• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Motörhead

Hoelang nog?
20 november 2014, IJsselhallen, Zwolle

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 23 november 2014

Dat zelfs Lemmy niet het eeuwige leven heeft, bleek de afgelopen jaren. Vanaf halverwege jaren zestig verliep zijn leven vol drank, drugs en vrouwen zonder noemenswaardige medische problemen. De ultieme cultheld van de rock-'n-roll vindt het zelf een wonder dat hij nog steeds leeft. Maar diabetes en hartproblemen zorgden bij de bijna zeventig (!) jaar oude frontman van Motörhead voor operaties, afgelaste tournees een drastische aanpassing van zijn leefstijl.

Lemmy stopte met roken, verruilde de whiskey voor wodka en krabbelde zodoende weer op. Met het prima Aftershock verscheen een nieuwe plaat en Motörhead kon weer gaan toeren, wat de metal- en punkband al sinds 1975 het liefst doet. Het brengt het trio bijna drie jaar later wederom naar de Zwolse IJsselhallen. De grote zaal is aardig gevuld met hondstrouwe fans, die zoals altijd Motörheadshirts in alle soorten en maten dragen. En hoewel Lemmy er bleek en mager uitziet, klinkt zijn legendarische openingszin "Good evening! We are Motörhead and we play rock-'n-roll!" onverminderd rauw en onversneden.

Toch komt het concert langzaam op gang. De geluidsafstelling, nooit het sterkste punt geweest tijdens live-optredens van de groep, is matig en neigt meer naar wrakkig dan naar helder. Lemmy doet nogal statisch zijn ding en hij kan brullen wat hij wil, maar hij komt niet boven het gitaar- en drumgeweld uit. Het maakt de grotendeels veertigplus-, maar zeker ook jongere fans weinig uit, want er ontstaat al gauw een aanzienlijke moshpit tijdens vaste setlistkraker 'Stay Clean', dat de band stroperig en onontkoombaar speelt.

Gaandeweg het uiteraard luide optreden komt het geluid beter in balans en lijkt met name Lemmy meer los te komen. De nadruk ligt al jaren niet meer op de uptemponummers, zodat de speltechnische kwaliteiten van gitarist Phil Campbell ruimer baan krijgen. Met als beste voorbeeld de bluestonen van 'Rock It', maar vooral ook een uitermate stuwend 'Doctor Rock' van Motörheads beste plaat Orgasmatron uit 1986. Een song waarin topdrummer Mickey Dee zijn gram eveneens haalt met een boeiende en daarom niet overbodige drumsolo.

Na iets meer dan een uur is het alweer afgelopen, weliswaar met een hoogstaande afsluiting in de vorm van het onvermijdelijke en met fraaie drumbreaks opgesierde 'Ace of Spades' en met name met een verpletterend goed 'Overkill'. Motörhead bewaart het beste voor het laatst en haalt zo alsnog een ruime voldoende binnen voor dit optreden. Gezien de fysieke staat van Lemmy, die voor het eerst echt kwetsbaar oogt, is de vraag echter gerechtvaardigd: hoelang nog?

Foto's van Robin Podde

http://www.kindamuzik.net/live/mot-rhead/mot-rhead-463/25501/
Meer Motörhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mot-rhead