• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2016: De donderdag

Engelse pestkoppen, de Deense Kurt Cobain en Duitse vleermuizen.
14 januari 2016, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Joséphine Kurvers

Publicatiedatum: 15 januari 2016

Met een paar woordjes Nederlands wint Trad. Attack [foto hierboven] het publiek in het Grand Theatre voor zich. De drie Esten spelen hipsterfolk, in de lijn van bands als Mumford & Sons. Met opgefokte drums en snel gitaarwerk gaat de meeste aandacht uit naar de dame van het drietal, die beurtelings tekeergaat op doedelzak, klarinet, mondharp en een blokfluit. Muzikaal is het nogal plat en weinig uitdagend, maar de vrolijke meezingers zorgen voor een klein feestje. (BB)

De kleine bovenzaal van datzelfde Grand Theatre is de ideale setting voor de neoklassieke muziek van het Vlaamse Illuminine [foto hieronder]. Het publiek zit en houdt zijn mond. Af en toe kun je een speld horen vallen bij de verstilde ambient-achtige muziek. Toch zit er wel degelijk een dissonante dreiging in de bloedmooie klanken van Illuminine, wanneer de klanken van trompet, cello en viool, piano, maar vooral gitaren aanzwellen. De groep maakt sterk beeldende muziek die op het gemoed werkt en het optreden is een vroeg hoogtepunt van de donderdag.

De rij voor Huis de Beurs is aanzienlijk want Fews uit Zweden is een van de snoepjes van de dag. Het jonge viertal maakt hypnotiserende motorikpop in de lijn van DIIV. De sterke kant van het plaatwerk is de repetitieve kracht van vernuftig verweven gitaarlijnen. En natuurlijk pleit het voor Fews dat ze er live een schepje bovenop gooien, maar de band vervalt in lompe bombastrock waaruit elke subtiliteit verdwenen is. De zanger/gitarist trekt zijn shirt uit en kronkelt over het podium. Allemaal leuk en aardig, maar het optreden is een gemiste kans. (AR)

Ondertussen blijkt corpsballentent Vindicat niet heel goed voorbereid op wat komen gaat. Om onduidelijke redenen moet je wachten voor de deur en eenmaal binnen blijken bar en kassa's nog niet aangesloten. Als alles eenmaal werkt, speelt Pleasure Beach uit Belfast over-the-top waverock, die ongeveer tussen The Cure en Bruce Springsteen in zijn stadionperiode in zit. De echt niet zo slechte nummers bezwijken volledig onder de enorme pretenties, bakken galm en wagonladingen bombast. Vooral de dweperij van de zanger/gitarist werkt hevig op de zenuwen.

Nee, dan veel liever de nuchtere dames van The Big Moon [foto hieronder]. In Academie Minerva draaien ze plotseling alle versterkers open en jagen het publiek de stuipen op het lijf. Voldaan grijzend kijken ze naar het resultaat van hun pesterijtje. Ook muzikaal hebben ze de grootste lol. De grungy rock knipoogt naar PJ Harvey in haar vroege periode en de rauwe gitaarliedjes klinken lekker fris en energiek. Tijdens de single 'Sucker' komt het allemaal bij elkaar. Een heerlijk nummer, met grommend gitaarwerk en uitstekende samenzang, gebracht met knetterend enthousiasme. Maar het allerleukste zijn nog de pretoogjes van bassiste Celia Archer, als ze quasi-achteloos de cover van Madonna's 'Beautiful Stranger' aankondigt. (BB)

Dat niet alles wat uit IJsland komt geweldig is, bleek vorig jaar tijdens Eurosonic met weinig verheffende Björk-klonen. Ook het optreden van When 'Airy Met Fairy houdt niet over. In IJsland is het kennelijk nog Kerst, want de instrumenten zijn versierd met kekke lichtjes. Het trio maakt electropop in de lijn van Moloko. Hoewel het later beter wordt, zijn de kwaliteiten van de bevallige zangeres vrij matig. Daarnaast is het niveau van de songs niet geweldig. Oké, de band is een project en wellicht zijn ze daarom niet goed op elkaar ingespeeld, maar de echte scherpte ontbreekt. (AR)

Wel scherp is het Engelse Black Honey, echt alles aan de band schreeuwt 'hit'. De enorme wachtrij bij De Spieghel en de uitstraling van de band, met zangeres/gitariste Izzy Bee als blikvanger van jewelste. Niet in de laatste plaats zijn het de prima liedjes die het hem doen. Black Honey heeft een beetje dezelfde feel als Blondie: iets dwars, maar heel toegankelijk. De voornamelijk op de sixtiesgeënte gitaarliedjes zijn strak, uberpoppy en toch met een klein rauw randje.

Ook bij Yung in Huis de Beurs is het even dringen. Eenmaal binnen zie je een absolute uitschieter van de avond. De jonge Denen doen aan punk en spatten van het podium. Ze brengen niet alleen het betere hakwerk, met veel distortion en kneiterharde drums, maar ook heel melodieuze en breed uitwaaierende nummers die wat aan de The Wipers doen denken. En verdomd, die stem van zanger Mikkel Holm Silkjær, die heeft wel wat weg van een schreeuwende Kurt Cobain. Zo ongeveer alles klopt aan dit zinderende optreden. Tegen het einde gooit Silkjær zijn gitaar van zich af, tovert een zakflesje drank tevoorschijn en drinkt het rustig leeg, terwijl zijn bandgenoten hun instrumenten nog eens afraggen. Ronduit geweldig, dit. (BB)

HVOB is de afkorting voor Her Voice Over Boys. Het Oostenrijkse trio maakt gebruik van livedrums, elektronica maar vooral de erotiserende zang van Anna Müller om uitermate stuwende techno van een meerwaarde te voorzien. Zo doet de band denken aan The xx of hun landgenoten van Elektro Guzzi. Maar HVOB is vooral zichzelf met een weergaloos optreden van een constant hoog niveau. De muziek klinkt duister en dromerig tegelijk, en het geluid is prachtig vol afgesteld. Het onwennig dansende maar vooral driftig kletsende publiek werkt daarbij niet echt mee. Toch is overduidelijk dat HVOB een groter publiek aankan. Het concert is een hoogtepunt van Eurosonic.

Uit Hongarije komt Budapest Bár [foto hieronder], een collectief dat zigeunermuziek afwisselt met klassiek en chansons. Hoewel de ambiance van de veel te grote Der AA kerk nogal sfeerloos is, weet het gezelschap toch te boeien. Met als onbetwiste uitschieter een cover van 'Twee Motten' van Dorus, in uitstekend Nederlands gezongen. De zeer kundige muzikanten, op bijvoorbeeld viool en accordeon, kwijten zich uitstekend van hun taak zodat alsnog een klein feest ontstaat.

Is het Deense Efterklang nu wel of niet gestopt? Wat we wel weten, is dat twee belangrijke leden van de Deense groep nu deel uitmaken van Liima. De muziek is in de lijn van Efterklang, wat betekent: avontuurlijke pop, maar met nog meer nadruk op elektronica. De beats zijn zwaar aangezet maar vooral machinaal, met uitstapjes naar bijvoorbeeld drum-'n-bass. Hoewel de zang uitbundig is, liggen de wave-invloeden er dik bovenop. En dat is helemaal niet erg, want het prima optreden van Liima ademt vooral een hang naar muzikaal avontuur. (AR)

Ivan, frontman van het Hongaarse Ivan & The Parazol is een eentje in de lijn van Pelle Almqvist van The Hives; een publieksmenner pur sang en arrogant op een leuke manier. Ook de band zelf heeft wel iets van The Hives, met hun prima klinkende garagepop. De band haalt de inspiratie uit de jaren zestig en zeventig, waar vervolgens een energieke draai aan wordt gegeven. Heel bijzonder is het allemaal niet, maar Ivan en zijn vrienden zouden op geen enkel festival misstaan.

Het is al ver na enen als Go!Zilla van start gaat in De Spieghel. De drie Italianen hebben heel goed naar Ty Segall en zijn Fuzz-project geluisterd en hoe energiek ze ook klinken, dat stoort wat. Het is zeker niet slecht wat ze doen; vooral als de band wat varieert op het standaard garagestramien met tempowisselingen en toetsenpartijen is het prima uit te houden. Maar het voegt niet zo heel veel toe. (BB)

Het Duitse duo Lea Porcelain neemt je terug naar 1982 met new wave vol drama. De rookmachine maakt overuren en het licht is minimaal afgesteld. Barokke toetstonen en beats wisselen stuivertje met duistere zang en doemgitaarklanken. De aanwezige vleermuizen lusten wel pap van de soms aan gothic rakende onheilsklanken van de groep. En terecht: de nummers zitten prima in elkaar en worden nog eens zwaarder aangezet met behulp van een vocoder en een stroboscoop. Helaas is het na een halfuurtje alweer voorbij.

Het Tsjechische Mydy Rabycad mengt swing uit de beginjaren van de vorige eeuw met beats. Zo ontstaat in de veel te kleine en overvolle bovenzaal van De Spieghel een feestje. Hoewel de muziek veel wegheeft van die van Caro Emerald, komen ook zeker rockinvoeden bovendrijven. De onbetwiste blikvanger is zangeres Žofie Dařbujánová, die in accentloos Engels maar vooral zuiver vele vocale registers opentrekt. Wie een ingedut festival nieuw leven wil inblazen, heeft aan Mydy Rabycad een hele goede. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2016-de-donderdag/26485/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic