• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Malcolm Middleton/ Strike the Colours/ Solo

De tegenstelling als troef.
22 april 2007, EKKO, Utrecht

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 24 april 2007

Zoetsappig, zeurderig en zwijmelend: zo klinkt Solo. Ook vanmiddag in de EKKO weer, als eerste voorprogramma van Malcolm Middleton. De popliedjes van Michiel Flamman zitten knap in elkaar, maar klinken te gladjes. Dan doet Strike the Colours het daarop beter door een vleug oorspronkelijke folk toe te voegen. Jenny Reeves probeert het met haar hese stem echter wat te mooi te doen.

Malcolm Middleton [foto] probeert allesbehalve mooi te doen. De zanger en liedjesschrijver uit Falkirk, Schotland laat eerder de lelijkheid van de wereld zien in verfrissende, cynische liedteksten. Wat dat betreft is het jammer dat het lente is, want dat maakt de kans op de vertolking van ‘Autumn’ vanmiddag klein. Beginnend met “Ah, Autumn - You fucking cunt - Keep bringing me memories that I dinnae want” is dat met recht het zuurste lied van vorig album Into the Woods.

Een vrolijke boel wordt het daarentegen – gelukkig - niet. In de trage opener ‘Four Cigarettes’ van de nieuwe plaat A Brighter Beat krijgt het Schotse accent van Middleton alle ruimte om de luisteraar naar de keel te grijpen. “Waiting for a laugh or lightening to strike” zingt hij samen met Jenny Reeves – daar is ze weer - die daarnaast ook de viool hanteert.

En de bliksem slaat in. Bij het tweede, up-tempo-nummer ‘Break My Heart’ zwengelt de band in volle glorie aan. Middleton zet daarop zijn sterkste troef in: de combinatie van een vrolijke melodie met een gitzwarte, tragikomische liedtekst. Dat doet hij ook in nieuwe nummers ‘Fuck it, I Love You’ en ‘We’re All Going to Die’. Gelachen wordt er om de bassist, die met Middleton gewed heeft het hele concert lang bierblikjesverpakkingen om de armen te houden.

Mindere momenten zijn die waarin het verschil tussen hard en zacht in de muziek te groot is, zoals in ‘Monday Night Nothing’ en ‘Loneliness Shines’. Ook de oude nummers zijn minder geslaagd. ‘Cold Winter’ en ‘Crappo the Clown’ doet Middleton in zijn eentje. De wat simpelere, serieuzere teksten zetten, samen met de spaarzame gitaarakkoorden, de machtige vocalen van de muzikant om tot een klaagzang.

Malcom Middleton zet mooie dingen neer als hij vasthoudt aan zijn krachtige tegenstelling: een tragikomische tekst op een luchtige melodie. Hier en daar trekt hij deze troef te hard terug. ‘Cold Winter’ is dan ook een seizoen te ver. De bassist heeft overigens net de weddenschap verloren.

Foto uit het KindaMuzik archief, door Hans van der Linden.

http://www.kindamuzik.net/live/malcolm-middleton/malcolm-middleton-strike-the-colours-solo/15300/
Meer Malcolm Middleton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/malcolm-middleton