• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jens Lekman / Lia Ices

Hernieuwde kennismaking valt niet altijd mee.
14 oktober 2011, De Vereeniging, Nijmegen

Tekst: Edwin Toonen

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 16 oktober 2011

Doornroosje organiseert in het nieuwe seizoen een aantal avonden samen met de voornamelijk op klassieke muziek gerichte concertzaal De Vereeniging. Aan Jens Lekman de eer om het spits af te bijten. In de prachtige, licht decadente bovenzaal vindt de terugkeer van een publiekslieveling plaats, na een afwezigheid van dik drie jaar.

Voor de Zweedse popheld het podium betreedt, moet het publiek zich door voorprogramma Lia Ices worstelen. Ices heeft een Feist-achtige verschijning en ook haar stem is in die regionen te plaatsen. Ze begeleidt zichzelf op toetsen en drumcomputer en wordt ondersteund door een gitarist. Het is echter lastig te horen wat ze precies maakt, want ze verzuipt volledig in de galmende zaal.

De hernieuwde kennismaking met Jens Lekman (foto's) valt niet altijd mee. Op zijn recent verschenen ep An Argument with Myself klinkt hij als vanouds: lichtvoetige popliedjes waarvan het glazuur soms van je tanden springt, aangevuld met verhalende en licht bizarre teksten. Zijn liveoptredens kunnen nogal verschillen, bijvoorbeeld met volledige band of solo met akoestische gitaar en sampler. Lekman heeft ditmaal voor een tussenweg gekozen en alleen een drummer meegenomen.

Misschien ligt het aan deze bezetting, maar het eerste deel van de set komt niet heel sterk over. Lekman lijkt afwezig en geeft later toe dat hij vermoeid is door de jetlag. Gaandeweg herpakt hij zich en vanaf 'An Argument with Myself' loopt het beter. 'Waiting for Kirsten' introduceert hij met een prachtig verhaal over actrice Kirsten Dunst. Zij heeft ooit in een interview gezegd dat ze Lekmans muziek erg waardeert. Toen hij vernam dat ze in Göteborg was, wilde hij haar ontmoeten. Wat niet lukte, maar wel een goed nummer opleverde.

Lekmans set blijkt een uitgekiende opbouw te hebben. Halverwege wordt de sampler aangezwengeld en volgt het vloeiend in elkaar overlopende duo 'Golden Key' en 'The Opposite of Hallelujah', waarna 'Sipping on the Sweet Nectar' het samplertrio afrondt. Daarna keert Lekman weer terug naar de basis en speelt hij een ingetogen versie van 'And I Remember Every Kiss' om vervolgens helaas niet meer terug te keren.

En zo is het na minder dan een uur al afgelopen. Veel te kort natuurlijk. Lekman is na afloop nog wel bij de merchandisetafel opgedoken om een aantal nummers te spelen, maar dat is voor het merendeel van het publiek geen troost. Jammer dat hij ervoor gekozen heeft om zonder band te spelen. Zijn strak gearrangeerde nummers komen toch beter tot zijn recht in een volledige bezetting. Of hij moet echt in zijn eentje spelen, ergens in een klein zaaltje, waar je ademloos aan zijn lippen kan hangen. Dat was nu helaas niet het geval.

http://www.kindamuzik.net/live/jens-lekman/jens-lekman-lia-ices/22160/
Meer Jens Lekman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jens-lekman