• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Motörhead

Hoe langzamer, hoe smeriger.
29 oktober 2011, IJsselhallen, Zwolle

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 31 oktober 2011

Op 22 november 1987 treedt Motörhead op in de Zwolse IJsselhallen, waar rond die tijd regelmatig metalconcerten plaatsvinden. Bijna vijfentwintig jaar later geeft de groep er wederom een optreden. Aan de hal is ondertussen weinig verspijkerd. Het dak met houten, halfronde steunbogen is intact gebleven, de gifgroene jarenzeventigtegeltjes in de toiletruimtes doen nog steeds zeer aan de ogen. Motörhead heeft nog nooit aan stijlbreuk gedaan, maar op het podium is wel iets aan het veranderen.

Het meest recente album, The Wörld is Yours, is geen slechte in de lange reeks Motörheadplaten. Wat wel opvalt, is dat het ontbreekt aan echt testosteronverhogende uptempo songs. Op de setlist van dit optreden houdt het aantal eveneens niet over. De nummers die wel in de hoogste versnelling voorbijkomen, worden slordig gespeeld en ze zijn bovendien slecht getimed. Alsof drummer Mickey Dee sneller wil dan Lemmy, maar hem niet meekrijgt. Gitarist Phil Campbell schippert tussen beiden door gaten te dichten met dreinende gitaarsalvo's.

Het zou te makkelijk zijn om de band hierop af te rekenen. Want sinds 1975 heeft Motörhead live bijna nooit verzaakt, en voor menig leeftijdgenoot van Lemmy is de rollator dichterbij dan een avondje brullen in een microfoon die op een krankzinnig hoog volume is afgesteld. Bovendien geldt: hoe langzamer het nummer, hoe smeriger de stem van Lemmy klinkt. Zoals tijdens 'Orgasmatron', wanneer Lemmy's gezicht van onderaf vuil groen wordt belicht terwijl hij grunt zonder te grunten.

Het inmiddels grotendeels uit veertigers bestaande, hondstrouwe Motörheadpubliek heeft nog altijd de grootste dichtheid aan bandshirts per concertbezoeker. Het krijgt wat het verwacht, een gitaarsolo van Campbell bijvoorbeeld. Een solo die niet verveelt, maar uitstekend past in het verrassend aan de setlist toegevoegde 'The One to Sing the Blues'. Het is een van de vele midtempo songs die tijdens het optreden voorbijkomen, maar allemaal benadrukken ze de punkrockkant van de groep. Een genre waar Lemmy zich altijd liever onder schaarde dan metal, al paste lang haar daar niet bij.

Op punkrockgebied veegt de band nog steeds de vloer aan met hedendaagse, aanmerkelijk jongere exponenten. De combinatie van een uit diepe krochten getrokken stem, vuig gitaarspel met solo's die alleen J. Mascis benadert en rake ADHD-drumklappen blijkt onverminderd te werken. De toevoeging van een oer-rock-'n-rollgeluid uit de jaren vijftig maakt Motörhead ook op het podium nog steeds uniek. En luider dan de rest.

http://www.kindamuzik.net/live/mot-rhead/mot-rhead-1837/22211/
Meer Motörhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mot-rhead