooit een andere optie was geweest, staan Jacco Gardner en zijn drie bandleden overtuigend en fit op het brede podium, met op de achtergrond oude filmbeelden. Deze hype van eigen bodem bewijst waarom SXSW aan zijn voeten lag: simpelweg goede, spannende liedjes met soms dreiging en angst, soms opluchting en optimisme erin verweven. Toch blijft de vraag rijzen of het een waardige vervanger van Woodkid is, niet omdat het geen goed optreden is, maar omdat de verwachtingen over de afzegger zo hoog waren. Een zure nasmaak dus, tijdens een prima laatste optreden op Motel Mozaïque.

boven: Valgeir Sigurðsson

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-2013-de-zaterdag/23903/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique