• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Eurosonic 2012: de vrijdag

Felle noise, Mongoolse keelzang en ramptoerisme.
13 januari 2012, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Bart Breman, Maurice Dielemans en André Rozendaal

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 14 januari 2012

Sommige locaties van Eurosonic liggen net buiten het centrum. Degenen die de moeite nemen om naar De Machinefabriek te komen, weten wie Fionn Regan is. Men luistert aandachtig naar de singer-songwriter. Bij aanvang is de zaal behoorlijk vol, maar na een halfuur is er niet zo heel veel publiek meer over. Wat gaat er mis? De kleine man op het podium beschikt over een aangename zangstem en zijn timing is ook dik in orde. Toch grijpen zijn songs je niet echt bij de strot. De nummers lijken te veel op elkaar. Zo kan bloedmooi tegelijkertijd vervelend saai zijn. (MD)

In Huis de Beurs blijkt de Poolse Julia Marcell (bovenste foto) een soort van Regina Spektor met een goed gevoel voor theater. De piano is bepalend voor haar kale, punky popliedjes. Ze maakt niet heel veel indruk; met de vioolspelende achtergrondzangeres en Marcell, die veel effecten uit haar synthesizer tovert, oogt het arty-farty, maar ook wat geforceerd. Wel verfrissend zijn het plezier en de vrolijke glimlach van de Poolse.

Geen vrolijke glimlach, maar wel piepende oren in studentensociëteit Vindicat, waar het Finse Murmansk een dreigende bak noise aflevert. De gitarist laat zijn instrument gillen van de feedback, terwijl de drummer een stevig fundament legt met dwarse krautritmiek. Over de spijkerharde noise giet de fantastische zangeres een kille laag wave. Met haar fenomenale stem is ze het spannende contrapunt voor de indrukwekkend goede en gitzwarte herrie om haar heen. (BB)

Volop Spaanse furie bij Fuel Fandango (foto hieronder). Het drietal maakt hapklare dancepop tussen Moloko en Goldfrapp, inclusief meezingrefreinen. Zangeres Nita palmt de zaal in met haar prachtstem en flamencoposes. Ze boeit nog meer wanneer blijkt dat ze tevens de vocale kant van dit genre beheerst. De bandleden integreren het moeiteloos in hun muziek. Het publiek lust er wel pap van en springt massaal mee. Met een massieve geluidsafstelling anticipeert Fuel Fandango alvast op grotere zalen en festivaltenten. (AR)

De pastorale folk van Daughter is minder geschikt voor festivaltenten, maar goed op z'n plek in de statige Der Aa-kerk. Mensen verdringen zich rondom het podium, dat onhandig tussen vier grote pilaren staat opgesteld. De enorme belangstelling past niet bij de uiterst bescheiden Elena Tonra, zoals ze echt heet. In een donkere avondjurk valt de zangeres met de porseleinen stem nauwelijks op. Je vraagt je af hoe het zou klinken met de drummer, die momenteel op huwelijksreis is in de Verenigde Staten. Ze speelt nu met een jonge gast op elektrische gitaar. (MD)

Ook een overvolle zaal bij de Pitchfork-darlings van Vondelpark. Naast het standaard rockinstrumentarium gebruiken de jonge Britten beats, synths en samples om de melancholie van de ondergaande zon in muziek te vangen. De aan r&b ontleende zang halen ze door de vocoder en het totaalgeluid voorzien ze van een lofi-galm. Dit creëert afstand, maar tegelijk blijft de band even gloedvol als James Blake. Een geslaagd huwelijk tussen twinkelende gitaren en gruizige elektronica: Vondelpark laat horen hoe dit moet. (AR)

De Britse singer-songwriter Marcus Foster kan ook wel wat met de mooie ambiance van de Der Aa-kerk. Zijn liedjes neigen naar americana en hij heeft een fijne rasp in zijn stem. Maar net als The Tallest Man on Earth - met wie je Foster goed kunt vergelijken - legt de Brit de emotie er wel heel dik bovenop. Zijn wat saaie liedjes staan stijf van de pathetiek en de subtiliteit is ver te zoeken,

Baxter Dury is cool zoals alleen Britten dat kunnen zijn. De zoon van punkrocker Ian Dury vraagt zich knipogend af hoe eens mens in godsnaam kan soundchecken als niemand de zaalmuziek uitzet. Ook zijn muziek heeft die onderkoelde humor. Hij praatzingt met een Cockney-accent over kale synthbeats en gortdroog, soms zelfs naar reggae neigend gitaarwerk. De dame achter de toetsen zorgt met achtergrondzang voor melodieus tegenwicht. Dury maakt geen diepe indruk met zijn luchtige popliedjes, maar is wel erg leuk. (BB)

De theatersetting van Het Kruithuis is geschikt voor de zeer ingetogen, sombere muziek van Mirel Wagner. De Finse singer-songwriter ondersteunt haar loodzware, beeldende teksten, die ontleend lijken aan de deltablues, met slechts een akoestische gitaar en ze houdt haar ogen gesloten. Met haar roestbruine stem is ze een indrukwekkend rustmoment op Eurosonic.

Allerminst rust bij Za! uit Barcelona. Er gebeurt zo veel dat je een heel artikel aan het zinderende optreden kunt wijden. Het duo maakt avant-gardenoise zonder oogkleppen. De drummer speelt in de achtste versnelling en springt van het podium, om vervolgens al trommelend op meubilair naar de tribune te gaan. Ook beheerst hij Mongoolse keelzang en zijn live geloopte stemsamples gebruikt hij als leidraad voor de fragmentarische nummers. De genretombola draait overuren met latin, freejazz, progrock en metal, waarbij de gitaarspelende sprinkhaan Papa DuPau met gemak op trompet overschakelt. Dit alles brengt het tweetal met dadaïstische humor. Za! geeft Eurosonic een oorwassing zonder weerga.

Chillwave doet zijn intrede op Eurosonic met Victor Ferreira, alias Sun Glitters, uit Luxemburg. Hij gaat volledig op in zijn schuiven, knoppen en Apple-computer. Over een basis van donderbassen, die hij live door de ritmische mangel haalt, legt hij een waas van warme ambienttonen, elektronische shoegaze en verknipte vocale samples. Het resultaat is een opwindende geluidstrip die een nostalgisch gevoel oproept. Het danslustige publiek kan niet veel met de complexe, langzame muziek. Dagdromers des te meer. (AR)

Al een uur voor het optreden van Iceage (foto hierboven) is het propvol in Vera. De piepjonge Denen zijn met furieuze punk en een flinke livereputatie uitgegroeid tot festivalhype. In een klein half uurtje laveert de band tussen hardcore, punk en garage. Het blijkt een even korte als aangename explosie van anarchistische energie. Maar zo bijzonder is het ook weer niet. De nihilistische herrie, de dronken zanger: talloze bandjes gingen Iceage voor en veel daarvan waren ook nog beter.

Eigenlijk is het raar dat een band die - hoe goed ook - nichemuziek maakt, uitgroeit tot de meest besproken act van het festival. Veel bezoekers lijken slechts te zijn gekomen in de hoop op Libertines-achtige podiumtaferelen. Die komen er gelukkig niet. Misschien is een degelijk, maar weinig bijzonder optreden wel het beste antwoord op al die sensatiezucht. Wat nog rest is een verrassingsoptreden van Zanger Rinus: ook al erg populair onder ramptoeristen. (BB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2012-de-vrijdag/22464/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic