• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Leonard Cohen

Een onvergetelijke avond.
18 september 2013, Ahoy, Rotterdam

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 20 september 2013

We weten het allemaal nog heel goed: 12 juli 2008 speelt Leonard Cohen in het Amsterdamse Westerpark. Vlak voor het concert doen de wildste geruchten de ronde. Zo zou de beste man zijn opgelicht door zijn voormalige manager en nu eventjes zijn zuurverdiende geld komen terugverdienen. Men maakt ook grapjes over zijn hoge leeftijd. Op dat moment speelt er inderdaad iets op zakelijk gebied. Als hij die regenachtige avond eenmaal als een jonge hond het podium op springt, maken de twijfels plaats voor enthousiasme. Bij 'Hallelujah' breekt de zon door. Een magisch moment.

Sinds die tijd is de dichter en zanger bijna onafgebroken op tournee. Hij speelt voor duizenden mensen, vaak op bijzondere plekken, zoals het Olympisch Station in Amsterdam en het Sint-Pietersplein in Gent. Daarmee vergeleken is het Rotterdamse Ahoy, dat hij eveneens in 2009 aandoet, natuurlijk een beetje een saaie plek.

Je zou bijna denken aan een routineklus in een zo goed als uitverkocht Sportpaleis. Cohen heeft er echter ontegenzeggelijk veel zin in. "Ik weet niet wanneer we elkaar weer zien. Vanavond beloof ik u dat we alles geven", zegt hij, waarna het epos 'The Future' losbarst. Eerlijk is eerlijk: de afgelopen jaren is de opzet van zijn show nauwelijks veranderd. De oude baas speelt nog altijd veel van keyboardplaat 'I'm Your Man' uit 1988, laat zich vergezellen door het charmante duo The Webb Sisters en trouwe compagnon Sharon Robinson en geeft zijn bandleden ook veel ruimte, zoals een weergaloze solo van een flamencogitarist tijdens 'Who by Fire'. Uiteraard gaat er geen avond voorbij zonder klassiekers als 'Suzanne' en 'Hallelujah'. Vast prik, waarvoor men graag de huishoudpot leegt.

Ondanks dat de show strak is geregisseerd, lijkt Cohen zich steeds soepeler te gaan gedragen. Bij 'Darkness' gooit hij zomaar de coupletten om en begint hij - in een onderonsje met de drummer - ook nog te scatten met zijn rug naar het publiek. Het nieuwe nummer, 'I've Got a Secret', blijft nu achterwege. In plaats daarvan speelt het gezelschap vrij vroeg in de set een warm klinkende en bijna soulachtige versie van 'Hey, That's No Way to Say Goodbye'.

Jammer dat na de korte pauze toch weer iets te gemakkelijk wordt overgeschakeld naar de automatische piloot. Niettemin raakt het publiek steeds enthousiaster met favorieten als 'Chelsea Hotel #2', 'The Partisan' en 'Famous Blue Raincoat'. Een mooi moment voltrekt zich wanneer honderden fans tijdens 'Take This Waltz' uit hun stoeltjes komen en naar het podium rennen om maar dicht bij hun held te kunnen zijn. Sommigen nemen bloemen of brieven mee, alsof hij de Dalai Lama is. Daarna zingt iedereen me met 'So Long, Marianne', het eerste nummer in een reeks van drie verplichte toegiften.

Het was wel een beetje alsof Cohen tijdens de theepauze als een voetbalspeler door de coach op zijn vingers was getikt. De eerste helft is een stuk minder strak, met spontane grapjes en dansjes, zoals je eigenlijk maar zelden ziet bij zulke megashows. Hoe dan ook weet charmeur en kwieke Cohen als geen ander hoe je mensen een onvergetelijke avond weet te bezorgen. Vaste rituelen horen daar ook echt bij.

Foto van danish dynamite uit maart 2013 (CC)

http://www.kindamuzik.net/live/leonard-cohen/leonard-cohen-1578/24286/
Meer Leonard Cohen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/leonard-cohen