• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Malcolm Middleton: Melancholie en vriendjespolitiek

Met zijn tweede soloalbum overtreft Malcolm Middleton de verwachtingen. Je zou een moeilijk gesprek verwachten, gezien de somberheid die hij in zijn teksten aan de dag legt, maar dat blijkt erg mee te vallen. De Schot spreekt graag en veel, weliswaar ook over zijn droevige teksten, maar ook over muzikale vrienden en over Kelly Osbourne.

Tekst: Bart Breman

Beeld: Diederik Meijer

Publicatiedatum: 31 mei 2005

Ja, Kelly Osbourne. De dochter van Ozzy blijkt fan te zijn van Malcolms muziek. Via het Engelse blad Q hoorde ze Into The Woods, wat ze een mooie plaat vond. Middleton rolt met zijn ogen als haar naam valt. “Ja...Ik was altijd gek op Black Sabbath...” zegt hij. “Maar ik hoop toch niet dat ik bekend kom te staan als ‘die jongen die Kelly Osbourne goed vindt.’” Als je Middletons muziek beluistert, zou je toch niet denken dat de Schot van hardrock houdt. “Ik kan het me nu ook niet meer voorstellen, maar toen ik een jaar of zestien was hield ik daarvan en had ik lang haar tot over mijn schouders, strakke spijkerbroeken en gympies... ” vertelt hij lachend.

Humor en ellende
Waarmee we meteen belanden bij het beeld dat we wèl van Malcolm Middleton hebben: een droefgeestige en gesloten jongen, die zijn ellende van zich afzingt. Is hij echt zo droevig als hij op zijn platen klinkt? “Ik schrijf mijn teksten om een beetje orde in mijn hoofd te krijgen,” vertelt de Schot. “Maar ik hou van verandering. En van goede liedjes en van mooie muziek. In mijn hoofd hoor ik die harde gitaren. Ik hou van ‘My Bloody Valentine’.” Hij vertelt dat hij zijn teksten niet los van zijn muziek kan zien. “De tekst moet een deel van een lied zijn en ik kan me niet voorstellen dat ik ze los daarvan zou lezen. Ik schrijf als ik alleen ben, of als ik me verveel. En als we de liedjes dan opnemen is het gevoel dat ik beschrijf achter de rug.” Hij heeft geen moeite om te zingen over de ellende die hij heeft meegemaakt: het roept geen vervelende herinneringen meer op. “Het is een gevoel dat voorbij is, als een oude foto. Ik heb het gevoel weten te vangen en ik herhaal het als ik het liedje zing. Maar ik kan me ervoor afsluiten en me er niet meer door laten meeslepen. Dat is of heel dapper of heel stom...”
Maar is Malcolm Middleton werkelijk zo’n treurige jongen? “Ik ben veel vrolijker nu,” vertelt hij. “Ten tijde van mijn eerste soloplaat maakte ik een vreemde periode in mijn leven door, erg deprimerend en duister. Het grappige was dat toen die plaat uit kwam, ik één van de leukste jaren uit mijn leven meemaakte. Het was een soort therapie en ik haalde er voldoening uit.”
Opvallend is dat de dramatiek zelden zeikerig overkomt. Middletons gevoel voor humor is hierbij erg belangrijk. Het helpt hem om te relativeren. “Het melancholische zou pathetisch zijn zonder die humor. Ik vind het al grappig op zich om dat melancholische, depressieve gevoel te gebruiken voor een liedje.” Als voorbeeld noemt hij het nummer ‘A Happy Medium’ van zijn nieuwe plaat. “My face is a disease” zingt hij daarin. “Dat is een harde en nare tekst, maar het is wel grappig dat het nu een liedje is.” Het is een opzwepend nummer en je kunt je voorstellen dat mensen erop zouden dansen. “Dat zou ik wel eens willen zien,” grijnst Middleton. “Dan slik je geen xtc, maar antidepressiva...”
Het is in elk geval duidelijk dat artiesten, wat Middleton betreft, niet hoeven te lijden voor hun kunst. Maar hij snapt het wel. “Ik schrijf alleen teksten of speel op mijn gitaar als ik me naar voel. Ik voel ook niet de behoefte om over zonneschijn en fluitende vogeltjes te schrijven. Dat interesseert me niet.”

Vriendjespolitiek
De Schotse muziek-scene is een klein wereldje, de meeste mensen kennen elkaar en zijn goede vrienden, vertelt Middleton. “Daar ben ik natuurlijk erg blij mee. Paul (Savage, BB) van The Delgados en Barry (Burns, BB) van Mogwai zijn goede vrienden van mij.” Iedereen speelt dan ook graag met elkaar en helpt elkaar waar het kan. Hierdoor is Into The Woods ook een echte groepsplaat geworden. De meespelende muzikanten, onder wie Barry Burns en Stuart Braithwaite van Mogwai, lijken een veel prominentere rol te hebben gekregen dan op het solodebuut 5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine. De meer bandgerichte aanpak is vooral voortgekomen uit Middletons wens om het anders te doen. “Ik wilde de langzame muziek met droevige teksten niet nog eens herhalen. Ik gebruik nog steeds die teksten, maar ik heb het wat draaglijker willen maken. Ik wilde mezelf niet zó blootgeven...” Ook is Into The Woods met een strakkere hand geproduceerd. “Ik hou normaliter van foutjes en niet te veel perfectionisme, want dat houdt het fris. Maar nu voelde ik geen druk en ik kon ontspannen werken. Ik wilde deze keer geen foutjes, maar gewoon de liedjes opnemen zoals ze moesten zijn.”
Het blijft opvallend dat er zoveel goede muziek uit Schotland, en vooral Glasgow, komt. Middleton heeft er ook geen verklaring voor. “Schotland is een heel klein land en voor de moderne, alternatieve muziek moet je in Glasgow zijn,” vertelt hij en haalt zijn schouders op. “Maar ik heb geen idee hoe het kan.” Eén van de redenen zou wellicht de aanwezigheid van het label Chemikal Underground kunnen zijn, waar bijna elke Schotse artiest onder contract lijkt te staan. “Ja, dat zou best kunnen,” beaamt Middleton. “Zo nu en dan kijken ze in Londen weer eens wat er in Glasgow gebeurt...” Hij lacht: “En dan draaien ze Franz Ferdinand plat en maken ze die band veel groter dan ze zijn... Ik vind ze wel te gek hoor.”
Het uiteenvallen van The Delgados, nog zo’n leuke band uit Glasgow, heeft Middleton overigens geen kwaad gedaan. Een aantal bandleden zullen de band vormen waarmee hij de komende tijd gaat toeren. “De drummer, de bassist en de toetsenist van The Delgados gaan met mij toeren de komende maanden,” zegt hij. “Dat moet ook wel, want maar de helft van mijn nummers zou je akoestisch kunnen brengen. Bij de rest zou het onmogelijk zijn. Het wordt dus een volledige band, plus drumbeats en een laptop.”
Naast zijn solowerk en de daaruit voortvloeiende tour, is er uiteraard nog Arab Strap, waarmee Middleton bekend werd. Malcolm krijgt het ogenschijnlijk erg druk, de komende tijd. “Het wordt nu inderdaad erg druk,” vertelt hij, “maar de reden dat ik hiermee begon was omdat ik tijd overhad en de behoefte voelde om mijzelf te uiten. We hebben net een nieuwe Arab Strap-plaat af, die eind dit jaar zal uitkomen. Maar ik blijf liever bezig dan dat ik zit te niksen. Ik heb genoeg genikst voordat ik met Arab Strap begon.”

http://www.kindamuzik.net/interview/malcolm-middleton/malcolm-middleton-melancholie-en-vriendjespolitiek/9653/
Meer Malcolm Middleton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/malcolm-middleton