• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2013: De vrijdag

"Thank you, Rotterdam!"
05 april 2013, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans en Lisa de Jongh

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 08 april 2013

KindaMuzik kijkt terug op een bewogen weekend Motel Mozaïque, waarbij een festivallocatie (Corso) nog nooit zo diep de grond is geboord en waarbij de plotselinge afzegging van Woodkid de organisatie flink laat zweten. Maar waar bovenal een programma wordt neergezet dat diverser is dan ooit tevoren. De grote beloftes voor dit jaar zijn gespot, net als de bands die op het podium de verwachtingen niet konden waarmaken.

Vrijdagmiddag begint Motel Mozaïque met het hoogtepunt van de eerste avond: de blanke funksoul-singer-songwriter Matthew E. White. Hij en zijn voltallige band vergapen zich aan de hoge gebouwen. Het knusse houten kerkje van voorgaande jaren is helaas vervangen door een tochtige tent. De muzikanten staan er aardig verkleumd bij. Gelukkig baadt de zachte stem van de zanger in een warme modderpoel van country- en frisse soulklanken. Zo is de eerste van een reeks opwarmoptredens op het Schouwburgplein een schot in de roos. Je hoeft er niet eens een ticket voor te kopen.

Later op de avond en tijdens het officiële programma verkent het gitaargezelschap Night Beds [foto rechts] eveneens de uithoeken van het diepe zuiden van de VS. Winston Yellen, de jonge voorman van de band, beleeft zijn rock-'n-rollmoment als hij op een gegeven moment de microfoon uit de standaard haalt en met zijn rug over de vloer van Rotown krioelt. Dit zijn van die wildemantaferelen die je niet meteen verwacht als je naar het voortreffelijke debuut Country Sleep luistert. Prima performance, ook zonder die fratsen.

Ondertussen, aan de andere kant van de stad, betreedt Inc. het podium. De twee broers Andrew en Daniel Aged zien eruit alsof ze uit een heerlijk foute boyband uit de jaren negentig zijn geknipt, en maken samen zwoele r&b en soul die aan Prince en D'Angelo doet denken. Een aangename verrassing om Motel Mozaïque mee te beginnen. Spil van de groovende, strakke liveband is zonder twijfel de drummer die direct bij het openen van de set zijn onnavolgbare drumspel en ritmische uitsloverij loslaat op het publiek. Voor je het weet sta je ongegeneerd mee te deinen op de aanstekelijke basloopjes en grooves van Inc. De guilty pleasure van deze editie.

De eerste avond verloopt over het algemeen toch vrij gemoedelijk. De serene folk van Paul Thomas Saunders [bovenste foto]. is op zijn plek in De Paradijskerk, een oase van rust langs de drukke Nieuwe Binnenweg. Onder het toeziend oog van stenen engelen en verwelkte paasbloemen probeert de jonge Brit met bijzonder fijn gitaarspel het publiek in de houten bankjes in hogere sferen te krijgen. Van zijn schelle stem met overduidelijk accent moet je houden. Vroeg of laat verslapt wel de aandacht, omdat het simpelweg veel van hetzelfde is. Niettemin is het knap gespeeld.

Er is ook nog wat meer recht-door-zee-folk, zoals de versleten truckerspetten van Bear's Den [foto links]. Net zoals op hun eerste ep, Agape, laat dit trio verstilde en donkere songs horen. Mensen verlaten de zaal, maar laten wachtenden weten dat het "ergens wel mooi is". Dit zegt ergens veel over het hoge gehalte aan bands die het 'net niet' hebben. Overigens valt het reuze mee met de drukte. Het een is stuk relaxter manoeuvreren op het festival dan op sommige vorige edities.

De grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg blijkt een maatje te groot voor John Grant [onderste foto]. Met een band vol oude mannen maakt hij tegenwoordig een soort discomuziek die in de jaren tachtig al gedateerd klonk. Weg is ook het intieme van zijn vorige shows, toen hij als een ware crooner achter de piano plaatsnam. Nu staat hij er in zijn T-shirtje. Zijn stem blijft indrukwekkend, maar die uitgesponnen nummers op zijn nieuwe cd Pale Green Ghost zijn even voorspelbaar als de groene lichtshow tijdens het titelnummer.

"Thank you, Rotterdam!", roept een ingeprogrammeerde computerstem naar de menigte van Rotown tijdens Public Service Broadcasting. Het duo geeft optreden op een festival een nieuwe betekenis: ze willen het publiek niet vermaken, maar opvoeden. Met oude voorlichtingsspotjes en propagandamateriaal, vertoond op een ouderwetse beeldbuis, houden ze de aandacht vast. Geen microfoons te bekennen, dus dan maar communiceren via een robotstem. Het klinkt als een flauw toneelstuk, maar het tegendeel wordt bewezen. Tussen alle grappen en grollen door speelt Public Service Broadcasting een ijzersterke set, vol scherpe instrumentale indierock, stuwend drumwerk en een prettige energie. Het concept eromheen is dan mooi meegenomen. Absoluut een van de hoogtepunten van vrijdag.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-2013-de-vrijdag/23902/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique