• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Helmet / Volbeat

Helmet kan het nog steeds.
16 december 2004, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Eric Looge

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 25 december 2004

In de rij voor de kassa van de Melkweg imiteert een jongen op Beavis and Butthead-achtige wijze de riffs van enkele Helmet-nummers. De rest van de rij moet er een beetje om glimlachen en wacht gemoedelijk af tot ze aan de beurt zijn. "Die gozer is dronken of gewoon niet goed bij zijn hoofd", moeten de meeste wachtenden gedacht hebben.

Eenmaal binnen staat het Deense Volbeat zich al in het zweet te werken. Ze zijn de enigen, want het publiek staat vooral achter in de zaal. Volbeat is helemaal uit Denemarken komen rijden voor deze ene show en wil hoe dan ook vlammen. Toch lukt dat niet, omdat de muziek daar simpelweg te saai voor is. Ze klinken als een doorsnede van ongeveer alle hardrockbands die eind jaren tachtig zegevierden: hoge gierende zang, dubbele gitaarsolo’s, voetjes op de monitor, je kent het wel. Kwalitatief goed, maar volstrekt gedateerd.

De vraag van de avond was natuurlijk of Helmet ook zo gedateerd zou gaan klinken. De gloriejaren waren toch echt al een decennium geleden, toen de albums Meantime, Betty en Aftertaste zich ontpopten als een nieuwe standaard in de harde muziek. Na een pauze van zes jaar vond Helmet-oppergod Page Hamilton het tijd om weer een nieuw album (Size Matters) op te nemen en de podia weer te betreden. Aan Helmet vanavond de taak om te laten zien dat die keuze juist is geweest. De mooie herinneringen aan die geweldige band van tien jaar geleden kunnen immers vanavond weggevaagd worden, mocht Helmet anno 2004 geen schijn meer zijn van Helmet anno 1994.

Op een sober en kaal podium (simpel drumstel, geen backdrop, drie versterkers en twee microfoons) maakt Helmet echter vanaf de eerste riff van ‘Pure’ aan al die twijfels een eind. Als een heipaal ramt Helmet de ene klassieker na de ander in de trommelvliezen van het publiek. Daarnaast wordt veel nieuw werk gespeeld, dat naadloos in de set past. Foutloos, hard en superstrak. Alsof controlefreak Hamilton met minder genoegen zou nemen. Met een verbeten kop, maar uiterst geconcentreerd, zingt, gromt en schreeuwt hij alsof zijn leven er vanaf hangt. Naast hem staan drie bandleden volledig uit hun dak te gaan, bassist Frank Bello (ex-Anthrax) voorop. Zijn enthousiasme komt wat overdreven over, maar het zorgt wel voor een uiterst energieke show. Hamilton kijkt met een grijns toe.

Als ‘Wilma’s Rainbow’ vakkundig overgaat in ‘In the Meantime’ is de reguliere set ten einde. Helmet heeft de zaal ervan overtuigd dat ze nog steeds een geweldige band zijn. Lang niet iedere band kan dergelijke sobere en kale muziek toch zo laten kan swingen. In de toegift, met onder andere de culthit ‘Unsung’, gaat Helmet nog eenmaal los waarna ze een overdonderd publiek achterlaten. Als ik na afloop het regenachtige Leidseplein oversteek, merk ik dat ik zachtjes headbangend op Beavis and Butthead-achtige manier de Helmetriffs loop te imiteren. Ik zal vast niet de enige zijn geweest.

http://www.kindamuzik.net/live/helmet/helmet-volbeat/8244/
Meer Helmet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/helmet