• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2015: de vrijdag

Oekraïens theater, Noorse hardrock en übercoole Duitsers.
16 januari 2015, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 18 januari 2015

Dakh Daughters uit Oekraïne is anders. Zeven actrices uit Kiev vormen dit muziektheatergezelschap, dat in de Stadsschouwburg de juiste plek heeft voor hun zelfomschreven freakcabaretshow. Het is een enerverend optreden waarin ze met klassieke instrumenten als cello, viool, trommel en contrabas nummers in de stijl van Kurt Weill brengen. Het is ook visueel zeer boeiend met theatrale voordrachten, kostuum- en instrumentwissels. Met zowel humoristische als loodzware teksten, dikwijls ontleend aan schrijvers als Bukowski en in meerdere talen voorgedragen, krijgen ze het publiek terecht stil. Dakh Daughters geeft misschien wel het meest bijzondere optreden van Eurosonic. (AR)

Een heel stuk alledaagser is Bilderbuch. De Oostenrijkers maken een energieke mengelmoes van opgenaaide rock, met beetjes hiphop, funk en nog zo wat dingen. Het klinkt allemaal best aardig en het is zeker niet vreemd dat de band in hun thuisland een zekerheidje is voor volle zalen en festivals. Maar echt interessant is de muziek niet; het is allemaal wat lafjes en voorspelbaar. Het publiek in Vera is maar matig overtuigd. Een verzoek van de zanger om maar hard voor ze te klappen levert slechts een paar slappe handjes op. Autsj... (BB)

Oratnitza komt uit Bulgarije en omschrijft hun muziek als een mengeling van traditionele Bulgaarse volksmuziek en moderne invloeden. Toch slaat de wijzer bij het sympathieke viertal door naar het eerste. Het levert een prikkelend optreden op waarin ze met een zelfgemaakte didgeridoo (jorje), authentieke fluit en trommel (kaval en tupan) en zang de zaal in beweging krijgen. De vingervlugge fluitist Hristiyan steelt de show met virtuoze melodielijnen. De traditionele ritmes zijn boeiend en inventief en de energieke muziek ijlt nog lang na in je hoofd. (AR)

Tijdens optredens vonden de Portugese rockband Throes en kuduroformatie The Shine elkaar. Het resultaat is Throes + The Shine, dat een verpletterd energieke rockuduroshow geeft. Het klinkt als Urban Dance Squad in de zesde versnelling en het is moeilijk stilstaan op de razendsnelle lijnen van de twee Angolese zangers. Zelfs commissaris van de koning Max van den Berg danst mee. De uitstekende drummer ramt zijn trommels zowat aan gort: het klinkt alsof hij constant in een razendsnelle break blijft hangen. Wie nog een band zoekt om een ingedut zomerfestival wakker te schudden, heeft aan deze Portugezen een heel goede. (AR)

Het kleine Der AA-theater is ondertussen alweer aardig volgelopen voor het Belgische Condor Gruppe. Zang is er niet nodig bij de sfeervolle muziek, die doet denken aan Ennio Morricone met een pretpilletje achter zijn kiezen. Ondersteund door mooie visuals geven ze een intrigerende, psychedelische draai aan de spaghetttiwestern, met lekker veel tremolo op de gitaar en huppelende ritmes. Als ze het gaspedaal wat dieper intrappen gieren de synthezisers en krijgt de plotseling veel dwingender klinkende muziek het iets kraut-achtigs. (BB)

Uit Dokkum komt The Homesick dat het optreden aankondigt met: "Wij zijn The Homesick en wij spelen popmuziek." Een drietal Friese droogkloten dus, dat übercool oogt zonder het zelf in de gaten te hebben. En de muziek is niet misselijk: licht galmende wavegitaarlijnen gaan de strijd aan met noiserock en lofirammelrock in de lijn van Pavement. Gecombineerd met lijzige zang levert dit eigenzinnige maar bovenal uitstekende nummers op, zoals het met een verslavende wavelijn opgesierde 'Cut Your Hair'. De zelfrelativerende houding op het podium maakt The Homesick ongrijpbaar, net als de bijbehorende prachtmuziek. (AR)

Het Noorse Spidergawd bestaat uit de ritmesectie van Motorpsycho, een zanger-gitarist en een saxofonist. In een propvol Vera zorgt de band voor een hoogtepunt van de avond. De Noren maken diepe indruk met stomende protohardrock die rechtstreeks uit de vroege jaren zeventig komt. Het is vooral een band als MC5 die je terughoort in de lang uitgesponnen nummers, maar daarnaast wordt er geknipoogd naar de meer recente stonerrock. De bas en drums leggen een ongenadig strak fundament, zodat de grommende frontman Per Borten Jr. – met coole zonnebril – alle ruimte heeft voor een bataljon aan ronkende gitaarriffs, terwijl een saxofoon voor een extra laag herrie zorgt. Het is onmogelijk om niet mee te deinen op deze dampende jamsessie. (BB)

Fotomodel Carmen Villain wilde niet alleen met haar uiterlijk bezig zijn en ging muziek maken. Het leidde tot introvert singer-songwritermateriaal. Ondersteund door een toetseniste en een drummer gaat dit op het podium meer richting dreampop en slowcore met als ankers The Velvet Underground, Low en Hope Sandoval. Melancholiek, zeer beeldend en onderhuids, legt ze met haar praatzang en elektrische gitaar een etherische mist van gruizige en dan weer ingetogen tonen neer. Hoewel de geluidsafstelling soms te wensen overlaat, slaagt ze op boeiende wijze in het overbrengen van een onbestemd gevoel. (AR)

In het Der AA-theater dragen de heren van Zentralheizung of Death outfits die doen denken aan een uit de hand gelopen corpsballenavond; een smutsig jasje, een korte broek en een raar blauw gewaad. Het zet de toon voor hun chaotische en opgefokte garagepunk. Een beetje à la Thee Oh Sees jagen de Duitsers hun liedjes er in de hoogste versnelling doorheen. Vaak zijn het korte, explosieve songs, en in de iets langer uitgesponnen nummers piept en kraakt het in een meeslepende groove. Binnen een paar tellen ontstaat er een stevige moshpit en wordt er een stagediver door de zaal gesmeten. De vraag van de zanger of iedereen al een beetje dronken is wordt met gejuich beantwoord. Zentralheizung of Death is goed voor een fijn garagepunkfeest. (BB)

Je komt ogen en oren tekort bij het Zwitsers-Franse Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp. Het veelkoppige gezelschap haalt invloeden uit bijvoorbeeld jazz, Afrikaanse muziek en rock en maakt er inventieve muziek van. Sterk ritmegedreven en opgesierd met onder andere schuiftrombone en marimba, laveren ze op virtuoze wijze tussen schetsend en dansbaar. Het geluid is iets te dun afgesteld, zodat echte overweldiging uitblijft. Toch is het prima in balans, zodat alle partijen goed te onderscheiden zijn. De band toont aan dat muziek maken zonder oogkleppen op tot fraaie resultaten kan leiden. (AR)

Uit Duitsland komen Die Nerven en die zijn de must-see van de avond. Al een uur voordat ze het krappe podiumpje in De Spieghel opklauteren staat er voor de deur een flinke rij. Boze gezichten genoeg, van mensen die naar binnen willen maar dat niet mogen. De aandacht is terecht, want de band uit Stuttgart is de uitschieter van het festival. Alles klopt aan het optreden van het drietal. Punk is zo ongeveer de basis, maar ze variëren er naar hartenlust mee, qua tempo en insteekjes. In venijnige en zeer uitgekiende liedjes hoor je echo's van jarentachtig-postpunk en vooral het blikkerige gitaarwerk van Sonic Youth. Het smalende Duits waarin gezongen wordt klinkt er prachtig bij. Terwijl voor zijn ogen wordt gesprongen en gedanst, jaagt gitarist Max Rieger zich nog maar eens richting zijn versterker, voor nog een beetje extra energie. Die Nerven spelen De Spieghel en het festival volledig plat. (BB)

Andreas Kleven Rasmussen leverde onder de naam Pandreas een aantal fraaie ep’s af met dromerige house. Op het podium van het Newscafé sluiten velen dan ook de ogen tijdens de fraai opgebouwde set. Hij spint zijn heldere en minimalistische synthcreaties vernuftig aan elkaar en schroeft zo bijna ongemerkt het tempo van de beats steeds hoger op. Dansbaar blijft het echter altijd, waarbij Pandreas op een vindingrijke manier letterlijk schuift tussen vederlicht en duister. En juist daarin schuilt de niet-geringe kracht van de jonge Noor. (AR)

Bij Vera staat een flinke rij mensen die vooral graag bij het afsluitende dansfeest van dj De Rooie Neger willen zijn. Ze worden onthaald door Narcosatanicos, de laatste band van de avond en die hebben niet zo heel veel op met dansen. Gewapend met lange haren, een saxofoon en maar liefst drie gitaren maken de Denen een bak gigantische klereherrie. Het is beukende, lang uitgesponnen psychedelica, waarbij de sax voor extra bastonen zorgt en de zanger een neurose van zich afschreeuwt. Ergens is het wel te vergelijken met het vroege werk van een band als The Men, maar dan zonder duidelijke nummers en met een wagonlading LSD er door heen. Het is zeker niet de makkelijkste muziek, maar wel bijzonder goed en meeslepend. (BB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2015-de-vrijdag/25635/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic