• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaïque 2011 - De Vrijdag

Hoogtepunten in alle genres.
08 april 2011, Diverse locaties, Rotterdam

Tekst: Martÿn ter Haar en Hans Vrijmoed

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 10 april 2011

"Iets niet missen? Kom op tijd in de zaal!" De organisatie van Motel Mozaïque heeft het maar op de polsbandjes gezet, want het festival is inmiddels redelijk berucht om zijn lange wachtrijen. Dit jaar is het meteen al raak: wie Alamo Race Track wil zien in de nieuwe locatie Katrina, een houten kerk die speciaal voor het festival op het Schouwburgplein is neergezet, had zich minimaal een half uur van tevoren moeten melden.

Ook even verderop bij Agnes Obel, in de grote zaal van de schouwburg, is het al heel erg druk. De Deense heeft een conservatoriumopleiding en dat is te horen: haar zang is loepzuiver. Ze begeleidt zichzelf op de piano, vaak zo eenvoudig dat ze het met één hand af kan. Een celliste/gitariste zorgt voor de broodnodige verbreding van het klankpalet. Desondanks wordt de muziek van Obel in al haar voortkabbelende, smetteloze mooiheid al snel saai.

In het de hele avond merkwaardig rustige Rotown gaat het er heel anders aan toe. Darkstar begon als dubstepduo, maar versterkte zich vorig jaar met zanger James Buttery. De muziek die het trio in die bezetting presenteert, lijkt sterk op de witchhouse van Salem: trage, spookachtige beats met militaire snarehits die zich daar doorheen boren. Dit alles op een - zeker voor Rotownbegrippen - erg hoog volume. Buttery blijkt een uitstekende zanger, die met zijn shoegaze-achtige vocalen het menselijke gezicht bij de toch wel erg koude muziek is. Dat verschil uit zich ook in het uiterlijk van de bandleden. Producers James Young en Aiden Whalley ogen niet bepaald vriendelijk, zoals ze met hun korte kapsels en leren jassen stokstijf achter hun laptops en keyboards staan. Er wordt niet eenmaal oogcontact met het publiek gezocht. De langharige Buttery, die eerder lijkt weggelopen uit Ned's Atomic Dustbin of Carter USM dan dat hij bij zijn hooliganbandmaatjes lijkt te horen, staat wel met zijn gezicht naar het publiek toe, maar zoekt ook niet echt contact. De intensiteit van het optreden komt deze keer dus eens niet uit contact met het publiek, maar juist uit de bewust geschapen afstand.

Rotown blijft na het optreden van Darkstar nog in het teken van elektronica staan met het optreden van Factory Floor. Het is wel een heel andere sfeer: de vuige electrotech-meets-Cabaret Voltaire-sound van het Britse trio is puur op de dansvloer gericht. Veel gedanst wordt er niet - het Motel Mozaïquepubliek is niet zo danserig - maar wel wordt er driftig met voeten getapt en met hoofden geknikt. De hoofdmoot van de muziek komt voor rekening van de knoppendraaier, maar de blikvangers zijn de twee andere bandleden. De drummer probeert Battles' John Stanier te verslaan op het gebied van strak en hoekig spelen en komt verdomd dicht in de buurt. De gitariste bespeelt haar instrument met drum- en strijkstok voor de extra laag enge geluidseffecten. Het ronduit hypnotiserende optreden is één van de absolute hoogtepunten van de eerste festivaldag. Jammer genoeg stopt Factory Floor wel een kwartier te vroeg met spelen, maar dat hoort ook wel een beetje bij een dergelijke, gehypete Britse act: "Got to keep 'em hungry." (MtH)

Over de kin wrijvende jongens met moeilijke brillen en top 40-meisjes die schijnbaar voor 'de hit' komen: James Blake [bovenste foto] brengt ze samen in de schouwburg. Plus een paar sceptici, want na al die juichende verhalen op Twitter en in andere media mag de jonge zanger/producer het wel eens bewijzen. Wat in ieder geval vaststaat is dat Blake veel meer is dan die grijsgedraaide cover van Feist. Spannende stemvervormingen en gelaagde elektronica. Geen beats uit een doosje, maar afkomstig van de fenomenale drummer en de toetsen van Blake. Samen met een gitarist/knoppendraaier neemt de driekoppige band de bezoekers van Motel Mozaïque mee in een sonisch avontuur waarbij de intens diepe en harde bassen de grote zaal van de schouwburg op z'n grondvesten doen trillen. Believe the hype.

Ook Lykke Li [foto hierboven] trekt een meer dan volle schouwburg. De Zweedse vamp is misschien geen groot zangeres, maar wel een boeiende performer. De indrukwekkende lichtshow overschaduwt het toch minder beklijvende materiaal van Wounded Rhymes. 'I'm Good, I'm Gone' van het debuut is een opleving in de toch net iets te vaak matte set, waarbij het andere oudje, 'Hanging High', ook nog eens langzamer dan de plaat wordt uitgevoerd. Waar James Blake eerder op de avond in dezelfde zaal nul opsmuk nodig had om te imponeren, blijft Lykke Li hangen in een spagaat tussen vorm en inhoud. (HV)

Het concert van Blues Brother Castro overlapt flink met dat van Battles, wat de liefhebbers van het stevigere gitaarwerk voor een dilemma stelt, zeker omdat Rotown en Off_Corso niet bepaald naast elkaar liggen. Het kleine deel van het publiek dat kiest voor de Amsterdammers in Rotown krijgt een band in topvorm te zien. Met Out on the Beach heeft Blues Brother Castro net een geweldig album afgeleverd en de puntige, door The Pixies en Sonic Youth beïnvloede songs van dat album krijgen een gedreven uitvoering. Het door een 'Lust for Life'-achtige baslijn aangedreven 'Show Me How You Do It' is gezien de publieksreactie zelfs potentieel een grote hit. Misschien volgt na al die jaren dan toch eindelijk de verdiende grote doorbraak naar het 3FM-publiek. Klein minpuntje is het gitaargeluid, dat wat te netjes is voor het soort muziek dat Blues Brother Castro maakt.

Op Motel Mozaïque 2006 kwam, zag en overwon Battles met een fenomenaal optreden. Vijf jaar later heeft de band het beduidend moeilijker. Niet eens zozeer door het verlies van het gezichtsbepalende bandlid Tyondai Braxton; de overgebleven drie muzikanten hebben genoeg in huis om dat op te vangen. Zeker drummer John Stanier is met zijn fysieke stijl - de man lijkt tijdens het optreden minstens vijf liter vocht van zijn lichaam naar zijn overhemd te verplaatsen - altijd een lust voor oog en oor. Struikelblok is dat de band heeft besloten louter materiaal van het nieuwe album Gloss Drop te spelen. Dat komt pas op 6 juni uit. Bij de tracks van Gloss Drop waarop een gastzanger meedoet, is ervoor gekozen dat de band meespeelt met speciaal voor dat doel opgenomen video-opnames van die zangers. Het ziet er gelikt uit, maar het laat geen enkele ruimte voor foutjes. En het materiaal is niet alleen nieuw voor het publiek, ook bij Battles komt het er niet allemaal even soepel uit. Het geluid wil ook nog eens niet meewerken. Op een gegeven moment verontschuldigt gitarist/toetsenist Ian Williams zich zelfs en zegt dat de band de volgende keer een beter optreden zal geven. Zal je altijd net zien: daarna valt alles ineens op zijn plaats. De laatste paar nummers dendert de eerder hortende en stotende mathrocklocomotief net zo onstuitbaar door als in 2006.

Zo is de eerste dag van Motel Mozaïque, op het terugkerende probleem van volle zalen na, er eigenlijk één van talloze hoogtepunten met in alle vertegenwoordigde genres wel een geweldig optreden. (MtH)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-2011-de-vrijdag/21447/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique