• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Johnny Dowd

Dampend maar macaber rock 'n' roll feestje.
05 april 2003, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 06 april 2003

Het verhaal van de ex-verhuizer die debuteerde op z’n vijftigste verjaardag met songs over moord en doodslag is allang bekend. Inmiddels was hij al meerdere malen op de Nederlandse podia te bewonderen. Je houdt van de beste man of je loopt gillend weg bij het horen van de sikkeneurige whiskystem en het maniakale gitaarspel. In Nederland houden wij ervan. Vooral bij KindaMuzik, want wij herinneren ons nog goed dat Johnny Dowd veel te laat was voor ons interview, omdat de vijftigplusser stomdronken en stoned de binnenstad van Amsterdam aan het verkennen was.
Welcome back, Johnny. De release van Wire Flowers: More Songs from the Wrong Side of Memphis, een ietwat schamele verzameling van restjes uit z’n beginperiode, was alleen al te rechtvaardigen door zijn terugkeer naar het podium. Alles leek erop dat vanavond in Rotown een geweldige avond zou worden.

En dat het een goed optreden zou worden, bleek wel toen Johnny Dowd tijdens de soundcheck de laatste cafébezoekers wegjoeg met een oorverdovende gehoormassage. Het feest kon beginnen. In een paar seconden stroomde het Rotterdamse Rotown stampvol tot een broeiende massa, nog altijd de ideale setting voor de dampende rock ‘n’ roll feestjes die Johnny Dowd iedere keer wel weet te geven. Deze keer in een minimale bezetting. Slechts Johnny’s vaste en voortreffelijke hulpje achter de drums: Brian Wilson. Achtergrondzangeres Kim Sherwood hadden ze voor deze gelegenheid maar thuis gelaten. Het drumstel stond tactisch aan de rand van het podium opgesteld. Johnny Dowd had voor de zekerheid z’n lessenaar meegenomen, want na een halve liter van dat donkerbruine goedje kan het wel eens lastig worden om teksten te onthouden. ‘Ft. Worth, Texas’ opende de avond als een duivelse preek.

Vanavond kreeg het Rotterdamse publiek een primeur, want er was heel veel nieuw materiaal te horen, waarvan een krankzinnige rocksong met de werktitel ‘Paralyzed’ misschien wel de meeste indruk maakte. Het gitaarspelen gingen Johnny ook een stuk beter af, al verdween zijn stem regelmatig in het niets. De nummers eindigde vaak in ellenlange gitaarsolo’s en eindakkoorden. Johnny had deze avond ervoor gekozen om iedereen massaal te bekeren tot de blues. Toen de whisky pas echt goed begon te werken, kregen we ‘Fly Me to the Moon’ als macabere cover cadeau. Hij moest en zou natuurlijk daarnaast zijn antiklassiekers ‘No Woman’s Flesh But Hers’, ‘Welcome Jesus’ en ‘Worried Mind’, dat beruchte nummer waarmee hij gezeik kreeg met de familie van Hank Williams, spelen. Ook werd er vanaf de lessenaar een poging tot spoken word gedaan, maar daar had het publiek niet zoveel zin in. Zaterdagavond was oké voor rock ‘n’ roll! Op de valreep nog een zweterige toegift, want het danspubliek stond buiten kou te vatten. Kortom: geweldige avond met ome Johnny in Rotown.

http://www.kindamuzik.net/live/johnny-dowd/johnny-dowd-2785/2785/
Meer Johnny Dowd op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johnny-dowd