Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gepantserde politiewagens staan opgesteld nabij de Brusselse beurs. Ook al speelt Motörhead een paar huizen verder, de ware toedracht blijkt de voetbalmatch tussen Celtic Glasgow en Anderlecht te zijn. Voor de ingang van de AB heeft zich intussen een bonte meute verzameld waarvan de enige constante waarschijnlijk de leeftijd is, en die schommelt tussen de dertig en de veertig.
Motörhead zien is Lemmy Kilminster zien. Toen deze ex-roadie van Jimi Hendrix uit Hawkwind gezet werd, richtte hij Motörhead op. We schrijven 1975, het jaar waarin uw verslaggever het levenslicht zag. Intussen is dit kettingrokend icoon halfdoof maar hij rockt nog steeds, zij het dan op een zeer conventionele manier.
Een volledig uitverkochte AB waarin je je met moeite kan bewegen, gelukkig is er op het bovenste balkon nog plaats. Een schitterend zicht op het podium valt ons te beurt, het uitgangspunt bij uitstek om een klassieke rockshow te bekijken. Want, geef toe, een Motörheadconcert bezoek je immers niet voor de subtiele muziek. In dat geval was ik beter naar Pulseprogramming gaan kijken die dezelfde avond in het kleine (en gezellige) bovenzaaltje speelden. Intussen blijkt dat de nieuwsgierigheid het van de goede smaak gehaald heeft, maar er zijn soms van die momenten.
Lemmy dus, gehuld in gitzwarte broek en hemd en sneeuwwitte boots. Aangevuld met lang zwart haar en een meesterlijke snor annex bakkebaarden. Met zijn basgitaar in de aanslag zet hij nummer na nummer in doch alles klinkt een beetje hetzelfde. Maar we zijn hier niet voor de muziek en zeker niet voor ‘God Save The Queen’, een smakeloze cover van the Sex Pistols die al tijdens het eerste kwartier weerklinkt. Boven het podium troont gelukkig de Motörhead-mascotte met rood verlichtte ogen. Meer en meer blijkt dat het welslagen van de show van het visuele zal afhangen.
Lemmy staat wijdbeens en onbeweeglijk in de microfoon die boven hem hangt te brullen. Klassieke heavy metal! En klassieke patronen waarbij ellenlange gitaarsoli in ‘Sacrifice’ worden afgewisseld met een drumsolo om u tegen te zeggen. Maar die te lang doorgaat en bijgevolg enkel aanspraak kan maken op het predikaat ‘grappig’. Of Lemmy die tijdens de instrumentale stukken op de maat meedeint en in een beweging zijn sigaret op de rand van het podium doet belanden.
Statisch en tergend hard doch wat had je verwacht van een band die een overzicht van hun carrière bieden met de CD-box Stonedeaf Forever. Eén ding is zeker, Motörhead houdt niet van verrassingen. Op het moment dat er een pintje vanuit de voorste rijen op het podium belandt, worden zowel Lemmy als gitarist Phil Campbell met bier overgoten. Het concert wordt prompt stilgelegd. Alsof deze dinosaurussen van de heavy metal nog nooit zoiets meegemaakt hebben. Why don’t you come up and I kick your fucking head up. Het nummer wordt weerom ingezet. Flauw lijkt me nog zacht uitgedrukt.
Zoals het een klassieke rockshow betaamt worden de hits ‘Ace Of Spades’ en ‘Overkill’ als bisnummers ingezet. Nadien neemt de blauwe rook het podium in terwijl de rode ogen boven het podium je aan blijven staren. Motörhead komt terug, dat staat buiten kijf maar niet nu … twee bisrondes passen niet in het stramien. Het publiek moet het doen met het buigende drietal dat zich centraal op het podium laat bejubelen.
http://www.kindamuzik.net/live/mot-rhead/mot-rhead/4418/
Meer Motörhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mot-rhead
Deel dit artikel: