• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: De zondag

Canadese postpunk, ouwe lullen uit Noord-Ierland en toch nog de zon.
06 september 2015, Diverse locaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 07 september 2015

Op de laatste festivaldag schijnt de zon dan toch echt boven Vlieland. Mensen verdringen zich om er wat straaltjes van op te kunnen vangen. Op het bospodium trappen Jacco Gardner en zijn band af met het vertrouwde jarenzestiggeluid waar hij al twee platen mee volspeelde. Gardner is een verdwaald bloemenkind, met zijn psychedelische popliedjes vol orgeltjes en vrolijke gitaren. Vooral als hij en zijn band de ietwat kitcherige insteekjes laten varen en zich verliezen in een goede, doordreinende jam klinkt het uitstekend en het had zo op een sixtiesverzamelaar gekund.

Terug bij het hoofdpodium is het nog steeds mooi weer en lijkt het warempel wel zomer. Mensen trekken hun regenkleding maar weer uit. Dazzled Sticks is het samenwerkingsverband tussen rapper Sticks en Tjeerd Bomhoff, ooit Voicst en nu Dazzled Kid. Het duo doet vooral niet moeilijk en houdt er een een 'alles mag, alles is leuk-aanpak' op na. Het leuke zit 'm vooral in de teksten van Sticks; associatief, geinig en soms gewoon flauw. Bomhoff draait wat aan de knoppen en speelt op een gitaar. Het is best aardig, maar ook wat vrijblijvend en een beetje stuurloos.

Aan de Fortweg is Ought [foto] allesbehalve stuurloos. De jonge band toerde de afgelopen zes weken door Europa en kan zich, met de woorden van zanger-gitarist Tim Darcy, geen mooiere plek voorstellen om die tour te beëindigen. De band maakte vorig jaar indruk met zijn eerste plaat en nieuw werk komt er alweer bijna aan. Veel van dat nog te verschijnen album wordt op de bezoekers afgevuurd. De jonge Canadezen spatten van het podium, met nerveuze en hoekige postpunk. De band zit zo'n beetje tussen tussen Talking Heads en Parquet Courts in. Met die eerste delen ze het wat afstandelijke karakter en de hoekige, krassende songs. Met de laatste band hebben ze de wat verveelde oogopslag en de sloganeske teksten gemeen. Dat verveelde is natuurlijk maar schijn. Ought is een bevlogen en vurige band, die heel veel indruk maakt met een prachtig optreden.

The Undertones draaien al een dikke dertig jaar mee en je hoeft ze niet te vertellen hoe ze een publiek moeten veroveren. De Noord-Ieren mogen dan allemaal dik in de vijftig zijn, ze schieten als jonge honden over het podium en maken er tussen de liedjes door een heuse comedyshow van, met melige opmerkingen en een groot knuffeldier dat op het podium belandt. Hoe opvallend is het dat meer dan drie decennia nadat ze geschreven zijn liedjes als 'Jimmy, Jimmy', 'You've Got My Number' en 'Teenage Kicks' nog niks aan kracht hebben ingeboet. Sterker nog, de doodeenvoudige punkpopliedjes zijn nog altijd beter dan het gros wat er in de jaren daarna is gemaakt. Natuurlijk, de bandleden hebben het grijs dik in de haren en het beste zal er echt wel een keer vanaf zijn, maar voor nu zijn The Undertones tijdloos.

Een paar jaar geleden speelde Angel Olsen in het bos en ze maakte indruk met verstilde, akoestische liedjes en emotionele zang. Mackenzie Scott of Torres, zoals ze heet als ze muziek maakt, kun je zien als haar hoogblonde en elektrisch versterkte zusje. Ook de liedjes van Torres staan stijf van de emotie en leunen op de intense voordracht. Muzikaal gaat het een iets andere kant op en je bent al snel geneigd om de geladen gitaarsongs te associëren met PJ Harvey. Torres bouwt haar liedjes rustig op om er dan plotseling een rauwe schreeuw of muzikale ontlading uit te gooien. Torres is vrij zwaar op de hand, maar haar rauwe, emotionele liedjes hebben hele mooie weerhaakjes.

Fresku mag het festival afsluiten en dat doet hij met een band en een handvol vrienden op het podium. De rapper maakt er een flink feest van en hij krijgt het met zand overgoten sportveld helemaal plat. Sterk vooral zijn de teksten, waarin hij uithaalt naar radiostations die vooral 'blank programmeren' en waarin hij opschepperige rappers op de hak neemt. Mooi is dat hij zelfspot en twijfel de boventoon laat voeren in zijn teksten. Het sportveld krijgen Fresku en vrienden er makkelijk onder, met felle raps, de nodige hilariteit en een prima band. Het is een mooie afsluiter van een, inderdaad, ook erg blank festival.

De zevende editie van Into the Great Wide Open moet een soort van horroraflevering voor de organisatie zijn geweest. Kort voor het begin haken maar liefst drie artiesten, waaronder grootste publiekstrekker Patrick Watson af. Tijdens het festival komt een andere artiest niet opdagen, ondanks alle pogingen om de man toch nog in een boot te krijgen. Ook dat moet vreselijk zijn. Maar de grootste spelbreker is natuurlijk het weer. In plaats van de redelijk gebruikelijke zon en hitte is het nu vier dagen koukleumen en nat regenen geblazen. Op de campings waaien tenten weg en optredens worden soms maar matig bezocht omdat er storm in de lucht hangt. Terwijl er een bandje speelt staat het publiek verderop onder een overkapping, om tegen de regen te schuilen. Dat is wel het laatste wat je wilt als organisatie.

Maar zowel het festival als het publiek slaan zich met verve door alle ongemakken heen. Tegenover de afgehaakte artiesten staan uitstekende optredens van de bands die er wel zijn. Vooral undergroundacts als Girl Band, Die Nerven en Ought maken veel indruk. Echt grote namen zijn afwezig, maar Savages, Fresku en The Undertones nemen die rol over en spelen de festivalweide alsnog plat. En de paar bezoekers die bij het optreden van Sophia waren, zagen iets magisch tegen de bijna groene onweerslucht.

Voor een festival dat steeds meer een gevestigde waarde is, heeft zo'n verregende editie ook zijn pluspunten. Het lijkt wel alsof het wat minder druk is. Je hoeft nergens te wachten, het is nergens dringen en je ziet wat minder mensen die er zijn om er te zijn. Natuurlijk lopen ze wel rond, schreeuwerige types voor wie muziek op het tweede plan komt, maar in de regen is het toch een stuk moeilijker om de hipster uit te hangen. Misschien zijn het juist wel deze mensen die vooraf hun kaartje hebben verkocht, omdat de weersvoorspellingen niet overhielden. Gelukkig maar. Dat maakt weer ruimte voor mensen die van muziek houden. En goede muziek was er meer dan voldoende dit jaar.

Foto uit het KindaMuzik archief door Bob de Vries

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-zondag-3424/26188/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open