• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Leonard Cohen

Romantiek en symboliek van een 77-jarige zanger.
21 augustus 2012, Olympisch Stadion, Amsterdam

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 22 augustus 2012

Leonard Cohen speelt al met romantiek en symboliek sinds hij kan schrijven en tijdens zijn optreden in het Olympisch Stadion van Amsterdam speelt de werkelijkheid een beetje met hem mee. Natuurlijk verdwijnt de dreigende wolkenpartij boven het stadion zodra de Canadees het podium op loopt. Natuurlijk vliegt er een verdwaalde duif over het publiek tijdens 'Bird on a Wire' en vanzelfsprekend breekt de regen alsnog los precies als het concert is afgelopen.

Toen Cohen vier jaar geleden voor het eerst sinds lange tijd weer optrad, hadden zijn concerten in jaren iets magisch. Bezoekers werden verrast door een fitte zeventiger, die nog prima bij stem was en het geen enkel probleem vond om urenlang op een podium staan. Inmiddels mag die eerste verrassing er wat af zijn maar als Cohen om stipt acht uur opkomt en na drieënhalf uur met een brede lach weer vertrekt, kun je alsnog niet anders dan verwonderd naar het podium staren.

Zevenenzeventig is hij inmiddels, maar regelmatig knielt Cohen en gaat dan met half gesloten ogen op in zijn liedjes. Nog steeds is hij prima bij stem en speelt hij zelf gitaar en toetsen. Zijn fitheid en plezier werken aanstekelijk. De zingende zussen Charley en Hattie Webb - die samen met Sharon Robinson de achtergrondzang verzorgen - maken plotseling een radslag. The Webb Sisters en Robinson zijn onderdeel van de uitstekende band die Cohen heeft meegenomen. Er is ook een fantastische gitarist uit Barcelona en een violist uit Moldavië, allemaal strak in het pak. Iedereen wordt meermaals voorgesteld en ze krijgen allemaal de kans om te laten zien hoe goed ze zijn, met een mooie solo of - in het geval van The Webb Sisters en Sharon Robinson - met een mooi gezongen lied.

Misschien ligt het aan de nog steeds dreigende regenbui (om te voorkomen dat bezoekers eerder weggaan) dat er in de eerste helft van het concert weinig echt bekende nummers voorbijkomen. Niet dat het erg is, de nieuwe nummers van laatste plaat Old Ideas klinken prima en ook het wat onbekendere werk van albums als I'm Your Man of The Future is uitstekend.

Na de pauze komt het bekendere werk in rap tempo voorbij. Zichzelf begeleidend op gitaar bromt Cohen zich door 'Tower of Song' en 'Suzanne' heen. Als daarna het keyboard wordt klaargezet, gaat er een hoorbare zucht door het publiek terwijl 'Hallelujah' wordt ingezet. Er wordt voorzichtig meegezongen en een enkeling grijpt naar een zakdoekje. Het meeste indruk maakt echter een folky versie van de oorlogballade 'The Partisan'. Tijdens 'Anthem' worden de poëten op hun wenken bediend als Cohen zingt dat 'overal een scheur in zit en dat zo het licht naar binnen kan.'

Om precies half twaalf moet het concert zijn afgelopen, zo legt Cohen uit en om zijn woorden kracht bij te zetten tovert hij een klok tevoorschijn, die hij de band voorhoudt, terwijl ze zich door 'First We'll Take Manhattan' heen spelen. Als iedereen kort daarna van het podium af loopt, rest er niets dan bewondering voor een prachtig oud geworden zanger, die moeiteloos een publiek van twintigers tot zestigers aan zijn stoel gekluisterd houdt.

Foto door Chris Boland (cc) uit juni 2008.

http://www.kindamuzik.net/live/leonard-cohen/leonard-cohen-6875/23146/
Meer Leonard Cohen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/leonard-cohen