• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2011 - De Zaterdag

Semi-legendarische concerten, legendarische rij.
09 april 2011, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Martÿn ter Haar, Frank Veldkamp en Hans Vrijmoed

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 11 april 2011

Ook op de tweede dag Motel Mozaïque is er genoeg kwaliteit te zien in allerlei genres. Helaas is er ook een dieptepunt: het schaamteverwekkende optreden van punklegende Grant Hart. Maar bovenal is het dag van De Rij.

Het oorspronkelijke eenvrouwsproject Dum Dum Girls [foto boven] van Kristin Gundred (tegenwoordig Dee Dee) is enige jaren geleden uitgegroeid tot een volwaardige all-girl band. Het kwartet uit Californië maakt een mix van indiesurfrock en bubblegumpop die erg doet denken aan The Bangles en The Go Go's. Met name de zang van Dee Dee is verrassend goed; vrijwel alles is woordelijk te verstaan in het rumoerige Rotown. De band trapt onverschillig af met 'He Makes Me High', een titel die de kennelijke staat van bassiste Bambi treffend beschrijft. Kleding, kapsels en de vooruitgesnelde reputatie beloven meer dan de dames op het podium waarmaken. Muzikaal of anderszins spannend maakt het viertal het niet en een overvloedig gebruik van kittige koortjes en ingestudeerde huppeltjes begint na een half uurtje knap te irriteren. Contact met hun publiek is er op een "This is a new song" en een "Thank you" niet, maar dat zal wel cool bedoeld zijn. De dames jagen op automatische piloot hun korte liedjes erdoorheen en zijn ruim binnen de afgesproken tijd klaar. (FV)

Negen jaar geleden bleek Belle & Sebastian al te groot voor Motel Mozaïque. Je mag er van uitgaan dat de band sindsdien nog meer fans heeft gekregen, die – vijf jaar na hun laatste Nederlandse optreden – graag hun helden willen zien. Met dit gegeven in het achterhoofd, is het op zijn minst opmerkelijk dat de Schotten opnieuw exclusief in de Rotterdamse Schouwburg spelen. Gevolg: heel lange rijen. Legendarisch lange rijen zelfs, tot om de hoek. Het pleit voor de organisatie dat ze er alles aan doen om het leed te verzachten en mensen naar andere zalen te krijgen, maar had hier geen clubconcert buiten het festival bij gekund?

Gelukkig is Belle & Sebastian op het podium van een hoog en zeer constant niveau. Wie er bij de Schouwburg niet in kwam, maar de band wel eerder aan het werk zag, heeft misschien toen net zo een mooie avond gehad als de bezoekers van Motel Mozaïque nu. Soms zelfs met dezelfde grapjes, zoals een meisje uit het publiek om haar mascara vragen tijdens 'Lord Anthony', of het op het podium trekken van mooie meisjes door voorman Stuart Murdoch. Een paar niet-fans vinden het achteraf gezapig, maar wie de band al sinds Tigermilk volgt, kon bijna anderhalf uur genieten van een gloedvol optreden met een killer setlist. Het publiek dat er bij kan zijn is dan ook euforisch. (HV)

Een paar honderd meter van de Schouwburg vandaan vindt nog een concert van zeer hoog niveau plaats. Villagers zet in Off_Corso een bijna angstwekkend professionele show neer. De zaal is eigenlijk wat te groot voor de intieme muziek van de Ieren, maar dat zal gezien de kwaliteit van het geleverde alleen maar erger worden; Villagers gaat op korte termijn doorstoten naar minimaal HMH- en misschien wel Ahoy-niveau. Conor O'Brien schrijft emotionele liedjes, die net als ze saai dreigen te worden op een gecontroleerde manier even stevig aanzetten. O'Brien kan daarvoor bouwen op zijn zeer sterke band, met een gitarist die zorgt voor loepzuivere Simon & Garfunkelkoortjes, maar desgewenst ook zijn instrument tegen zijn versterker duwt voor een flinke partij feedback. Ook de drummer valt op met zijn van subtiel naar het betere John Bonham-beukwerk variërende spel.

Waar Villagers soms misschien iets té professioneel zijn, daar vertegenwoordigt Grant Hart de andere zijde van het spectrum. Waar iedereen een optreden met een band verwacht, daar blijkt Hart solo op het podium te staan met een elektrische gitaar. Uiterlijk en uitstraling van de man zijn 100% zielige, oude junk. Een zielige, oude junk (met merkwaardig genoeg een parelketting om) die als een kip zonder kop door zijn repertoire heen ragt. Sporadisch is te horen dat dit de man is die met Hüsker Dü een aantal klassieke albums heeft gemaakt – vooral het recente solonummer 'You're the Reflection of the Moon on the Water' overtuigt – maar meestal is het toch vooral een gênante vertoning, die nog gênanter wordt doordat Hart de zaal voor zijn ogen ziet leegstromen. (MtH)

Het is behoorlijk vol in De Gouvernestraat als The Bees [foto rechts] het podium betreden. Het zestal rasmuzikanten uit Isle of Wight speelt een relaxte set die voor het grootste deel bestaat uit oud werk. Tussendoor komen wat nummers van het eind vorig jaar verschenen, tegenvallende album Every Step's a Yes voorbij, maar in het uurtje dat de band heeft gaan ze voor publieksfavorieten als 'Chicken Payback' en het ronkende, instrumentale 'The Russian'. En dat is maar goed ook, want juist de nummers waarin The Bees pit tonen en een goede groove ten gehore brengen, blinken ze uit in veelzijdigheid. De multi-instrumentalisten wisselen regelmatig van instrument en zo zien we zanger Paul Butler ook drummer, gitarist, percussionist, trompettist, pianist en saxofonist zijn. De band oogt als een vriendengroepje dat lekker muziek staat te maken en krijgt vanuit het publiek spontaan biertjes aangereikt. Van hun uitstraling moet The Bees (baarden en ruitjesoverhemden) het niet hebben, maar wat is het heerlijk meegaan in de tegen reggae, psychedelica en country aanschurkende niets-aan-de-hand-liedjes.

Architecture in Helsinki [foto hierboven] is helemaal uit Australië gekomen om als een van de hoogtepunten van Motel Mozaïque 2011 de boeken in te gaan. Het zestal blinkt uit in originele vondsten, waarbij carnavaleske electropop en kitscherige jarentachtigdansjes hand in hand gaan. Het idee achter de muziek is even raadselachtig als de herkomst van de bandnaam, maar dat mag de pret niet drukken. De band maakt muziek waar je van houdt of waar je van walgt en de bezoekers uit de tweede categorie verlaten dan ook al na een paar nummers de zaal. Wat ze missen zijn verhaspelde themaatjes van Kraftwerk en Depeche Mode, de danspasjes van Wham! (waar hebben ze in godsnaam die keyboardspeler ter linkerzijde gevonden?) en de maffe fratsen van het enig vrouwelijk bandlid Kellie Sutherland, die bij vlagen als gillende sirene uit de hoek komt. Architecture in Helsinki bouwt snel geloofwaardigheid op met hun gerecyclede jarentachtiggeluid en komt tegen het einde dan ook probleemloos weg met een cover van London Beats 'I've Been Thinking about You'. (FV)

Na twee dagen festival is de behoefte aan verantwoorde muziek wel verzadigd. Beardyman is daarom een prima keuze als afsluiter. De Brit is human beatboxer, maar zijn optreden valt niet onder de hiphop, maar dance. Met behulp van een enorme lading elektronica creëert Beardyman ter plekke zijn eigen floorfillers. Zijn aanpak garandeert dat hij aan geen enkel genre is gebonden en hij gaat dan ook van techno naar dubstep via semi-covers van 'Smack My Bitch up' en 'Hey Mickey'. Vooral niet te serieus allemaal: het is zaterdagavond en de handjes moeten de lucht in. Ondertussen is het bij al dat populisme wel razend knap wat Beardyman doet. Dan gaat het niet alleen om de spectaculaire geluiden die de tweevoudig Brits kampioen beatboxen weet te maken, maar ook op de manier waarop hij ze ter plekke manipuleert tot dancetracks. Je ziet zijn vingers vaak als een razende over zijn pads vliegen. De in de Belle & Sebastianrij stijf geworden spieren worden zo weer allemaal losgegooid en de zaterdagnacht kan nog lang doorgaan. (MtH)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-2011-de-zaterdag/21449/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique