• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interpol

Het nog net niet helemaal verlepte zwartorkest.
21 november 2010, Heineken Music Hall, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 23 november 2010

Zo'n acht jaar geleden alweer dompelt het New Yorkse Interpol de wereld onder in galmende duisternis. De donkere wave brengt Joy Divisionsferen een postmillenniumupdate van jewelste op het feilloze Turn on the Bright Lights. Drie platen later blijkt de groep rond baritonzanger en enigmatisch tekstdichter Paul Banks steeds verder van die meesterplaat afgedreven. Met het vertrek van bassist en publiekslieveling Carlos Dengler lijkt het pleit voorgoed in mineur beslecht, al werkt Interpol noest door en wordt op kracht van het wederom als 'minder' binnengehaalde Interpol moeiteloos de stap van Paradiso naar de bierhal gemaakt.

Sombermansrock doet het goed, en hoewel Interpol al jaren niet meer de schitterende twinkeling van het debuut haalt en niet te boek staat als de meest enerverende live-act, zijn de heren onovertroffen als het ijzig zwart betreft. Niet in het minst door steevaste podiumuitdossing in prachtige Italiaanse maatpakken. Zaallicht uit, backlights aan en galm op maximaal vermogen dus, voor het bekendste zwartorkest van de Verenigde Staten.

Precies daaraan moet het opeengepakte publiek dan ook geloven. Wie naar boven kijkt, ziet nergens front lights. Interpol presenteert liever silhouetten. En schimmen: schaduwen van wat niet alleen ooit wás, maar vooral van wat zou kúnnen zijn. Live komt Interpol echter over als een bloemenboer die er rond sluitings- en afbreektijd geen zin meer in heeft en nog maar eens roept: "Drie mooie trossen rozen voor 34 euro!", terwijl die bloempjes hun beste wel tijd gehad hebben en in de verkondigende hand stante pede verder verleppen.

Flegmatiek is een understatement van jewelste, zeker waar Interpol ervoor kiest om het potentiële breedbeeldpodium van de HMH te versmallen tot Paradisoniveau. De PA hangt er direct naast en vlak daarvoor klinkt het nog wel aardig, maar alles komt veel te hard aan op het mengpaneel, waardoor in de zaal nooit en nergens de ware Interpolgloed ontstaat. Bovendien moeten de heren zich manmoedig door een set slaan waarvan zij zelf ook weten dat de hoogtepunten tig jaar geleden liggen. Publieksreacties bij het oudere werk spreken immers geen boekdelen meer, maar complete encyclopedieën.

Het pleit is beslecht. Vooralsnog is Interpol, met de afnemende curve qua plaat- en livekwaliteit, vooral een toonbeeld van 'het-was-ooit-maar-ís-vooral-niet-en-zeer-waarschijnlijk-nooit-meer'. Vijfduizend mensen hoorden en zagen zwarte rozen. Die zijn zeldzaam en zelfs in hun afstervende nadagen hebben zij hun charme, ergens. Daar zal Interpol het mee moeten doen tegenwoordig, als nog net niet helemaal verlept zwartorkest.

http://www.kindamuzik.net/live/interpol/interpol-2101/20937/
Meer Interpol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/interpol