• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: de zaterdag

Een duivelse drummer, een bruiloftsband en een soulzanger die van geen ophouden weet.
06 september 2014, Diverse locaties, Vlieland.

Tekst: André Rozendaal en Hans Vrijmoed

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 07 september 2014

De zaterdag op Into the Great Wide Open is vaak de drukste dag, zowel qua publiek als qua programmering. Het is te merken bij de kerk, waar je zelfs na drie kwartier van tevoren wachten er niet meer bij kan bij Stargaze. KindaMuzik koos een andere weg en doet verslag van dag twee.

Chad van Gaalen [bovenste foto] is een Canadees die zwaar geïnspireerd is door Neil Young, inclusief mondharmonica. Dit kan zowel stevig als ingetogen uitpakken, met gruizige rocksongs of verstilde folk. De eerste zijn verreweg het meest interessant, zeker wanneer de slackerrock van Pavement langskomt. Dan ontstaan er dreinende gitaarsongs met avontuurlijke randjes die de aandacht vasthouden. Chad heeft het naar zijn zin op Vlieland en laat dit duidelijk weten met ontwapenende praatjes. Hij kiest gaandeweg het optreden steeds meer voor de ingetogen kant en wordt daarmee steeds minder boeiend.

Een kleine verrassing zijn François and the Atlas Mountains [foto hieronder]. Deze Fransozen maken in de eerste nummers goedverzorgde pop in de lijn van de landgenoten Phoenix en Tahiti 80. Gaandeweg krijgt de muziek steeds meer een eigen gezicht en onstaan boeiende bijna-soundscapes met Arabische en Caribische invloeden. De gitaren vechten prachtige duels uit met de toetsen en af en toe komt nog een trompet langs. De meeste aandacht eist de uitstekende percussie op en zo waan je je af en toe in Marokko. Ze zingen afwisselend in het Frans en in het Engels, waarbij hun moedertaal toch het beste bij de muziek past. François and the Atlas Mountains geven een ijzersterk optreden voor een steeds enthousiaster publiek.

Ze bestaan nog: muzikanten die alles zelf doen. Robbing Banks [foto hieronder] uit Utrecht is er zo eentje, hoewel een mondharmonicaspeler hem af en toe bijstaat. Hij speelt base drum met zijn voeten, daarnaast gitaar en hij zingt ook nog. Hoogstaande muzikale uitstapjes hoef je dan ook niet te verwachten, maar dat is niet eens nodig bij zijn rauwe garagepunk. Sterker nog: het verhoogt juist het onversneden en elementaire karakter van de muziek. Het is opwindend en gejaagd, in de lijn van de onvolprezen Oblivians, van wie hij zelfs een cover doet. De zelfrelativerende opmerkingen tussendoor werken sfeerverhogend. De fuzzkraan staat wagenwijd open bij de snelle songs, die natuurlijk over meisjes gaan. Robbing Banks maakt het soort muziek waar ze in de Kelderbar van Vera te Groningen wel pap van lusten, en het is een welkome afwisseling in het programma.

Hollie Cook is de dochter van de drummer van The Sex Pistols en heeft ook Boy George in de familie. Wellicht is de roem haar iets te ver vooruitgesneld, want haar zouteloze reggae weet geen moment te boeien. Ze noemt het zelf tropical pop met Braziliaanse en disco-invloeden. Van die invloeden is, behalve met wat voorspelbare tonen uit een doosje, weinig terug te horen. Hollie loopt wat zwoel te doen op het podium, toch er zijn bruiloftsbands die het beter doen dan dit. Natuurlijk is de sfeer relaxed, maar dit is wel erg gezapig. Het publiek gaat dan ook eerder kletsen dan dansen bij dit muzikaal behang.

Het is afgeladen vol in het bos bij Benjamin Clementine. En terecht, want de soulzanger uit Ghana geeft een zinderend optreden. Voordat hij plaatsneemt achter zijn piano, verontschuldigt hij zich bij het publiek voor het feit dat zijn instrument niet goed gestemd is. Tijdens het concert is hier niks van te merken, ook omdat zijn gepassioneerde en gedragen zang vele malen belangrijker is. Eigenlijk is hij een verhalenverteller die daartoe muziek als middel gebruikt, en hij slaagt hierin cum laude. Zijn uitstekende gevoel voor ritme en melodie helpen hem om zijn niet-vrolijke, maar wel prachtige teksten op indrukwekkende wijze voor het voetlicht te brengen. Een staande ovatie is dan ook zijn terechte deel.

En dan Hallo Venray. Ze hebben met Show een van de beste Nederlandse rockplaten van dit jaar gemaakt, die op het podium nog beter tot zijn recht komt. Zanger en gitarist Henk Koorn, ontwapenend als altijd, trapt het fuzzpedaal diep in, zodat de stroperige maar niet overheersende drones die de plaat zo goed maken, uitstekend landen. Met als hoogtepunt het slepende 'Buildings', dat vuig en tergend wordt gespeeld. Topdrummer Henk Jonkers mept zijn trommels zowat aan gort, zo straf en dwingend speelt hij. Met een bijna-duivelse blik in zijn ogen eist hij met schitterende breaks, die je op plaat niet terughoort, een hoofdrol op. De basplukker verkeert in zijn eigen wereld en houdt zijn gitaar bijna verticaal, om zo de even minimalistische als schitterende songs goed te kunnen stutten. Natuurlijk is Henk Koorn geen geboren zanger, maar hij weet dat als geen ander en daarom stoort het niet. Een ander hoogtepunt is de Prince-cover 'Controversy', die rustig begint en met een bijna-noise-uitbarsting eindigt. Hallo Venray geeft een schitterend optreden en is terug aan de top van Nederlandse gitaarmuziek. (AR)

Er zijn artiesten waarbij je je afvraagt of ze het menen of dat alles met een knipoog gebeurt. Daniel Romano bijvoorbeeld, die op de slotdag van dit festival zal aantreden. Ook bij St Paul & The Broken Bones [foto hierboven] krabt men zich even achter de oren als zanger Paul Janeway koud op het podium al binnen een paar minuten het hele boekje aan podiumposes en -gebaren heeft uitgelezen. Is dit een act of echt? Het lijkt het laatste, vanwege de ijzersterke band en de in de gospelkerken van Alabama gevormde strot van Janeway. Zou het anders wat uitmaken? Het is feest op het Sportveld en daar gaat het om.

Dat laatste is precies waar het bij Ben Howard [foto hierboven] aan schort. KindaMuzik weet inmiddels wie de man is, maar zou hij hier veel nieuwe zieltjes hebben gewonnen? Op het hoofdpodium van een festival als dit is het misschien geen goede zet om je set te vullen met werk dat nog niemand heeft gehoord. Achter de geluidstoren is er niemand die aandacht heeft en ook vooraan druipen wat mensen af die bij elk volgende nummer wéér niet kunnen meezingen. En zo vaak hebben ze de kans nog niet gehad, de grote bierhaloptredens liggen nog in het verschiet. De donkere en ingetogen liedjes vloeken nogal met alle afleiding en gezelligheid op het Sportveld. Als dit als afsluiter had plaatsgevonden op een van de twee podia, zou dit vast een hoogtepunt zijn geworden. Nu resulteert het in een treuzelend intermezzo tussen twee soulbands. (HV)

De belangstelling voor het optreden van Sivert Höyem valt een klein beetje tegen, misschien omdat Ben Howard op een ander podium speelt. De charismatische oud-zanger van Madrugada laat zich echter niet weerhouden om er vanaf de eerste tonen vol in te gaan, want het wel aanwezige publiek komt alleen voor hem. Met een massief rockgeluid van twee gitaristen is het van-dik-hout-zaagt-men-planken, zelfs in het beginnummer 'Majesty'. Soms overheersen de snaargeluiden de eikenhouten stem van de drukgebarende en een microfoonstandaard slopende Höyem. Maar de gepassioneerde zang komt uiteindelijk wel bovendrijven, met name in de songs van de geslaagde nieuwe plaat Endless Love. Sivert Höyem geeft een overdonderend goed optreden.

Aan Charles Bradley and His Extraordinaires [foto hierboven] de eer om de dag op het grootste podium af te sluiten. Met zijn uitstekende band achter zich levert hij een staaltje gedragen soulmuziek af. Die wel op het randje van bombast verkeert, zo rauw en doorleefd klinkt het. De vocale uithalen van Bradley zijn dan ook indrukwekkend en intens. Toch is het soms iets te veel van het goede met alweer een uithaal in plaats van een muzikale pas op de plaats. De prima en afwisselende songs lenen zich hier wel voor, maar Bradley kiest voor de hoogste versnelling. Uiteraard is dat te prijzen voor een zanger van over de zestig, maar de aandacht verslapt wel. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-zaterdag-7922/25267/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open