Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Groepsgevoelens kunnen toch mooi zijn, nietwaar. Honderden gezapige veertigers in dezelfde T-shirts gehuld, die gezamenlijk halve liters bier drinken, als één man het pink-en-wijsvingerteken maken en trillend van spanning staan te wachten op hun grote voorbeeld Motörhead. Een band die hun respect verdient, al was het maar vanwege de eerder marginale levensstijl van opperhoofd Lemmy, die al zuipend en wild in het rond neukend de eeuwige roem reeds bereikt heeft. Die schalkse blik, die eeuwige grijns, die snor. Een held.
Vooraan in het midden gaan staan is géén goed idee als je de enige bent die breed noch man is. Luttele seconden na de begintonen van 'Doctor Rock' word ik dan ook naar de grens van de mosh pit gekatapulteerd, waar het beter toeven is dan in het centrum ervan. Na enkele toch al wel luide nummers vraagt Lemmy of het voor ons wel luid genoeg is. Een zaal vol Echte Venten roept natuurlijk meteen 'NEE', waarop de geluidslui van dienst het volume zo hoog draaien dat van de rest van de songs niet veel meer te horen is dan ruis en drums. Maar wie gaat naar Motörhead voor subtiliteit? Niemand!
“We ain’t talking doctor Spock, now we’re talking doctor Rock!” Of hoe Motörhead met de deur in huis kan vallen. Zoals het een dertigjarig jubileum betaamt, wordt oud materiaal niet geschuwd. Klassiekers als ‘No Class’ en ‘Metropolis’ worden op enthousiast pogoën onthaald. Lemmy beweert zelfs (als ik zijn halfoverstemde, halfgemompelde bindtekst goed begrepen heb) ‘Fast and Loose’ voor de eerste keer sinds 1982 weer live te spelen. Al is de kans groot dat hij het zich gewoon niet meer herinnert.
Recentere nummers, die op platen als 1916 en Inferno platgeproduced en afgeborsteld zijn, hebben baat bij de rock-‘n-roll extravaganza die deze liveshow biedt. Weg met de gladheid! Leve de ongenuanceerde geluidenstroom! Wie schetst onze verbazing wanneer er bij de bisronde twee stoelen aangedragen worden met bijhorende akoestische gitaren. Drummer en bolronde krachtpatser Mikkey Dee gaat sierlijk zitten en tokkelt samen met Phil Campbell een countryversie van ‘Whorehouse Blues’ in elkaar. Lemmy staat stijlvol in het midden, zijn snor rond een mondharmonica gedrapeerd. Gevreesde wraakacties uit het publiek blijven wonder boven wonder uit.
Naar aloude Motörheadgewoonte wordt ‘Ace of Spades’ tot de bisronde bewaard. Maar wees gerust, ze spelen het altijd. Als blijk van respect voor de fans. Een Motörheadshow biedt zulke zekerheden. En wat heeft een mens meer nodig in deze wankele wereld?
http://www.kindamuzik.net/live/mot-rhead/mot-rhead-11012/11012/
Meer Motörhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mot-rhead
Deel dit artikel: