• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2016: de woensdag

Een zelfgemaakte basgitaar, Hongaarse psychedelica en Blur doet Pavement.
13 januari 2016, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Joséphine Kurvers

Publicatiedatum: 14 januari 2016

Het duurde ietsje langer, maar ook dit jaar is Eurosonic/Noorderslag uitverkocht. Vier dagen lang is Groningen het muzikale centrum van Europa en spelen er een slordige 300 bands in de stad. Elk jaar is er een focusland, dat extra bandjes mag leveren. Dit jaar is dat de regio 'Centraal- en Oost-Europa'. Al is dat geografisch niet correct (bedoeld wordt namelijk een enorm gebied van Estland tot aan Servië), het mag de pret niet drukken.

In lijn van die wat aparte focusregio opent het festival met Ludovik Material. Het drietal uit het Sloveense Ljubljana heeft veertien uur in de auto gezeten. Wat je krijgt is een mengelmoes van herriegenres als industrial, postpunk en gothic. Vrij vertaald betekent dat bulderende drums, een metalige ramgitaar, wat elektronica en een zangeres. De dame zingt als gothic diva, krijst als boze punker en weet er bijna een echte grunt uit te persen. Voor de inzet krijgen ze een dikke voldoende, maar muzikaal is het veel te beperkt en richtingloos om te boeien.

Al heel wat meer lijn vind je in de liedjes van de band met de leukste naam van het festival. Misschien dat het daarom zo druk is bij Have You Seen the Jane Fonda Aerobic VHS?. In het toch al niet al zo grote benedenzaaltje van De Spieghel is het dringen bij de drie Finnen. Met hun muziek winnen ze de originaliteitsprijs niet, maar de gitaarloze sixtiespunk klinkt als een klok. Bepalend zijn de retecatchy zanglijnen en een vrolijk zoemend orgeltje, waardoor je de gitaar niet eens mist. Het is ietwat eentonig, maar de Finnen zijn goed genoeg voor een fijn half uurtje aan lekkere bubblegumpop. (BB)

In Slowakije is Fallgrapp al te zien op prestigieuze festivals. Het veelkoppige gezelschap maakt dromerige electropop met soms dansbare uitstapjes. De ietwat onhandig bewegende zangeres Nora Ibsenova beschikt over een goede stem, en haar Slowaakse teksten passen prima bij de lichtmystieke sfeer. Afwisselend abstracte en gotische beeldprojecties versterken dat. Drie violisten voegen een melancholieke, Oost-Europese meerwaarde toe. Samples, lome beats en percussie voorkomen dat eentonigheid haar intrede doet. Het programma in het Grand Theatre had slechter kunnen starten dan met Fallgrapp; toch lijkt de band geschikter voor een publiek uit Oost-Europa.

Ineens is Huis de Beurs ramvol voor het optreden van Go March [onderste foto] uit België. En terecht, want het trio geeft een opwindend staaltje psychedelische muziek. De toetsenist gebruikt meerdere keyboards om zowel stroperige als heldere geluiden op het publiek los te laten. De gitarist bedient zich van onder andere postrocklijnen, terwijl de drummer zich er een weg doorheen hamert. Zo ontstaan ritmisch sterke, maar vooral afwisselende composities, waarin alles fraai in elkaar vloeit. Van The Velvet Underground tot de livetechno van Elektro Guzzi: toetsen, trommels en snaren zijn in fraaie harmonie. (AR)

Gewoon heel boos is Nikki Louder, een Sloveense band die flinke gitaarherrie produceert. Het drietal zorgt voor een wall of sound, met een gierende noisegitaar, schelle schreeuwzang en een doordenderende ritmesectie. Het is wat jarentachtighardcore, wat noise en wat punk. Het blijft spannend, met knap opgebouwde, energieke songs die langzaam maar zeker tot ontploffing komen. Terwijl de ritmesectie doorhamert vliegt de gitaar nog eens lekker uit de bocht en schreeuwt de zanger-gitarist zijn stembanden kapot. Niks mis mee.

The Parrots tikken af in hun moedertaal en de bandnaam rolt er heerlijk vettig uit. Buiten dat zou je denken dat je naar The Black Lips kijkt, in plaats van naar een vrolijk Spaans bandje. Een flauwe link met het vogeltje waar de bandnaam van is afgeleid is snel gelegd, maar de overduidelijke invloeden drukken de pret eigenlijk nauwelijks. De Spanjaarden hebben dikke lol met hun wrakke, op de jaren zestig geënte garagepop en het enthousiasme werkt aanstekelijk. De liedjes rammelen aan alle kanten, maar zitten vrij behoorlijk in elkaar. Het plezier doet de rest. Er wordt wat geouwehoerd, er gaat een biertje open en met een "uno, dos, tres" wordt de volgende punker alweer afgetikt. (BB)

De Spanjaarden van Guadelupe Plata [foto hierboven en hieronder] weten wat het is om muzikant te zijn met zo'n honderd shows per jaar. De vuige psychedelische blues past daar uitstekend bij. Een wasteil, een stok en een touw: meer heeft de bassist niet nodig om een basgitaar te maken. En het klinkt nog duister ook. De zanger en gitarist mishandelt zijn instrument, met als gevolg gierend en van fuzz doordrenkt gitaarlawaai dat Oblivians en The Gun Club aanroept. De duivelse, klagende Spaanse zang vormt daarmee een uitstekende tandem. Hoewel de muziek eenvormig klinkt, kun je de elementaire band prima inhuren voor een kroeg vol loners om drie uur 's nachts.

Het Der Aa Theater is een mooie locatie, waar ze voor weinig geld uitstekende broodjes braadworst verkopen. De lucht ervan vult de zaal tijdens het optreden van het Finse Hexvessel. De band bestaat uit verdwaalde hardrockers, hippies, folkjongens en de Britse poseur/zanger Mat McNerney. Ze combineren ouderwetse hardrock, psychedelica en mystieke Finse folk. Het levert, onder andere met trompet, fraaie momenten op waarin ze de landgenoten van Circle benaderen. Maar die zijn vele malen geflipter dan het brave Hexvessel. De band wil te graag laten weten hoe spacey ze wel niet zijn en dat haalt de angel uit het optreden.(AR)

Uit België komt The K., een band die het weer zoekt in de Amerikaanse gitaarunderground van eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Met opgenaaide, noisey gitaarherrie vist de band in de vijver van The Jesus Lizard en Fugazi. Grommende gitaarriffs, een schreeuwzanger en een voor het geheel zeer bepalende hard-zachtdynamiek moeten het doen. Het lukt ze heel aardig, maar zo goed als hun inspiratiebronnen zijn ze natuurlijk nog niet. Daarvoor is het niet onderscheidend genoeg en kleurt het net even te netjes binnen de lijntjes. Maar vermakelijk is de energieke herrie van het drietal zeker. (BB)

Middlemist Red is een stel jonge Hongaren dat psychedelische rock in de lijn van Pauw en Tame Impala speelt. En dat doen ze heel goed. Uit een mist van galm en een overstuurd afgesteld geluid komen fijnzinnige melodielijnen tevoorschijn, die voorkomen dat de klanken te lomp worden. Zanger Soma Nóvé zoekt daarbij wel de schreeuwgrenzen op. Het viertal is niet blijven hangen in de sixties, want het laat ook een wavebas en ijzige toetstonen toe in het volle geluid. Middlemist Red heeft sterke songs en is een kleine verrassing van de avond. (AR)

Als je van het bovenzaaltje van De Spieghel naar het benedenzaaltje loopt, merk je hoe druk het inmiddels is. Binnen is het duwen en buiten staat een flinke rij. Hooton Tennis Club [bovenste foto] uit het Engelse Liverpool is een hypeje en daar willen mensen graag bij zijn. De vier Britten maken het nog waar ook, met heerlijk nonchalante rammelpop. Een beetje alsof je Blur liedjes van Pavement hoort spelen. Niks nieuws onder de zon, maar de ongedwongen gitaarpop zit uitstekend in elkaar en vrolijke nummers als 'Kathleen Sat on the Arm of her Favourite Chair' zijn zo catchy dat je ze een dag later nog niet uit je hoofd hebt. Een klein hoogtepuntje op een toch wat matte openingsdag.

Want een beetje tam is het allemaal wel. Zelfs het feestende Ninos du Brasil krijgt in Vera het publiek ook niet helemaal mee. Het gemaskerde Italiaanse duo doet er alles aan om de boel in beweging te krijgen en hamert druk op de twee drumstellen, terwijl er beats en ander gepruttel uit een doosje komt. Het is dance, met heel veel nadruk op de percussie. Slim gemaakt, lekker broeierig en heel meeslepend. Een ideale band om de boel wat op te schudden, zou je zeggen. Maar helemaal lukken wil dat niet. Waar een twintigtal mensen volledig opgaat in de muziek, drinken de meesten rustig hun biertje en wandelen wat door de halflege zaal. (BB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2016-de-woensdag/26484/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic