• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interpol

Sjiek, statig en stoïcijns in topvorm.
14 mei 2007, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 15 mei 2007

Enige parallellen liggen er wel tussen de carrières van Madrugada en Interpol. Beiden leveren een zwaarmoedig klasbakdebuut af dat meteen de aandacht opeist. Naarmate de jaren vorderen, blijkt de daarmee verworven fanbasis stabiel. Genoeg om de betere zalen uit te verkopen; te klein voor een Bijlmerse bierhal. Interpol en Madrugada zoeken groei in uitdieping van het band-idioom, in plaats van een koersverschuiving die Snow Patrol zoveel monetaire winst brengt.

Interpol levert met Antics een puik tweede album af dat lichtjes nieuwe wegen met gekend geluid verenigt. Het op 9 juni te verschijnen nieuwe plaatwerk Our Love to Admire voegt aan het bandpalet onder meer piano toe, waarmee de horizon voorzichtig verder verbreedt wordt, al blijft het geluid onmiskenbaar des Interpols.

In de krap één uur durende show liggen de nieuwtjes met opener ‘Pioneer to the Falls’ – een redelijk warm klinkende, bluesy stamper – het claustrofobische ‘Mammoth’ en eerste single ‘The Heinrich Manoever’ tactisch door de set verspreid. Daarbij is het laatstgenoemde nummer een gedoodverfde kandidaat om uit te groeien tot één van Interpols grootste anthems, zoniet één van de indierockhits van deze hoogzomer.

Interpol is geen band van vermakelijk gekeuvel of podiumfrivoliteiten; de spastische spillebenen van gitarist Daniel Kessler en de, in prachtige slipjas gestoken, supersexy bassist Carlos D desondanks. Interpol is stoïcijns en gloomy als altijd en onveranderlijk strak in het pak gestoken.

Het volle Paradiso wil niet anders dan de gekende vorm, de gekende klasse en de gekende nummers en laat zich het nieuwe werk prima aanleunen, maar opveren doet de massa pas echt bij ‘PDA’, ‘Obstacle 1’ of ‘Slow Hands’. Gelukkig is er ook plaats voor epische Interpolkrakers als ‘Stella Was a Diver and She Was Always Down’ en ‘Not Even Jail’.

Interpol verkent in een korte set zijn eigen idioom tussen kaskrakers en breedvoerige, duistere rock, tussen oude hits en nieuwelingen, tussen bijna postpunky springerigheid en slepende neerslachtigheid. Paradiso krijgt zo hetzelfde verhaal – met als rode draad Kesslers snerpende gitaargeluid en Paul Banks’ enigmatische baritonstem – in steeds ietwat andere vorm opgediend.

Waar Interpols verhaal zo meeslepend en verslavend is als vanavond – op kippenvelmomenten af – is elke hervertelling een volgende stap richting verdieping van het beeld van deze New Yorkse schemerwereld. Tekstueel vertwijfeld of verslagen, steeds duister qua toonzetting, maar niet zonder een sprankje hoop en steevast sjiek, statig en stoïcijns, tekent dit concert Interpol ten voete uit.

http://www.kindamuzik.net/live/interpol/interpol-6825/15425/
Meer Interpol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/interpol