http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jens Lekman/Kim Ki O

De o zo zoete Zweed.
26 februari 2008, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 01 maart 2008

Dat Zweden hot is, mag je als bekend beschouwen na de laatste editie van Eurosonic, dat overladen werd met Noord-Europese acts. Jens Lekman vindt een voorprogramma uit eigen land toch wat voor de hand liggend en zoekt het zuidelijker.

Hij komt terecht bij Ekin Sanac en Berna Gol uit Istanbul, die zichzelf Kim Ki O noemen en electrokitsch leveren. Kim Ki O is het sterkst in die nummers die door een dominante bas en beatbox donker worden als de muziek van Joy Division. Die nummers hebben opvallend niet-pakkende titels als 'Serbest Kalp Dusmesi Remix'. Verder is het hip-nerdy meisjesduo vooral te bedacht en matig in zijn uitvoering.

De dj, een Lekman-look-a-like, draait drie plaatjes en zet met dwarsfluiten de toon voor de überkitsch van de ware Jens Lekman. Aan zijn mierzoete sound heeft de Zweedse singer-songwriter acht jaar gewerkt, sinds het begin van zijn muzikale carrière tot op heden. Met als resultaat het vorig jaar uitgebrachte Night Falls over Kortedala, een poppy plaat, gedomineerd door 'hemelse' instrumenten als violen en harpen.

Het zijn die nieuwe nummers die vanavond de boventoon voeren. Dat de viool live bespeeld wordt door Lekmans meisjesband, maar alle harpen en dwarsfluiten uit een laptop komen, neem je bij pakkende liedjes als 'The Opposite of Hallelujah' en 'I'm Leaving you Because I Don't Love You' voor lief.

Het zo lang bestudeerde geluid staat, mits Lekmans songteksten spitsvondig, licht bijtend en humoristisch zijn. Liefst met Jens als de underdog, zoals in 'Black Cab': "I killed the party again". Maar nieuw materiaal als 'Your Arms around Me' en 'Sipping on the Sweet Nectar' hangt te gemakkelijk van honingzoete, naar liefdesclichés neigende refreintjes aan elkaar.

Een tandje terug neemt Lekman de hele set niet en dat is spijtig. Hier en daar maakt hij het wel heel bont met te hard afgestelde toeters, bellen en handgeklap. Na te veel snoepen blijf je met een misselijk gevoel over. Gelukkig geeft Jens in zijn toegift nog een zachte aai over de buik van de luisteraar. Solo gaat in de sobere cover 'A Little Lost' van Lekmans discoheld Arthur Russell alle aandacht uit naar Jens' zuivere zang. Nog mooier en kaler is 'The Cold Swedish Winter'. Überkitsch maakt plaats voor überromantiek. De vlinders in de buik geven een beter gevoel dan alle zoetigheid die eraan vooraf is gegaan.

Foto van Jens Lekman uit het KindaMuzik archief, door Hans van der Linden.