• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Madrugada

Far from satisfied.
04 september 2005, Tivoli Oude Gracht, Utrecht (NL)

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 07 september 2005

Men zegt wel eens dat ik te negatief ben (en ja, dit wordt een afzeikrecensie). Dat zou best eens kunnen. Maar uit mijn collectie gefnuikte ambities, verloochende idealen en opgebouwde frustraties kan ik ook levensvreugde halen. Zo word ik heel erg blij van het nummer 'Bloodshot Adult Commitment' van het Noorse bandje Madrugada.

Muzikaal is dit nummer een oefening in motorik; een uiterst minimale riff wordt eindeloos gerepeteerd als zich aaneenrijgende kantoorwerkdagen. Zanger Sivert Høyem begint daar overheen te zingen: "We could steal away, but it's not like we're really going somewhere / Yeah, we could steal away, but it's not gonna happen." En het is niet eens zozeer wat hij zingt, maar hoe hij het zingt. Berustend, lusteloos bijna. Het is pas tegen het einde van het nummer dat hij zich weer kwaad kan maken over de algehele kutheid van zijn leven en met een getergd "You know I'm far from satisfied!" een idealistische renaissance beleeft. Ik weet: het heeft, als je het zo leest, een hoog Youp van 't Hek "we gaan dronken worden in Parijs"-gehalte, maar 'Flappie' heeft geen motorik.

Als Madrugada op een mooie nazomeravond naar Utrecht komt, dan ga ik daar dan ook heen. Om 'Bloodshot Adult Commitment' te horen. Maar ook een aan de intieme kant van het "groot en meeslepend leven" nummer als 'Step into This Room and Dance for Me' of de duistere voodoorock van 'Black Mambo'.

Maar dat is niet wat ik krijg.

Madrugada heeft namelijk een rondje langs de festivals gedaan. Aldaar is de Madrugada veranderd in een gladde stadionrockmachine, het soort band dat een 8,5 scoort voor ambachtelijkheid en een 3 voor beleving. Het ergste heeft Høyem het te pakken. Waar hij eens het duistere charisma van een Jim Morrison of een Nick Cave leek te verbergen onder een dun laagje Scandinavische introversie, daar is hij nu verworden tot de Noorse Ed Kowalczyk, inclusief de hyperirritante geritualiseerde maniertjes.

Komt bij dat de set vooral bestaat uit nummers van nieuwste plaat The Deep End, die lijdt aan hetzelfde euvel als dit concert. De theatraliteit en het grote gebaar zijn gebleven, maar de onderliggende dwang lijkt weg. Rockmuziek is de muzikale verklanking van de verwarring en passies van het adolescentendom. Ze vereist een mate van onvolwassenheid om haar veel te grof aangezette contouren te rechtvaardigen. Als je allang hebt toegegeven aan 'bloodshot adult commitment', dan moet je er niet meer over zingen. Dan is het ordinaire kitscherigheid geworden. Helemaal als je er ook nog een violiste bijhaalt.

Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Zo had ik de voorgaande drie dagen doorgebracht op Rotterdam Rumble tussen biergooiende, met doodshoofden vol getatoeëerde, strippende en hun longen uit hun lijf schreeuwende garagepunkers. Bij Madrugada had de vrouw voor me ook een tattoeage. Een klein, lachend dolfijntje. Naast haar stond iemand met een Moby-shirt. De personen links en achter me kenden Madrugada schijnbaar van Pinkpop, want links ging elk nummer meeklappen en achter riep zo vaak als hij kon 'speuluh!' De combinatie van cultuurschok en irritatie zou het beoordelingsvermogen beïnvloed kunnen hebben. Maar niet genoeg om vast te stellen dat Madrugada nog steeds Madrugada kan zijn en niet de Noorse Live. Het enige wat ze daarvoor moeten doen is de automatische piloot uitzetten. Dat kan je doen door eens een nieuw nummer in de setlist te gooien, zoals 'You Better Leave'. Schaarzaam hoogtepunt op een verder far from satisfying concert.

http://www.kindamuzik.net/live/madrugada/madrugada-10440/10440/
Meer Madrugada op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/madrugada