• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

London Calling 2009#1: dag 3

Toch nog sterke afsluiter na gezapige avond.
02 mei 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Hans Vrijmoed

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 05 mei 2009

Zo, dat is even lekker binnenkomen bij The Phantom Band. Het zestal uit Glasgow combineert vreemde percussie met psychedelische krautrock en bluesy riffs. Ergens tussen Super Furry Animals en Nick Cave, maar die voorbeelden liggen er nergens te dik bovenop. De uitgesponnen instrumentale stukken werken bij vlagen hypnotiserend, maar de wendingen in ritmes en soms plotselinge slotakkoorden houden de eerste bezoekers bij de les. Eerste hoogtepuntje van de avond.

Jammer dat het zo lang moet duren voordat zich een volgend echt memorabel optreden aandient. Een uurtje of vijf duurt het zelfs, voordat The Asteroids Galaxy Tour [foto boven] voor het beste optreden van de zaterdag (en wellicht van het hele weekend) zorgt. Misschien een iets te loom tempo voor midden in de nacht, maar de soulvolle pop zorgt voor veel meedeinende mensen en zelfs een paar crowdsurfers. Genoeg citaten (Marvin Gaye) en associaties (Gorillaz, Fun Lovin' Criminals, Beck), maar de helblonde Mette Lindberg en haar bezonnebrilde blazers maken er een heerlijk feelgooduurtje van.

In de tussenliggende uren weet alleen The Cinematics [foto boven] een voldoende te scoren. De mannen uit Glasgow ploeteren al een stuk langer dan stijlgenoten Editors en White Lies. Jammer voor The Cinematics beklijven de liedjes van de concullega's een stuk beter en is het maar de vraag of ze tot datzelfde sterrendom zullen groeien. Aan de andere kant zijn er wel eens mindere bands in de slipstream van hun vrienden doorgebroken.

Ook memorabel, maar dan niet in positieve zin: Frankmusik [foto onder]. Trainingsjasjes, keyboards en schaamteloos platte europop. Beatboxer/zanger Vincent Frank en kompanen beginnen catchy en luchtig met uptempo dansnummers, maar het wordt per liedje platter en meer cheesy. De kleffe ballad kan echt niet, net als de covers van onder andere The Stranglers en Rihanna. 'Please do stop the music.'

De andere acts op deze slotavond van London Calling zijn niet per se slecht, maar lijden aan dezelfde middelmatigheid als het gros van de bands op de affiches van de laatste paar jaar. En dat valt extra op met drie propvolle avonden, waarvan de echte krenten in de pap al op de eerste en tweede avond zijn genuttigd. Van The Backhanded Compliments is vooral blijven hangen dat de zanger visueel en qua stem een bijna volmaakte kopie is van Alex Turner, maar zonder diens talent.

Ook Eugene McGuinness zou qua uiterlijk zo een tweelingbroer van de Arctic Monkeys-zanger kunnen zijn. Z'n repertoire is gevarieerd, de kwaliteit eveneens. Met twee sterke liedjes in een half uur biedt het nog wel groeimogelijkheden. Team Waterpolo [foto onder] zal die gouden plak niet snel gaan binnenhalen. De schattige blondgelokte frontman is in de verste verte geen type waterpolospeler, al heeft hij er genoeg zelfvertrouwen voor. De gitaarpop met electrobliepjes gaat het andere oor weer net zo makkelijk uit.

De balans: de sfeer was een stuk minder uitgelaten dan op eerdere edities - minder sfeerbepalende Britten in het publiek? Vorige afleveringen telden in ieder geval veel meer moshpits en crowdsurfers. De smaakmakers komen opnieuw vooral van buiten Londen (Los Angeles, Kopenhagen, Bangor en met name Glasgow) en bovenal: de spoeling is echt te dun voor drie van deze lange avonden.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-2009-1-dag-3/18550/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival