• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2012: de zondag

Met de Fuzzbox als tijdmachine terug naar de 50's en 60's.
02 december 2012, Verschillende locaties, Utrecht (NL)

Tekst: Cathelijne de Groen, Frank Veldkamp en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 04 december 2012

Le Guess Who? Zondag in Ekko

Joe Walsh begon in zijn eentje Dignan Porch [foto onder] in Zuid-Londen. Inmiddels heeft hij zijn twee broers en zijn vriendin bij de band gehaald. Lo-fi psych-pop met invloeden van 90s garagerock. Op het podium van Ekko ontbreekt echter enige vorm van plezier of passie bij de bandleden. Routineus wordt de set gespeeld, met als hoogtepuntje het melodieuze 'Like It Was' dat op het podium wel goed uit de verf komt. Dignan Porch moet beter kunnen, laten we hopen dat ze dat komen laten zien op februari's Incubated avond. (CdG)

DIIV [foto onder] zorgt voor een bomvol Ekko. In 2011 begon Zachary Cole Smith in Brooklyn het project Dive, genoemd naar het nummer van Nirvana. Toen hij ontdekte dat een Belgische band dezelfde naam droeg veranderde hij dit in DIIV. Op plaat klinkt DIIV melodieus. Indierock en soms zelfs dromerig. Op het podium lijkt het echter meer een powerrockband die melodie en dreamy sound opslokt. Hard en wat onverwacht. DIIV is live in ieder geval een andere beleving dan thuis op plaat. (CdG)

Fuzzbox

Op zondag wordt een belangrijk deel van het Le Guess Who? programma in beslag genomen door Fuzzbox, een embedded onderdeel waarbij het om gitaren draait. Versterkte gitaren, wel te verstaan. Brat Farrar mag om 15:00 beginnen in de bovenzaal van Tivoli en doet dat met verve. Brat, genoemd naar de hoofdpersoon uit een misdaadroman van Josephine Tet, heet in het dagelijks leven Sam Agostino en maakt eerder dit jaar eigenhandig een album. Waar het geluid door de éénmansdoe-het-zelfaanpak op de plaat nogal te wensen overlaat, weet Agostino zich op het podium gesteund door een drummer en bassist waardoor zijn punkrock live een stuk authentieker klinkt. De nummers zijn aanstekelijk in al hun eenvoud en het optreden doet lekker retro aan. Tegen het einde van de set staat de zaal vrijwel helemaal vol en is de temperatuur flink opgelopen. (FV)

Dat niet alle Grieken voldoen aan het beeld van op muurtjes zittende luiaards bewijst Acid Baby Jesus. Met een sound die zo uit de zuidelijke staten van de Verenigde Staten lijkt te komen zetten ze de toon voor het Fuzzboxprogramma in de grote zaal van Tivoli, waar voor de gelegenheid een tweede podium is neergezet. De zompige garagerock met een psychedelisch tintje dendert door de snel vollopende ruimte en zou niet misstaan in een Tarantinofilm. (FV)

Meer garagerock is er van Xray Eyeballs uit New York. Op het eerste gezicht een puike band, met twee in het oog springende dames met een goth/eighties look, een enthousiaste Aziaat op gitaar en een staande drummer met een zak over zijn hoofd. Rock en new wave met een Crampsrandje, ware het niet dat het geluid zó beroerd staat afgesteld dat de vocalen totaal niet te horen zijn en er alleen een brommend gebeuk van het podium afkomt. Na ieder nummer doet het publiek een stapje naar achteren in de hoop wat meer nuance te horen, maar het mag niet baten. Dat daarnaast de twee dames zoutzakkerig hun ding staan te doen en werkelijk niets aan uitstraling tentoonspreiden maakt het optreden tot een nogal tragische afgang. (FV)

De Allah-Las dan. Vier keurige jongemannen, netjes gepoetste schoenen, keurig afgemeten bakkebaarden en de instrumenten spic en span in orde zonder ook maar het minste krasje dat rock 'n' roll verraad. Volgens de bio zijn de heren geïnspireerd door Captain Beefheart en The Byrds, maar wat we horen neigt meer naar een Shadowscoverband. Geluid en aankleding verwijzen naar de jaren zestig van ver voor de summer of love en op enige variatie in het repertoire is de band niet te betrappen. Doordat alle nummers hetzelfde klinken ga je op de details letten: de bolletjessokken van de bassist, de onwaarschijnlijk oubollige trui van de gitarist en de lullige danspasjes. In alle eentonigheid valt zelfs het gastoptreden van Nick Waterhouse op tamboerijn nauwelijks op. Als tegen het einde van het optreden de zanger en drummer van plaats wisselen en 'Valley Girl' voorbij komt gloort er toch nog hoop aan de horizon: Allah-Las is een leuke band, maar het moet langer dan die ene single duren. (FV)

"We are Fidlar [tweede foto] and this song is about cheap beer!" Na de Allah-Las is deze openingszin van het eveneens uit Los Angeles afkomstige Fidlar genoeg om het ingedutte Fuzzboxpubliek wakker te schudden. Er ontstaat direct een pit en binnen mum van tijd crowdsurfen bezoekers vrolijk door de zaal terwijl de security zich schrap zet. De skatepunk van de band slaat in als een bom en het kan niet lang meer duren of Fidlar groeit uit tot een grote festivalact. Het gaat over de simpele geneugten des levens: "ain't got no money for speed", dus of er iemand lsd bij zich heeft. Of cocaïne, maakt niet uit. Weed is leuker dan huiswerk, dat soort wijsheden. Het half uurtje vliegt om, net als de mensen op de voorste rij en de tot de nok toe gevulde koelkast met bier naast het podium. (FV)

Nick Waterhouse [foto boven] grijpt, net als de Allah-Las voor wie hij het debuutalbum produceerde, terug op de muziek uit de jaren vijftig en zestig uit de vorige eeuw. Met de allure van een bigbandleider is de Buddy Holly lookalike het middelpunt van zijn band, die naast twee saxofonisten nog uit een drummer, een bassist en twee achtergrondzangeressen bestaat. De rhythm en blues van zijn album Time's All Gone wordt live perfect ten gehore gebracht, al blijft hitje 'I can only give you everything' achterwege. Na een paar nummers wordt helaas wel duidelijk dat Nick Waterhouse een knap geregisseerde act is waarin geen ruimte is voor improvisatie of afwijking van het plan. De band is zó glad en keurig dat ze haar authenticiteit verliest in pure perfectie. En dat is voor een genre waarin soul een belangrijke exponent is een grote zonde. Het enige wat niet netjes is, is dat Waterhouse het na een krappe 35 minuten al voor gezien houdt. (FV)

Als je het hele Fuzzboxprogramma in een paar essentiële inspiratiebronnen zou samenvatten, kom je op The Sonics, deze briljante verzamelaar, en iemand als Paul Collins [foto rechts], die al platen maakte toen de meeste andere muzikanten op het Fuzzboxprogramma nog geboren moesten worden. Zo op het tweede podium is het precies goed voor deze veteraan; op een grotere plek zou het niet meer intens genoeg zijn geweest. (HV)

White Fence [bovenste foto] is één van de toppers van het festival. White Fence werkte al succesvol samen met garagerocker Ty Segall. Live pakt frontman Tim Presley je muzikaal helemaal in met zijn trippy psychedelica. Interactie met het publiek is er niet, maar je hebt van die bands die zich dat kunnen veroorloven. Dit is daar één van. Presley gaat helemaal op in zijn gitaar die hij hoog voor zijn borst bespeelt. Je waant je in de 60's zonder enig geperfectioneerd geluid. Presley's zang verdwijnt in de zee van gitaar en drums. Wie heeft er dan ook overgeproduceerde songs nodig, lijkt het motto van Presley. Wij niet in ieder geval en Tivoli lijkt het daar volledig mee eens te zijn. (CdG)

Night Beats komt op plaat wel heel dichtbij invloeden als The Electric Prunes en The Seeds, maar dit trio uit Seattle geeft er live een bruut intense draai aan. Jammer dat de muzikanten op dat extra podium nauwelijks te zien zijn als je niet vooraan staat. Maar het afwisselend staccato en bluesy gitaarspel en het fantastische drumwerk zijn het ideale opstapje voor het hoofdprogramma van vanavond.

… want daar komen de bezoekers en alle andere bands op het festival vanavond voor: Ty Segall [foto onder]. Twee jaar geleden op Le Guess Who? nog een kleine naam, vorig jaar de sensatie op London Calling en Here's Your Future en dit jaar de reden voor een headliner van deze gelijkgestemde avond in Tivoli. Iets dat wegens een sterfgeval in de familie en een deels geschrapte tour nog weinig had gescheeld. Band en publiek zijn duidelijk gegroeid sinds London Calling: geen continue stroom crowdsurfers, maar een zinderend concert met de hoogtepunten van alle albums en een publiek dat er nu meer muzikaal in opgaat en niet alleen maar voor het feestje komt. De toegift was verdiend, maar op het moment dat Segall en co. terugkwamen, was Traumahelikopter al begonnen om de restanten van Tivoli af te breken. (HV)

Foto's White Fence, Paul Collins Beat en Fidlar door Jan Rijk, foto Ty Segall door Tim van Veen, foto's Dignan Porch, DIIV en Nick Waterhouse door Juri Hiensch

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2012-de-zondag/23478/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who