• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2013: de donderdag

Van een camerageile Bulgaarse, de huisband van GroenLinks en twee wife-beaters.
10 januari 2013, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 11 januari 2013

Het centrum van Groningen verandert aan het begin van de avond in een gezellige mierenhoop: het is koopavond, Eurosonic beleeft de eerste echt drukke dag en op de Grote Markt is ook nog Eurosonic Air, met onder meer Kyteman. KindaMuzik richt zich vooral op wat binnen gebeurt.

Dat Finland niet alleen maar stugge mensen voortbrengt die sombere muziek maken, bewijst Don Johnson Big Band uit Helsinki. De groep wil maar één ding en dat is een feestje bouwen. Met lome funk, vette raps en opzwepende ska als beproefd recept ontdooit het publiek langzaam maar zeker. Trompet, conga's en klarinet maken het af, de zanger kent alle trucjes om het publiek mee te krijgen. Zo wordt het weliswaar een voorspelbaar maar toch geslaagd feestje dat later op de avond beter tot zijn recht was gekomen. (AR)

In vaderland Bulgarije schijnt zangeres Krista [onderste foto] heel groot te zijn en allerlei prijzen te hebben gewonnen. In de Groningse Muziekschool moet ze het doen met twintig belangstellenden, inclusief EHBO'ers. De Bulgaarse heeft genoeg podiumervaring om zich niet van de wijs te laten brengen en zodra er een camera in haar buurt komt, poseert ze verleidelijk. Muzikaal gezien houdt het niet over. Haar band speelt het soort funk dat je in een jazzcafé of bij een talentenjacht tegenkomt. Het klinkt geforceerd en volstrekt obligaat. Als de Bulgaarse schone zich waagt aan een 'jazzstandard' staat ze minutenlang te trappelen om los te gaan met haar badkamergalmstem. Maar die vervelende pianist blijft maar pingelen...

Het verschil tussen talentenjachtfunk en doommetal bedraagt in Groningen ongeveer driehonderd meter. In studentenhok Vindicat heeft het van de Faeröer afkomstige Hamferð [foto links] zich voor de gelegenheid in maatpak gehesen. Het geeft een mooi visueel contrast als de zanger een diepe grunt de zaal in slingert. Met dat gerochel en de logge, duistere muziek lijkt het allemaal heel extreem en gevaarlijk. Maar dat valt best mee. De doom vliegt nergens uit de bocht, is keurig afgemixt en komt kraakhelder en niet bijzonder hard uit de speakers. Eigenlijk zijn het hele brave jongens die geen vlieg kwaad doen.

In het krappe bovenzaaltje van café De Spieghel doet het Oostenrijkse Mile Me Deaf alsof het 1994 is. Het prettig nerdy ogende drietal speelt lekker dwarse rock, die voortdurend dreigt te ontsporen in schurende noise. Net als voorbeeld Pavement verstaan de Oostenrijkers de kunst om dwarse, maar altijd pakkende popliedjes te schrijven en ze gedragen zich tussen de lidjes door minstens even melig. Het is bijzonder leuk en aanstekelijk wat de Oostenrijkers laten horen. (BB)

Het IJslandse Epic Rain [bovenste foto] bestaat uit drie totaal verschillende figuren: een verdwaalde pierrot met croonerzang, een scratchende geluidenman en een doordeweeks ogende rapper. Terwijl de eerste bellenblaast en een kaartje legt met het publiek, koppelt de tweede darkfolk en blues aan hiphopbeats en rapt de derde verhalend over grote levensthema's. De combinatie werkt muzikaal uitstekend, maar visueel valt het een beetje tegen. Het blijft toch vrij statisch wat de mannen uit Reykjavik doen, ondanks enkele theatrale fratsen. Dat vrijwel alle muziek uit een doosje komt, werkt daarbij ook niet mee. Met een uitgebreide liveband erbij was het een stuk spannender geweest.

Nee, dan Honeybird and the Birdies uit Italië. Het podium is versierd met kunstbloemen en ze dragen zelfgemaakte, veelkleurige en verknipte kleding uit de recycling. Muzikaal lijkt het op hippietotaalgezelschap Man Man. De basis is folk, maar de platenkast valt goed om met jazz, hiphop, rock en Indiase muziek. Voor een Macedonisch volksliedje draaien ze hun hand niet om. Eerst is het één en al vrolijkheid en veel tralala-refreinen, later volgen teksten over genocide en milieuvervuiling. Zo kan de origineel klinkende band prima doorgaan als huisband van GroenLinks. Het bospodium van het Vlielandse festival Into the Great Wide Open zou de ideale locatie zijn voor een concert van Honeybird and the Birdies. (AR)

Iedereen wil klaarblijkelijk bij de klassieke hardrock van het Duitse Kadavar zijn, want voor Vindicat staat een enorme rij mensen te wachten. Bij Vera is het al niet anders, de rijen lopen door tot ver op straat. Veel minder druk is het bij het Gronings-Finse folktrio Town of Saints en dat is best jammer. Het drietal speelt een innemende set, die alleen al overtuigt vanwege het plezier waarmee ze op het podium staan. De sfeervolle folkliedjes doen denken aan een band als Fleet Foxes, maar ze zijn pittiger door stevig drumwerk en flink wat effecten op de gitaar. Het mooie vioolwerk en de enthousiaste zang maken het plaatje compleet. (BB)

Heel andere koek is Mmoths [foto rechts] uit Ierland. Knoppendraaier, keyboardspeler en boeventronie Jack Colleran omringt zich met een bassist/gitarist en een drummer. Het levert geweldige muziek op waarbij rock en elektronische muziek prachtig samenkomen, met bijvoorbeeld shoegaze die ze zowel elektronisch als met gitaar uitvoeren. Chillwave komt tevens langs, maar dan donker en gruizig, gebracht op een massief volume. Colleran kan het ook alleen, met zeer beeldende en melancholieke soundcapes, waarin hij op indrukwekkende wijze The Orb en Biosphere oproept. Een snelle buiging naar het publiek en weg is hij. Maar zo hoort dat bij festivalhoogtepunten: het gaat om de muziek en het publiek moet in verwondering achterblijven.

De bovenzaal van Simplon stroomt snel vol voor de op een stevige wave-leest geschoeide synthrock van het Spaanse Hatem. Het gebrek aan podiumuitstraling compenseert het viertal met trippy visuals op de achtergrond. Hoewel de muziek niet heel origineel is te noemen, weet de band te boeien met fraaie 'jongen-meisje'-samenzang, hard-zachtdynamiek en soms overdonderende gitaaruitbarstingen. Hierbij doen de Spanjaarden af en toe denken aan ons eigen Eins, Zwei Orchestra. Echt indruk maakt de groep wanneer toetsen en gitaar samenkomen om massieve geluidsmuren op te bouwen. Maar of Hatem hiermee de Europese podia gaat veroveren, valt te betwijfelen. (AR)

Twee wife-beaters en een blote bast. Dan weet je wel zo ongeveer wat je muzikaal te wachten staat. Het Schotse Holy Mountain ramt er ongenadig hard op los in een propvol Vera. Eigenlijk bestaat de set uit één langgerekte gitaarriff, aangevuld met her en der een flinke solo en een heel klein beetje zang. Gepauzeerd wordt er alleen voor een flinke slok bier. Soms een beetje slordig, maar vooral snoeihard en gedreven hakt de band zich een weg door de hardrock van Black Sabbath en andere klassieke gitaarbands uit de jaren zeventig. Wie de innerlijke oermens wil bevrijden heeft aan Holy Mountain een hele goeie.

Ook in Huis de Beurs gaat het laat op de avond om de groove. De Belgen van Wallace Vanborn moeten even op gang komen, maar na paar opwarmliedjes gaan ze goed los. Het trio roept het werk van Kyuss en Queens of the Stone Age in gedachten, door handig catchy liedjes te combineren met log gitaarwerk, diepe bassen en hakkende drums. Met een gortdroog geluid en geile grooves mikken de drie op de onderbuik en zo vegen ze de steeds enthousiaster wordende zaal op een grote hoop. (BB)

Buiten het officiële festival om valt er op muzikaal gebied genoeg te beleven. Zo houdt het eigenwijze Groningse label Subroutine (Rats on Rafts, Vox von Braun) een showcase met al even eigenwijze bands. In café Kult bevestigen Wooden Constructions hun beruchte livereputatie. Vrijwel iedereen komt in beweging op de giftige, tribale postpunk. De gitaar krast en stuwt gelijk De Div, drummer Joost Luub slaat zijn trommels zowat aan gort, terwijl de keyboardtonen vervreemdend werken. En dan hebben we nog het fenomeen Gover Meit. Normaal waarschijnlijk een hele rustige jongen, maar live verandert hij in een dansmachine die met tollende ogen, spasmen en slangenbewegingen een onnavolgbare performance neerzet. Wooden Constructions is misschien wel de meest opwindende Hollandse liveband van dit moment. Het wordt hoog tijd dat muziekminnend Nederland dat ook eens gaat doorkrijgen.

In een afgeladen Platformtheater is het ver na twaalven eveneens dansen geblazen met Roosevelt uit Duitsland. Het jonge duo heeft goed geluisterd naar de dansbare chillwave van Neon Indian en Toro y Moi. Echt origineel klinkt het daarom niet, maar wat geeft het? Met gitaren, zang, toetsen, knoppen, tamboerijn, koebel en elektronische percussie maakt het sympathieke tweetal licht melancholieke dansmuziek die ideaal is voor dit tijdstip van de nacht. Blijven stilstaan is onmogelijk op de toegankelijke, bij momenten vindingrijke analoge, heldere synthtonen en beats. Roosevelt is een ideale festivalafsluiter die in de danstent van Lowlands geen modderfiguur zou slaan. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2013-de-donderdag/23576/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic