• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling - vrijdagavond

Aantal aangename verrassingen op London Calling.
20 mei 2011, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Ronald Goeman

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 21 mei 2011

Het programma van London Calling is zaterdagavond duidelijk sterker dan op vrijdagavond. Toch biedt ook de vrijdag een aantal aangename verrassingen.

Naar verluidt stonden de arme stakkers van Braids tot kort voor het optreden vast op een overvolle ringweg bij onze zuiderburen. Het was zelfs nog spannend of ze het London Callingpubliek überhaupt van een optreden konden voorzien. De kans is groot dat zelfs deze reisellende geen van de bandleden tot een oprechte vloek heeft verleid, daar is dit viertal echt veel te relaxed voor. Het uiterlijk van de leden sluit dan ook volledig aan bij de licht psychedelische droompop die ze maken. Het is jammer dat ze zo vroeg in de Grote Zaal staan, want het binnendruppelende publiek is overduidelijk nog niet voorbereid op de ingenieuze, mooie liedjes van de band. Verdikkeme, zal de band ongetwijfeld gedacht hebben.

De donkere sound van Cat's Eyes past perfect bij de Kleine Zaal. Faris 'Rotter' Badwan is de frontman van psychrockband The Horrors, maar met de Canadese sopraan en multi-instrumentaliste Rachel Zeffira maakte hij een muzikaal uitstapje, Cat's Eyes getiteld. Wat gelijk opvalt, is dat Cat's Eyes live veel spannender klinkt dan op de cd. Donkerder (soms klinken er zelfs Bauhausinvloeden door), onheilspellender en harder. De spookachtige, huilende stem van Badwan wordt mooi aangevuld door de frêle, bijna kinderlijke stem van Zeffira. Alleen jammer dat het duo het optreden een beetje routinematig afwerkt. Uit de muziek klinkt bezieling, maar dat straalt Cat's Eyes niet op het podium uit. Klein minpuntje, want het is verrassend goed optreden. Mooie sfeervolle duisternis.

Het contrast tussen Cat's Eyes en Miami Horror [onderstaande foto] is gigantisch. Van gitzwart, naar felpaars. Het is verbazingwekkend hoe laatstgenoemde het volk in de Grote Zaal verdeelt. Hoofdschuddend verlaten mensen de zaal, duidelijk niet onder de indruk van de wel heel erg gladde en buitenproportionele vrolijkheid. Mensen die de glamrockachtige gitaarsolo's van de in een veel te strakke broek gehesen zanger/gitarist Josh Moriarty wél weten te waarderen gaan er echter volledig in mee. Deze electropop is zo dansbaar als het maar kan en de bij vlagen zuivere zang van Moriarty wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn overenthousiaste danspasjes. Drie kwartier is net niet lang genoeg om je te storen aan de liedjes, die allemaal wel heel erg op elkaar lijken.

Ariel Pink [bovenste foto] komt niet alleen uit het zonnige Californië, hij ziet er ook uit als een surfboy met zijn lange, blonde haren en vrolijke T-shirt. Pinks optreden is een feest van herkenning voor liefhebbers van muziek uit de jaren zestig en zeventig. In zijn liedjes zijn ontelbare invloeden te horen, van Pink Floyd en The Beatles tot Michael Jackson. Misschien dat het overwegend jonge publiek daarom wat lauwtjes reageert. En wellicht ook omdat Pinks psychedelische pop met onverwachte tempowisselingen en rare geluidjes niet voor iedereen is. Dat is Pink en de zijnen worst, ze musiceren met een wild enthousiasme. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld, nieuwe liedjes worden afgewisseld met oude nummers en het optreden blijft verrassen. Misschien wel omdat Pink in zijn muziek zoveel uiteenlopende muzikale paden bewandelt. Uniek, in de zuiverste zin van het woord. Apart, dat zeker, maar ook gewoon erg goed.

Foster the People is de Bovenzaal al lang ontstegen, maar moet het er toch mee doen. De bandleden staan op een kluitje voor een overvol zaaltje hit na hit weg te spelen. Absoluut een hoogtepunt voor velen, getuige de euforische toejuichingen van het publiek. Er valt, op diepgang na, vrij weinig aan te merken op de hitgevoelige liedjes van de band. Hier staat een Amerikaanse boyband, inclusief strak gemodelleerde kapsels en doordachte kleding. Er is een knipogende bassist, een stuiterende frontman en een buitenbeentje, verstopt achter het keyboard. Alles lijkt nu al te kloppen bij deze band. En dat hun grootste hit een vrolijk liedje, mét aanstekelijk meefluitrefrein, over een school shooting gaat? Ach, zolang de bakvissen maar kunnen dansen.

Het is The View wel toevertrouwd om de zaal mee te krijgen met zijn vrolijke, catchy rockmuziek. De Schotten zijn terug van weggeweest, het is twee jaar geleden dat ze ons land bezochten. Frontman Kyle Falconer heeft nog steeds een enorme kop haar, maar de jongens zien er niet meer zo piepjong uit als toen ze begonnen. Ze hebben er zin in en hun optreden zakt niet in. Grote hits als 'Same Jeans' worden afgewisseld met nieuwer werk. Echt spannend is het allemaal niet, maar dat is hun muziek evenmin. De Schotse rockers doen gewoon met verve waar zij goed in zijn: ongecompliceerde rocknummers spelen.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-vrijdagavond/21620/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival