• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2013: de vrijdag

Van oerpunk, elektro en geschifte noise.
11 januari 2013, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 12 januari 2013

"Grappig," denk je na twee liedjes van Girls Names, "ik heb New Order altijd al eens live willen zien." De Ieren halen hun inspiratie uit het post-Ian Curtistijdperk en doen geen enkele moeite om dat te verbergen. Ze hebben een galmende gitaar, wat elektronica en een zanger die maar net aan zuiver kan zingen. Best sfeervol, maar vooral te weinig onderscheidend en net niet goed genoeg. (BB)

Wel onderscheidend is Acid Symphony Orchestra: tien Finse mannen in doodgraverspakken zitten in een halve kring en kijken bloedserieus voor zich uit. Een fles wodka doet de ronde. Op schoot hebben ze een bassynthesizer. Dirigent en producer Jori Hulkkonen krijgt alle signalen binnen en improviseert het met schuiven en knoppen tot acidhouse. Hij bouwt de set zorgvuldig op, want pas na een kwartier hoor je de eerste lome beat in het prachtig diepe geluid van de Stadsschouwburg. Ze weten de spanning vast te houden met fijne pruttelhouse in de lijn van Kraftwerks Trans Europe Express. Het concept van Acid Symphony Orchestra verdient de originaliteitsprijs.

Een opvallend instrument in de band van de Finse singer-songwriter Lau Nau is de jouhikko, een ouderwetse schootviool. Het geluid is bepalend voor haar spannende folkliedjes. Op de achtergrond zijn natuurbeelden geprojecteerd, terwijl ze met haar zalvende stem een traditionele sage in het Fins zingt. Ze geeft het optreden een moderne twist door, in de lijn van tUnE-yArDs, live haar stemloops en geluiden uit speelgoed of glockenspiel te samplen. De combinatie tussen traditioneel en modern, met daarbij de sterke songs, maakt er een indrukwekkend optreden van. (AR)

De jongens van het Zweedse Holograms [foto hieronder] zien er uit als de types die je auto komen openbreken om er met je radio vandoor te gaan. Het gepast stoer kijkende straattuig zorgt voor een rellerig sfeertje in Vindicat, met felle, erg Brits klinkende punk en een 'fuck you-attitude'. Het keyboard – dat op plaat hun muziek wat naar de postpunk van Joy Division trekt – gebruiken ze live voornamelijk om nog meer herrie mee te maken. Natuurlijk heb je het al eerder gehoord, maar de branieband overtuigt er niet minder om.

De omschakeling van Zweedse punk naar de beschaafde soul van Trixie Whitley blijkt niet zo groot; de zichtbaar nerveuze Vlaamse scheldt als een dokwerker als haar gitaar kuren vertoont. Naast haar vindingrijke gebruik van woorden als 'fuck' en 'shit' kan Whitley gelukkig ook erg mooi zingen. Haar band speelt in dienst van haar goed getrainde soulstem. Als ze haar elektrische gitaar weer aan de praat heeft, komt haar wat brave pop toch maar net boven de middelmaat uit, dankzij de wat pittiger insteek en de Jeff Buckley-achtige sfeer die ze oproept. (BB)

Het is mudjevol op het podium bij Rubik, met onder andere twee blazers en een percussionist. Dit is ook wel nodig om de avontuurlijke knutselpop goed voor het voetlicht te kunnen brengen. Jammer genoeg gaat veel van de subtiliteit die de plaat zo goed maakt, live verloren. Met een log en massief rockgeluid klinkt het alsof Rubik te veel en te graag wil en voor tienduizend man speelt. In de rustige momenten komt de klasse van de band wel naar boven, wanneer sprookjesachtige elektronica, schuiftrombone en folkgitaar het winnen van de spierballengitaren en -drums. Het is te weinig om van een echt geslaagd optreden te kunnen spreken.

De band Pertti Kurikan Nimipäivät speelt een belangrijke rol in de documentaire The Punk Syndrome, die gaat over hoe mensen met een geestelijke beperking zich afzetten tegen het systeem. En punk zijn ze: Pertti is net als de stevig praatjesmakende gitarist gekleed in een leren jekkie met buttons. Hij zingt als een brulboei in het Fins en staat al snel slechts gekleed in zijn lange onderbroek op het podium. Het publiek lust wel pap van de rauwe, onversneden oerpunk van het ontwapenende viertal die doet denken aan Motörhead en Ivy Green. Pertti en zijn maten hebben lak aan alles en geven een zeer energiek optreden. (AR)

Als The Black Keys instrumentale surf zouden spelen, zouden ze The Good The Bad [foto hieronder] heten. De Denen beschikken over een fijn, gruizig geluid, waarmee ze hun mengelmoesje van surf, garagerock en blues bijzonder aanstekelijk laten klinken. Maar, hoe verslavend de groove ook is en hoe hard de Denen ook hun best doen, na een kwartiertje heb je het echt wel gehoord en gaan de nummers wel erg veel op elkaar lijken. (BB)

Pink Holy Days is een duo uit Italië dat vuige electro maakt in de lijn van T. Raumschmiere. Vrijwel onverlicht staan ze op het podium aan knoppen te draaien. Het geeft niks, want het ietwat onwennige rockpubliek zet het op een dansen. Het is van-dik-hout-zaagt-men-planken met het grootse geluid van moordende bastonen. Muzikaal interessant wordt het wanneer een van de twee live gitaar gaat spelen en zingen. Zo voegt hij een industrialgeluid toe aan de machinale elektronicatonen en ontstaan fraaie climaxen. (AR)

Terug in studentensociëteit Vindicat begint Za! hun optreden bij de ingang. Het duo uit Barcelona loopt trompetterend en drummend op alles wat ze tegenkomen de zaal in. Het is de opmaat voor drie kwartier laveren tussen gek en geniaal. De abstracte noise die de gitarist uit zijn instrument haalt, wordt aan elkaar gehamerd door een bijzonder sterke freejazzdrummer, die net zo lief op zijn drumstel tikt als dat hij zijn instrumentenkoffer door de zaal heen jaagt. Met loops, samples, trompet en keelzang ontstaat een even fascinerend als volstrekt geschift geluid. Het tweetal doet geen enkele moeite om toegankelijk te klinken en jaagt het gros van de verwarde bezoekers de zaal uit. (BB)

Naast Jake Bugg is Palma Violets [bovenste foto] een van dé grote hypes van het festival, waar een afgeladen Vera ook een bewijs van is. De Britten kiezen ervoor om alle nuances uit de nummers te rammen, maar als je een hit hebt als 'Best of Friends' kom je daar wel mee weg. Het merendeel van de set staat als een huis; goeie hooks, to the point en vooral een dikke bak herrie. Palma Violets blijkt op het podium een tegen de garagerock aanschurende band te zijn, die zelfs een bescheiden moshpit weet te creëren. Het belooft veel goeds voor het in februari geplande debuutalbum. (RK)

In de Stadsschouwburg bewijzen de Ier Conor O'Brien en zijn Villagers de afgelopen tijd niet te hebben stilgezeten. Zeker in muzikaal opzicht, want het werk van de aanstaande nieuwe plaat Awayland is gelaagder en minder eendimensionaal dan de voorganger. In een fraaie akoestiek, onder mooi zoeklicht komt dat nieuwe werk uitstekend uit de verf en deinst de prima band niet terug voor mediterrane, funk- of zelfs een heel klein beetje dance-invloeden. Gemene deler blijven de sterke teksten en de emotionele voordracht van O'Brien. Met dit voller klinkende materiaal kan Villagers met gemak de stap naar grotere zalen gaan maken. (AR)

In een stampvol Huize Maas is het de beurt aan Aku Raski, alias Huoratron uit Finland, die aan het begin van de avond al zitting nam in Acid Symphony Orchestra. Alleen achter de knoppen, schuiven en laptop kan hij het ook prima af met droge beats, veel tempowisselingen en krakende synthtonen. Hoewel het vol en gruizig klinkt, lukt het hem niet om volledig te overrompelen. Het zal het uitbundig dansende en springende publiek worst wezen, want dat weigert met dit stuwende optreden het festival als een nachtkaars te laten uitgaan. (AR)

In Vera mag het Luxemburgse Mutiny on the Bounty [foto hierboven] het publiek nog een keer wakker schudden. Wat je zou kunnen omschrijven als mathrock, klinkt in de praktijk als slappe eightieshardrock met een emorandje. Het is muziek voor jongens van 16, met een lok haar voor hun oog en zwarte eyeliner. Muzikaal is het volstrekt oninteressant en bijzonder ongeschikt als afsluiter van een paar heerlijke dagen struinen door het centrum van Groningen. De echte uitsmijter doet het beter: DJ de Rooie Neger trakteert lang nadat de heren van Mutiny on the Bounty naar bed zijn gegaan, de woest dansende zaal op vrolijke hits. Zo sluit je een festival af. (BB)

Bijdrage over Palma Violets door Ralf Koopman

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2013-de-vrijdag/23578/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic