• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Morrissey / The Boyfriends

Een blije Morrissey is geen Morrissey.
10 april 2006, Heineken Music Hall, Amsterdam

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Stephan Mehrer

Publicatiedatum: 12 april 2006

Laten we elkaar geen Albert Verlinde noemen: een blije Morrissey is geen Morrissey. Niet dat we de Engelse volkszanger zijn geluk niet gunnen, maar niemand zit nu eenmaal te wachten op een zanger die met een glimlach zingt dat zijn vriendin in een coma ligt. Bovendien is Steven Morrissey in een goede bui een heel slechte moppentapper. "De zaal is vol, dan moet het buiten regenen", zegt hij in een eerste poging om in een uitverkochte Heineken Music Hall de lachers op zijn hand te krijgen. Tevens probeert hij zo tevergeefs het imago van de schuchtere jongen uit Manchester van zich af te schudden. "Ik ben niet meer zo mager als vroeger, maar jullie ook niet", roept hij de menigte later toe. Zulke flauwe moppentapperij was er ruim twee jaar geleden ook al, toen hij op het Roskilde-festival nog een magisch en behoorlijk geïnspireerd concert gaf. In interviews mag hij nog graag terugdenken aan die schitterende comeback voor een uitzinnig publiek.

Morrissey's debuut in Amsterdam is nog meer doortrokken van trots en blijdschap, ook al niet helemaal wat je verwacht van iemand die ooit de spreekbuis was van een doemdenkende en met zijn seksualiteit worstelende generatie tieners. Tegenwoordig bestaat zijn publiek voornamelijk uit sentimentele dertigers en hippe vogels die hem terecht zien als de peetvader van de britpop. "We hebben de eerste plaats bereikt in Engeland en Zweden en Irak. Grapje." De laatste grap van de avond verklaart voor een groot deel de blijheid en het geluk dat Morrissey vandaag de dag uitstraalt. The Smiths waren bij leven lang niet zo groot als in de jaren na hun scheiding, om over de eerste problematische solojaren van Morrissey nog maar te zwijgen. Sinds de dappere comebackplaat You Are the Quarry is het tij gekeerd en met de redelijke opvolger Ringleader of the Tormentors, die onlangs verscheen, zingt onze Engelse vriend met Iers bloed het nog wel een jaartje of wat uit.

Een blije Morrissey is ook een Morrissey die het minder nauw neemt met zijn idealen. Vegetariërs delen nog wel folders uit en hebben zelfs een stand in de Heineken Music Hall, maar de tijd dat Morrissey weigerde op te treden op festivals waar hamburgers werden verkocht, is voorbij. 'Meat Is Murder' uit zijn gloriejaren met The Smiths zingt hij dan ook niet. Wel komen 'Still Ill' en het sterk gespeelde 'How Soon Is Now?' en 'Girlfriend in a Coma' voorbij. Dat laatste nummer zingt de vrolijke ijdeltuit op een zo croonende en afstandelijke manier dat het niet zou misstaan in het repertoire van Paul Anka, die binnenkort op hetzelfde podium staat. Toegegeven: de man is goed bij stem, sommige intro's werken aanstekelijk en over het geluid is ook weinig te klagen.

Flashback naar zeven jaar geleden, toen Morrissey binnen het uur vooral B-kanten van solosingles speelde. Je zou daarom denken dat hij in Amsterdam iets goed te maken heeft. Hij doet geen moeite. In nog geen anderhalf uur put Morrissey uit zijn laatste twee soloplaten. Af en toe een nummer van The Smiths is niet genoeg om de bomvolle zaal uit haar maandagavondroes te doen ontwaken, met als gevolg dat de akelig matte en voorspelbare set niet tot een hoogtepunt komt. Op de betere momenten klinken de songs zoals op de nieuwe plaat, dat wil zeggen: melodieloos, al worden ze fraai gezongen. Helaas weet Morrissey met zijn hemelse stem niet de Magazine-cover 'A Song from under The Floorboards' te redden. De eenvoudige, mooie lichtshow, waarbij de schijnwerpers continue op de jeugdheld staan gericht, slaagt er ook nergens in om het heilige vuur aan te wakkeren. Nadat een flauwe en verplichte toegift ruim binnen de speellengte is afgewerkt en de hele band een keurige buiging maakt, sluit de bar en gaan direct de lichten aan.

Van het voorprogramma moeten we het ook niet hebben. The Boyfriends zijn een tamelijk belegen aftreksel van The Smiths, met een dominante gitarist en een zanger wiens stem als twee druppels lijkt op die van Morrissey. De bondige en statische popliedjes zijn duidelijk geïnspireerd door de hoofdact, maar nergens wordt het echt spannend. Als de zanger met zijn armen over elkaar minutenlang het publiek aanstaart, wordt het zelfs erg vervelend. Met de knullige Kirsty MacColl-cover 'They Don't Know' laten we alle hoop varen. In de laatste minuten gaan alsnog alle remmen los met een lang experimenteel nummer waarbij de muzikanten een voor een van het podium verdwijnen, maar dan is het al veel te laat. De respons van de volle zaal is nul komma nul en Morrissey kan netjes op tijd op het podium verschijnen.

http://www.kindamuzik.net/live/morrissey/morrissey-the-boyfriends/12524/
Meer Morrissey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/morrissey