• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2010: de zaterdag

Boeiende avond vol contrasten.
27 november 2010, Binnenstad, Utrecht

Tekst: Eyal van der Reep en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 29 november 2010

Smith Westerns zijn bloedserieus voor een rock-'n-rollband. De vier langharige jongens uit Chicago klinken als de vuigere broertjes van Girls, met wie ze dit jaar al in de VS toerden. De langharige jonkies (leeftijd achttien tot twintig!) spelen druggy garage rock vol puberale teksten over meisjes. Als vervanger van Field Music krijgen ze een mooie kans aangeboden in Tivoli Oudegracht en zoals gezegd nemen ze die kans bloedserieus, misschien wel iets té. Geen van de leden verroert een vin, zo diep zijn ze in hun concentratie verzonken. Als de drummer een foutje maakt krijgt hij onherroepelijk een boze blik van frontman Cullen Omori. De groep kan al uit een mooi scala aan leuke nummers putten, dus het is de vraag waar al die zorgen vandaan komen. Het optreden eindigt met een onverwacht "thank you". Smith Westerns heeft veel tijd om zowel de performance als de muziek te laten groeien, hopelijk nemen de jongens die tijd.

Esben and the Witch heeft wat tijd nodig om los te komen. Dit Engelse trio maakt sprookjesachtige minimalistische muziek met uitstapjes naar voodoo en noise. De eerste helft van het optreden sluimert de psychedelica nog wat. Ze wordt vooral gebruikt als opbouw naar de tweede helft. Esben and the Witch heeft namelijk nog niet genoeg sterke nummers. De drie hebben grote stappen gemaakt sinds London Calling eerder dit jaar. Zonde dat ze niet nog wat langer aan de nummers hebben gewerkt, want wat slaat die tweede helft er keihard in! Nevelige nummers slaan om naar enge nummers van epische proportie met loeiharde noise-gitaren en voodoo-achtige drums. Dát is het sprookje dat we willen horen. (EvdR)

Een ander soort magie is te vinden in Ekko, van sample-tovenaar en eenmansorkest Peter Broderick [foto]. Het ziet er vaak achteloos uit hoe hij viool- en gitaarpartijen live opneemt - maar het stapje voor stapje aankleden van de instrumentale begeleiding is op een enkele misser na zó goed getimed. Ad rem is hij ook, met een terloops "bless you" in zijn verhalende liedje. Zelfs van het morsen en opdweilen van een drankje weet hij theater te maken, wat misschien iets teveel van het goede is. Maar wat een verademing om na al die stoorzenders van de eerdere dagen eindelijk een muisstille zaal te zien genieten van een schitterend optreden. Het kan dus wel.

Iets verderop in Theater Kikker is het eveneens aandacht troef bij de experimentele folk uit Schotland, een thema waaraan de hele avond in dit podium is opgehangen. Bezoekers zitten met een kop thee op de grond te luisteren naar een interview met folk-expert Rob Young, of ondergaan de filmische muziek van The One Ensemble. Al vallen de soms schurende klanken wel rauw op je dak na de meer ingetogen pracht van Broderick.

In Tivoli is Small Black hierna de ideale band om te acclimatiseren en op te laden voor een lange nacht. Het ziet er nog onooglijker uit dan die andere band uit Brooklyn, MGMT. Maar daar zijn stylisten voor. Een mannelijke tegenhanger van Twin Sister, dat een week eerder indruk maakte op Crossing Border? De band uit Brooklyn deelt in ieder geval de hang naar de jaren tachtig, met galmende toetsen en het bij vlagen dromerige geluid. Het zou met iets meer zelfbewustzijn zo maar iets kunnen worden. (HV)

In Tivoli De Helling begint de dansavond met Dimlite. Zijn laatste album stamt alweer uit 2006, maar sinds de opkomst van de beatscene wordt hij nu vaker voor festivals gevraagd dan ooit. De Zwitser maakt maniakale dance voor de doorgewinterde post-dubsteppers. Door elkaar heen lopende ritmes, bizarre geluiden en vreemde stemmetjes, niets is hem te gek. En het werkt, hoewel een deel van het publiek toch angstvallig om zich heen kijkt. Tot drie maal toe valt zijn apparatuur uit. De eerste twee keer lost Dimlite het nog knap op door meteen een ander intro te pakken, de derde keer is vlak voor het einde van de set en dus onoplosbaar. Ondanks een wat zure nasmaak blijft het publiek tevreden achter. Een volgend album zou zo maar zijn grote doorbraak kunnen betekenen. (EvdR)

Een podium vol versterkers - de opbouw naar Sleigh Bells doet een beetje denken aan Spinal Tap. Het Fleetwood Mac-intro en de opkomst van het duo is in ieder geval net zo over de top als die fictieve band uit de favoriete film van menig muziekliefhebber. Gitarist Derek E. Miller en zangeres Alexis Krauss weten met hun kneiterharde beats, zwaar overstuurde gitaren en opgefokte presentatie de grootste hype van het weekend volledig waar te maken. Lomp, hard maar verslavend, ook zonder hulp van stimulerende middelen. Het moshende publiek in Tivoli eet uit hun hand, Riot Rhythm indeed!

Op deze derde dag niet tot het gaatje, maar nog wel even naar de Helling voor Eskmo. Na Broderick een cirkeltje rond als het om live-sampling gaat, al zijn de muziek, setting en beleving van een heel andere orde. De producer uit San Francisco schakelt schurend van ingetogen naar opzwepend, waarbij de glitches en soms hortende en stotende overgangen de bezoekers prettig uit hun dansritme halen. (HV)

Foto door René Passet uit het KindaMuzikarchief

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2010-de-zaterdag/20967/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who