• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Malcolm Middleton

Openbare oefening in mooi verwoorde twijfels en zelfspot.
16 september 2005, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Milo Vandevelde

Beeld: Diederik Meijer

Publicatiedatum: 20 september 2005

Het lijkt vreemd je publiek te bedanken om op een vrijdagavond naar je concert te komen, want welk moment is geschikter? Maar in het geval van Malcolm Middleton klinkt het aannemelijk: blootstelling aan zijn deprimerende teksten zou een onvoorbereide toeschouwer wel eens een weekend lang lusteloos op de sofa kunnen doen belanden. Anderzijds heeft de Schot (hoofdbezigheid: Arab Strap) op zijn tweede soloplaat Into the Woods zelf al voor therapie gezorgd met up-tempo arrangementen. Om één en ander ook live te kunnen waarmaken, heeft hij een trio ex-Delgados rond zich verzameld, trouwens ook zijn platenbazen bij Chemikal Undergroud.

"Made a wrong move, baby, at the wrong time", klinkt het en even vrees je Middleton gelijk te moeten geven. Want hoezeer je er ook naar uitkeek hem mét band aan het het werk te zien, in opener 'Crappo the Clown' duikt meteen het euvel op dat zoveel optredens van singer-songwriters-met-begeleidingsgroep verpest: een opdringerig, slecht afgesteld basgeluid. Ook 'Devastation' heeft er nog last van, vervolgens vindt de geluidsman een aanvaardbare balans. En gaat het tempo een eerste keer de hoogte in met 'A New Heart'. De uitgekiende setlist met veel variatie in tempo en begeleiding doet het concert goed. Halverwege krijg je zo achter elkaar 'Bear with Me', met zijn laptopritme en dubbele gitaarpartij in de intro herinnerend aan de laatste Wire, een door het synth-motief bijna dansbaar 'No Modest Bear' en als tegengewicht 'Choir', dat enkel steunt op een laagje keyboard en een akoestische gitaar.

Een andere, verrassende troef is de stem van Middleton, meestal klaaglijk zonder pathetisch te worden, op goed gedoseerde momenten net wat warmer en melodieuzer. Slechts een enkel nummer valt lelijk tegen: 'A Happy Medium' haalt het bijlange niet van de prachtige plaatversie. Daarvoor ontbreken de backing vocals van Jenny Reeve, het contrast tussen de opgewekte muziek en de intrieste tekst en vooral de strakke herhalingen waardoor die een onontkoombaar mantra wordt ("Woke up again today / Realised I hate myself / My face is a disease"). Zeer overtuigend zijn dan weer het gejaagde 'Loneliness Shines' en 'Break My Heart', een gedroomde afsluiter met slotzin "I don't want to sing these shit songs anymore".

Daarmee is het publiek het niet eens. Het roept Middleton terug voor een bisronde die hij solo afwerkt. 'Speed on the M9' en 'Devil and the Angel' doen naar nog meer verlangen. Een verzoeknummer misschien? 'Monday Night Nothing' heeft hij slechts half in de vingers en wordt dus afgebroken; hij heeft de aanvrager op voorhand gewaarschuwd. Een nursery rhyme dan maar? Dat blijkt wel te lukken. '1,2,3,4' en afgelopen. Malcolm Middleton gaat een biertje drinken.

http://www.kindamuzik.net/live/malcolm-middleton/malcolm-middleton-10571/10571/
Meer Malcolm Middleton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/malcolm-middleton