Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De persoon Page Hamilton is anders dan de zanger. De laatste is hard, bot en cynisch. De persoon Hamilton is vriendelijk, zachtaardig en innemend. Hij is inmiddels volledig grijs en zijn kruin is kaal. Het eerste dat hij doet is zich verontschuldigen voor zijn kater. Een verjaardagsfeest de voorgaande nacht was wat uit de hand gelopen. Om er direct aan toe te voegen dat de aankomende show daar alleen maar beter van wordt: “Mijn stem zal lekker rauw klinken.” Hij imiteert een leeuw om zijn uitspraak kracht bij te zetten.
Helmet geldt als een van de belangrijkste metalbands van begin jaren negentig. De harde en kale riffs waaruit Hamilton zijn nummers opbouwde hadden tot dan toe zelden zo’n onweerstaanbare schwung. Vooral de albums Meantime en Betty gelden als mijlpalen in de harde muziek. Helmet groeide, maar de onderlinge verhouding tussen de bandleden verslechterde: “Ik vind het nog steeds klote dat mijn toenmalige bandleden me niet mochten of dat ze mijn muziek zat waren. Maar de intentie van Helmet is niet om iedereen maar tevreden te houden. Dat is niet mijn taak.” In 1998 barstte de bom en Helmet ging uit elkaar.
De wedergeboorte
De bandleden gingen ieder hun eigen weg. Hamilton probeerde het als soloartiest, maar die carrière kwam niet van de grond. Toen het voormalige label van Helmet (Interscope) liet doorschemeren dat ze een nieuwe Helmet-plaat wel zagen zitten, was de keus voor Hamilton snel gemaakt: “Het klopte gewoon, ik vond dat er geen reden was om het niet te doen. Ik heb altijd alle Helmet-songs geschreven, dus mijn nieuwe materiaal klinkt sowieso als Helmet.”
Dat was ook de reden om de naam Helmet weer te gebruiken: “Deze band ben ik begonnen met een advertentie in de krant. Ik heb een paar fantastische muzikanten gevonden, maar die besloten toch hun eigen gang te gaan. Ik voel geen verplichtingen meer tegenover hen, dus doe ik met Helmet wat ik wil. Het zijn goede muzikanten, ik hoop dat ze gelukkig zijn en daarmee is de kous af.”
In the meantime
Tussen 1998 en 2004 speelde Hamilton als sessiemuzikant bij onder andere David Bowie en componeerde hij filmmuziek: “Ik moest vooral gitaarpartijen bedenken bij bestaande orkestrale stukken. Maar ik heb ook bestaande stukken ingespeeld. Niet allemaal even hoogstaand.”
Op Size Matters zijn echter nauwelijks invloeden van deze projecten terug te horen: “Ik ben nooit een muzikant geweest die technisch nodeloos ingewikkelde muziek maakte. Ik hou niet van eclectische muziek. Ik haat al die funk-jazz-fusion-punkbands. Ik ben een purist. Ik wil klassieke muziek horen van een orkest, jazz van jazzcombo en rock van een rockband. AC/DC wil ik horen. Dat vind ik goed. Mijn favoriete Led Zeppelin-nummers zijn die nummers die rocken, niet die jengelende folkstukken. Ik zie dus ook geen reden om met opzet andere muzieksoorten aan Helmet toe te voegen omdat ik er ervaring mee heb of omdat ik het kan.”
Het Helmet-geluid
“Ik werk volgens het less is more-principe. De riffs zijn kaal en simpel. Daarnaast ben ik altijd gefascineerd door het gevoel achter de riff en de timing ervan. It had to make your head move. Drums die in 4/4 blijven, terwijl een riff in 3/4 is geeft een bepaald gevoel, een bepaald ritme. Dat is wat werkt bij Helmet. Ik hoor de 'Meantime'-riff overal. Van britpopbandjes tot Evanescence.”
Hamilton imiteert de riff nog eens: “Ta-tata-tata. Dat gevoel. Het is heel simpel als je het ontleedt: je haalt de eerste noot weg en je speelt drie achtsten over een vierkwartsmaat. En die riff is niet goed omdat je weet hoe het technisch in elkaar zit, het is goed omdat het goed voelt. Ik vind het beter dan ta-ta-ta-ta-ta-ta aan een stuk door. Dat swingt niet.”
Nu-metal
Die swingende riffs van Helmet hebben een geheel nieuwe muziekstroming opgeleverd, volgens sommige critici. Nu-metal zou nooit bestaan hebben zonder Helmet. Hamilton piekert en hakkelt, maar komt er niet uit: “Je kunt denk ik niet zeggen dat een hele muzieksoort nooit bestaan zou hebben als er een bepaalde band niet geweest zou zijn. Wel vertelde een jongen die nog meegeschreven had aan ‘Blind’ van Korn (Ryan Shuck van Orgy, EL) dat die band in het begin niets anders deed dan Helmet-riffs kopiëren met gitaren die ze zo laag mogelijk stemden. Zo kwam Korn volgens hem aan die nu-metalsound. Ik zal mijn steentje hebben bijgedragen, dat zeker.”
Zakkenvullen
Terwijl Korn met zijn duizenden volgelingen de wereld veroverden, zat Hamilton zonder band. Ook hij zag dat zo’n beetje iedere gesplitte band weer hergroepeerde om nog snel even een slaatje te slaan uit oude successen. Simon and Garfunkel, The Doors, Queen en nu dus ook Helmet.
Hamilton relativeert: “We hebben nooit miljoenen albums verkocht en grote stadions vol mensen getrokken. Ik verbaas me over de populariteit van The Pixies vandaag de dag. Ze verkochten zelfs Madison Square Garden uit! Helmet is van een heel ander kaliber, dus veel geld zullen we er niet aan verdienen.” Hamilton vindt dat hij nog steeds integere muziek maakt. Zowel de tournee als het nieuwe album zijn volgens hem niet te beschouwen als pure geldklopperij: “Als ik een nu-metalalbum of een Bon Jovi-album zou maken, dan zou het anders zijn. Bovendien krijg je altijd kritiek. Sommige mensen vinden elke band die zich ontwikkelt op den duur sowieso een sell-out. Het boeit me niet meer.”
Als het aan Hamilton ligt, blijft het niet bij een album en een tour: “Als we thuis zijn hebben we drie weken vrij en dan begint het circus weer in de VS. In mei en juni spelen we op de Europese festivals en daarna hopen we weer een nieuw album te maken. Ik wil het liefst deze groep bij elkaar houden en nog een paar albums maken. Dat is alles wat ik nu kan wensen.”
Size Matters is uitgebracht door Interscope/Universal
http://www.kindamuzik.net/interview/helmet/helmet-ik-haat-eclectische-muziek/8431/
Meer Helmet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/helmet
Deel dit artikel: