• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De zeven tips voor London Calling 2014 #2

Op het London Calling-affiche stonden zowel de bands Aberfeldy, A.M. Sixty en Freeheat als Blur, Franz Ferdinand en Skunk Anansie. Oftewel: bands waar niemand ooit meer van gehoord heeft en groepen die het helemaal gemaakt hebben. Welke namen zijn deze editie het bekijken waard? KindaMuzik geeft zeven tips.

Tekst: Jelmer Luimstra

Publicatiedatum: 21 oktober 2014

The Amazing Snakeheads
Door Franz Ferdinand wisten we al dat er uit een grauwe industriestad als Glasgow ook vrolijke popmuziek kan komen. Het trio The Amazing Snakeheads - tevens uit Glasgow - schildert de Fresh Strawberries van Franz Ferdinand echter gitzwart, en fixeert zich juist op de grauwheid van zijn thuisstad. De onheilspellende muziek laat zich omschrijven als garageblues en zanger Dale Barclay zingt alsof hij al ruim een jaar op een dieet van whiskey en kiezelstenen leeft. 'Gezellig' gaat het er ook achter de schermen aan toe: in juni verlieten alle bandleden behalve Barclay de band, gevolgd door een Facebookbericht van Barclay met de boodschap dat ze ''no longer friends'' zijn. ''Fuck anyone who thinks otherwise'' - we passen wel op. Op London Calling staat Barclay er dan ook met een nieuwe drummer en bassist.

Fever the Ghost
Ze gaan door het leven in futuristische ruimtepakken en blauw haar of verkleden zich als leeuw, ze hebben een twintig woorden tellende songtitel en op hun Facebook kondigen ze concerten aan met sierlijke creaties als deze: ''⁂⊤°⊓∥ↅӉҬ ⁂ ϼѺЯ˪∀Пɗ @ ђАШҭΗѺӃИΞ LΟυлҨӬ ↲''. We hebben het over de excentrieke band Fever the Ghost uit Los Angeles. Het blijft niet slechts bij een verkleedfeestje, want ook muzikaal klinkt Fever the Ghost dromerig en vervreemdend. De psychedelische rocksound van deze band zit ergens tussen dat van Pink Floyd, MGMT en Animal Collective in: veel echo's, bliepjes en synthesizerpartijen die klinken alsof de toetsenist ze met zijn voeten speelt. We zeiden het: vervreemdend.

Lola Colt
Afgelopen editie hadden we Desperate Journalist, een band met frontvrouw dat muzikaal veel deed denken aan de doomwave van The Cure en Siouxsie and the Banshees. Lola Colt, tevens uit Londen, is de band die deze editie donkere postpunk-met-vrouw-op-vocalen naar Paradiso brengt. Het zijn subtiele verschillen, maar waar Desperate Journalist muzikaal wat meer richting de gothic neigt, brengt Lola Colt folky wave - ja, dat kan - die bij vlagen doet denken aan de muziek van iemand als Patti Smith. De dit jaar verschenen ep Vacant Hearts geeft een mooie samenvatting van de muziek van het zestal: donkere melodieën, inktzwart gitaarwerk, psychedelisch orgeltje erbij en het recept voor een Lola Coltsong is daar. O ja, ze hebben zich ook nog eens vernoemd naar een spaghettiwestern uit 1967 waar nog nooit iemand van heeft gehoord, oftewel: hipsterverantwoord.

Gengahr
Eerder dit jaar schreef de BBC een artikel over de terugkeer van de Britse rock: nadat de banjo de plek van de elektrische gitaar jarenlang had overgenomen, lijkt die elektrische gitaar - volgens ingewijden - nu toch weer terrein te winnen. Daarom kwam de BBC met vier rockbands om in de gaten te houden: Royal Blood, Honeyblood, Drenge en Darlia. Die laatste band in dit rijtje brengt ons op Gengahr, dat in september als voorprogramma op tour ging met de Blackpoolse rocksensatie Darlia. En rocken, dat kunnen ze ook bij Gengahr. De sound hangt ergens tussen de intimiteit van Unknown Mortal Orchestra en de energie van de vroege Radiohead. NME meldt dat hun virtuoze gitarist John Victor live van het niveau 'Graham Coxon' is, wat - uiteraard - nogal een bewering is. Debuutsingle 'Powder' is in ieder geval alvast een anthem, met een typisch Britse jarennegentigsound en, zoals NME al aangaf, explosief gitaarwerk.

Coves
Royal Leamington Spa: had u er ooit van gehoord? De 50.000 inwoners tellende provinciestad in het midden van Engeland staat nu niet bepaald bekend als mekka voor muzikanten, maar wie weet brengt de band Coves daar verandering in. Deze groep brengt galmende psychedelische pop, die doet denken aan de jarenzestigsound van Widowspeak, maar gek genoeg ook aan de pop van The Ting Tings. Dat laatste komt voornamelijk door het groovende ritme van Coves, want voor de duidelijkheid: zangeres Beck Wood zult u niet snel horen rappen. De psychedelische pop wisselt de band wél af met verwante genres als shoegaze en twee pop. Opvallend feitje: Coves is een tweetal en past daarmee in het steeds langer wordende rijtje duo's met Royal Blood, Honeyblood en - toch weer - The Ting Tings.

Nimmo and the Gauntletts
De band Yazoo (die van 'Don't Go', inderdaad) had in de jaren tachtig ook nooit kunnen voorspellen dat zijn muziek ooit nog eens zó invloedrijk zou worden. Terwijl de synthesizer in de jaren negentig met veel geweld aan de wilgen werd gehangen, lijkt de muziek van een band als Yazoo anno 2014 wel 'cultureel erfgoed' te zijn. En het moet gezegd: artiesten doen er interessante dingen mee. Zo kwam La Roux dit jaar met een fantastische tweede plaat Trouble in Paradise. Nieuw is Nimmo and the Gauntletts. Zangeres Sarah Nimmo lijkt niet alleen op La Roux, ook muzikaal vist het vijftal muzikanten uit dezelfde vijver die overstroomt van synthpop. Nimmo and the Gauntletts staan onder contract bij Colombia, en hebben dus de potentie om groot te worden. Eerst zien dan geloven: het niveau van de laatste La Rouxplaat haalt de band nog niet, maar de zenuwslopend snelle synthesizers op 'Others' wekken een muzikale spanning op waar Yazoo alleen maar van had kunnen dromen.

Spoon
Het leuke aan Royal Blood is dat deze band nu groot is, maar dat de twee Britten eerder dit jaar op London Calling stonden toen nog niemand van ze gehoord had. Daar is een showcasefestival als London Calling dan ook voor bedoeld: het ontdekken van nieuwe bands. Vanuit dit oogpunt gezien blijft het ietwat onduidelijk wat een band als Spoon hier te doen heeft. Even voor de duidelijkheid: Spoon werd opgericht in 1993 en is hiermee een jaar jonger dan het festival zelf. Wat heeft zo'n band hier nog te bewijzen? Aan de andere kant: als je er toch bent, is dat natuurlijk reden genoeg om de rockveteranen uit Austin eens live te aanschouwen. Al was het maar om eens hard mee te kunnen schreeuwen met die klassieker, 'The Underdog'. Of natuurlijk om nummers van Spoons achtste album They Want My Soul live te horen in de Amsterdamse poptempel Paradiso.

Foto The Amazing Snakeheads van Oliver Wolf, Genghar en Lola Colt van Pa Hudson en Spoon van starbright31 (CC)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/london-calling-festival/de-zeven-tips-voor-london-calling-2014-2/25409/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival