• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

MADRUGADA's laatste adem

Het is een comeback en een afscheid tegelijk. Het nieuwe, titelloze album van Madrugada is het beste van de Noorse band in jaren, maar zal ook het laatste zijn dat onder die bandnaam verschijnt, omdat tijdens de opnames gitarist Robert Burås overleed. Wel volgt er nog een afscheidstour.

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 08 mei 2008

Voorafgaand aan die tournee is zanger Sivert Høyem op vakantie in Spanje, wat leidt tot een onverwachte onderbreking van het interview voor een discussie met het louter Spaans sprekende kamermeisje over het aantal en het soort handdoeken dat Høyem wenst. De man wiens bariton door de telefoon net zo indrukwekkend klinkt als op de plaat, stelt prijs op twee grote en twee kleine.

Tussen de onderhandelingen met het huishoudelijk personeel door, licht Høyem de totstandkoming van het album toe. "We zijn begonnen met de opnames in mei, in New York. We wilden geen druk, dus we hadden een korte sessie geboekt met producer John Agnello. Het was de bedoeling om een paar nummers op te nemen, maar we hadden zoveel inspiratie dat we er in die paar dagen uiteindelijk zestien hebben opgenomen. We hebben zelfs een dubbelalbum overwogen."

Agnello produceerde ook de twee eerste en over het algemeen als beste beschouwde Madrugada-albums. Hij keerde terug nadat Madrugada voor The Deep End met een andere producer had gewerkt, met een volgens de bandleden niet helemaal geslaagd resultaat. "De productie is de hoofdreden dat die plaat niet zo goed werkt. Een aantal nummers was misschien ook wat zwak, maar in een goede productie had het nog wat kunnen worden. Ik merkte tijdens de tour die volgde ook dat ik er niet goed inkwam."

Agnello kwam weer in beeld omdat hij Histamin, het tweede album van Burås' andere band My Midnight Creeps produceerde. Høyem was zo te spreken over het geluid op dat album, dat hij Agnello ook voor het nieuwe Madrugada-album achter de knoppen wilde.

Te veel van alles
Het was de bedoeling later in het jaar het album af te maken. Maar toen overleed dus Burås. Madrugada heeft weinig naar buiten laten komen en Høyem is nog steeds niet van zins er veel over los te laten. Dit op verzoek van de familie. Wel wil hij kwijt dat het een kwestie was van 'te veel van alles' en dus niet het gevolg van een ziekte. Nu is Madrugada nou niet bepaald een band die je associeert met chemisch hedonisme op zijn Amy Winehouse'. Maar volgens Høyem is dat puur het gevolg van een gebrek aan mediafocus op de band en werd (wordt?) er stevig gebruikt in Madrugada. Dit alles wordt overigens op vrij stoïcijnse toon gebracht. Buiten de emotionele geladen muziek toont Høyem zich wat dat betreft een klassieke Scandinaviër.

Het besluit het album toch af te maken was snel genomen. "We werken het beste als we snel en intuïtief werken. Vooral Robert speelde altijd beter als hij er niet te veel bij nadacht. In Zweden hebben we alleen wat extra instrumenten opgenomen. We hebben nog wel geprobeerd een heel nieuwe song op te nemen, maar die klonk toch niet goed."

Høyem is vooral te spreken over de eerste single 'Look Away Lucifer'. Het is een vrij rustig nummer met een opvallend psychedelisch middenstuk. "De eerste take was al goed. Tijdens de tweede take gingen Robert en Frode helemaal los en dat hebben we vervolgens achterstevoren in de eerste take geplakt. Zo kwam dat psychedelische stuk tot stand. Ik ben erg trots op die song. Het geluid is volkomen uniek en ik denk dat het de richting aangeeft die Madrugada op had kunnen gaan."

Solo
Die richting zal Høyem nu als soloartiest verder verkennen. Zijn soloplaten tot nu toe waren rustige singersongwriterplaten, maar daar komt nu verandering in. Het is namelijk niet zo dat Høyem bij Madrugada verantwoordelijk was voor het rustige materiaal, terwijl Burås de rockers aanleverde. Zo is het gitaarloopje dat 'The Hour of the Wolf' - het hardste nummer op Madrugada - opent van Høyems hand. Het stevigere materiaal dat Høyem tot nu toe bewaarde voor de platen van Madrugada zal nu zijn weg vinden naar zijn soloplaten.

Maar eerst nog die afscheidstournee. Die komt voort uit een zeer geslaagde show in Oslo. Verantwoordelijk voor het gitaarspel daar was Alex Kloster-Jensen. Die was niet alleen gitarist in My Midnight Creeps, maar ook de beste vriend van Burås en daarom een logische vervanger. De band wordt verder aangevuld met de ook op platen van Gluecifer en The Cheaters meespelende toetsenist/gitarist Cato Salsa. "Die show in Oslo was heel emotioneel, maar ook heel erg goed. En we hadden allemaal ook zin om weer eens door Europa te toeren."

Foto's links en rechts: Martin Nordby

http://www.kindamuzik.net/interview/madrugada/madrugada-s-laatste-adem/16954/
Meer Madrugada op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/madrugada