Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de echte zomer blijft het voorlopig nog even wachten, maar als we het IJslandse bandje múm mogen geloven, wordt het er één die we niet snel zullen vergeten. Summer Make Good is hun pas verschenen derde album en die stelden ze vrijdag voor in een uitverkochte ABBox.
múm begeeft zich reeds enkele jaren op de meest avontuurlijke wegen van de niet-alledaagse popmuziek. Het uit 2002 daterende Finally We Are No One blijft tot vandaag de dag een van de betere en meest verrassende platen van het nieuwe millennium en bezorgde múm een bescheiden, maar dubbel en dwars verdiende doorbraak. Intussen zijn de tijden drastisch veranderd en dat geldt ook voor múm, dat na het vertrek van één van de tweelingzusjes (Gyda Valtysdóttir) herleid werd tot een trio en zich met de nieuwe plaat in zicht gedwongen zag tot introspectie. Het andere zangeresje, Kristín Anna, mag voortaan dus alleen de lakens uitdelen en vleit ook op Summer Make Good haar fluwelen stemmetje lieflijk rond de bevreemdende beats en bliepjes van Örvar Póreyjarson Smárason en Gunnar Örn Tynes. Het drietal werd live aangevuld met vijf extra krachten en met hun achten stonden ze een dik uur garant voor polaire sprookjespop vol onwerelds mooie passages en donzige klanktapijten. Met het verdovende wiegeliedje 'We Have a Map of the Piano' liet múm van meet af aan weinig aan de verbeelding over en smeekten piano, basgitaar en accordeon beurtelings om de aandacht van ons dartele elfje Kristín Anna. Nog meer dan voorheen maakt múm vandaag de dag handig gebruik van een indrukwekkend arsenaal instrumenten, met hoofdzakelijk akoestische inslag. Verder doorklieven de IJslanders hun elektronische soundscapes met doeltreffende percussie en een lading toeters en belletjes die zowel een infantiel naïef als een raadselachtig hypnotiserend geluid sorteren. Dat de band zich voor de opnames van de nieuwe plaat kilometers van de bewoonde wereld afzonderde, viel mede af te leiden uit de desolate mistgordijnen die bij elk nummer werden opgetrokken. Het machtige 'Weeping Rock, Rock' was daar een mooi voorbeeld van, net als de huidige single 'Nightly Cares'. Beklemmende metamorfoses voltrokken zich aan de hand van verkillende songstructuren, gecompleteerd met heldere trompetklanken, recalcitrante gitaarlijnen, geraffineerde drums en andere weirde geluidspatronen ('Will the Summer Make Good For All of Our Sins?').
Als toemaatje piekte múm met het nog steeds bijzonder fraaie 'Green Grass of Tunnel', waarvan er alweer een onbestemde dreiging uitging die uren na het fabelachtig mooie concert nog steeds door het tengere lijf zinderde. Kortom, dé perfecte soundtrack voor desperate en totaal gedesoriënteerde zeemanslieden die aan het einde van de horizon alsnog een ultiem lichtbundeltje zien gloren. múm is hoop, hoop doet leven!
http://www.kindamuzik.net/live/m-m/m-m/5786/
Meer múm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/m-m
Deel dit artikel: