• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Helmet

Hamiltons hengstenbal.
02 november 2014, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 06 november 2014

Cows, God Bullies, Unsane, wie kent ze nog? Het zijn illustere namen uit de noiserock die begin jaren negentig school maakt op Amphetamine Reptile. Een van de bekendere namen op dat label is Helmet, een band uit New York die zware, gestripte metalriffs in de repeatmodus zet, zodat een logge en aandachtsversterkende groove ontstaat. Dat spreekt een groot publiek aan en de tweede plaat, Meantime, verkoopt uitstekend.

Rond die tijd spelen veel acts van Amphetamine Reptile in Vera en ook Helmet lijkt naar Groningen te komen. Het concert wordt echter afgelast, wellicht omdat een succesvolle band een undergroundclub niet meer nodig heeft. Ruim twintig jaar later komt Helmet alsnog naar Vera, waar de inmiddels grijzende noiserockers de groep nog niet vergeten zijn, want de zaal is bijna uitverkocht. En het is hengstenbal, want het publiek bestaat hoofdzakelijk uit mannen.

De eveneens grijzende maar onverminderd afgetraind ogende Page Hamilton is het enige originele en tevens belangrijkste lid van Helmet, dat vanwege het twintigjarige bestaan van Betty deze plaat integraal komt spelen. Wat meteen opvalt, is de magnifieke geluidsafstelling, waarin de zowel staccato als overstuurde zang van Hamilton luid en duidelijk te verstaan is. Het volume staat hoog maar er ontstaat allerminst een brij, zodat ook de massieve drums en de gortdroge bas hun rol kunnen opeisen.

De hoofdrol is uiteraard voor Hamilton, waarbij het prachtig is om te zien hoe hij zijn gitaar met bijna wiskundige precisie bewerkt om het weglaten tot kunst te verheffen met van gruis doordrenkte riffs. Toch is het niet alleen maar machinaal gitaargeweld wat de klok slaat, want de frontman gaat ook regelmatig loos in solo's. Die zijn sober genoeg om niet te vervallen in oeverloos gitaargepiel, zodat deze prima binnen het muzikale totaalplaatje passen.

Dit totaalplaatje doet je beseffen dat Betty niet de beste Helmetplaat is, maar een wisselvallig album met soms geforceerd aandoende muzikale uitstapjes, bijvoorbeeld in de jazzhoek. Niettemin zetten de vier prima muzikanten het publiek al snel aan tot gepassioneerd hoofdknikken en dit blijft zo tot het moment waarop Hamilton ter afsluiting zijn plectrums met een schijnbeweging het enthousiaste publiek in werpt.

Na Betty is het tijd voor een bloemlezing uit de rest van Helmets oeuvre voordat de band uit elkaar ging, met de nadruk op werk van Meantime. En hoewel de eentonigheid na weer een repetitieve gitaarriff op de loer ligt, maakt Helmet hier toch de meeste indruk met venijn en grimmigheid. De periode na de split van de groep komt nauwelijks aan bod, zodat we kunnen stellen: das war einmal.

Foto's van Vera huisfotograaf Mischa Veenema

http://www.kindamuzik.net/live/helmet/helmet-192/25453/
Meer Helmet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/helmet