• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dredg / Mindfold

Gezocht: kaak. Beloning: 100 euro.
09 juli 2005, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Bart Nijssen

Beeld: Michiel Bastmeyer

Publicatiedatum: 12 juli 2005

Ik was even geneigd om het volgende berichtje op de site van de Melkweg te plaatsen:
Wie o wie heeft mijn kaak gevonden. Ik ben hem kwijtgeraakt op 9 juli 2005 tijdens het concert van Dredg, waarschijnlijk ergens tegen het einde van de set. Mail me svp op bart@kindamuzik.net als je hem gevonden hebt, want het eet zo verdomde lastig.

Tja, dat is de schade na een avondje Dredg in de Melkweg te Amsterdam. Ongeveer 80 minuten lang heb ik met mijn mond open en mijn kaak op de grond staan kijken. Ademloos. Mijn god, wat een show. Wat een muzikaliteit. Wat een creativiteit.

Reeds in 2001 werd het viertal uit San Francisco door Kindamuzik getipt als ‘Next Big Thing’. Het lukte de band evenwel niet om het undergroundcircuit te ontstijgen. De Europese toer met Alien Ant Farm begin 2002 liep uit op een fiasco; het destijds nog behoorlijk experimentele gezelschap werd niet begrepen door het veelal jonge publiek dat gekomen was om te moshen op de cover van Michael Jacksons ‘Smooth Criminal’. Beetje bij beetje werkte de band echter aan het opbouwen van een trouwe schare fans en met name het in 2002 verschenen El Cielo zorgde voor een stijging van het aantal Dredg-fanatici, dat wél de mix van Tool-achtige artrock met opmerkelijke breaks en emotionele emo wist te doorgronden.

Inmiddels kan de band dan ook headlinen tijdens een Europese toer, want de Oude Zaal van de Melkweg is nagenoeg vol. De band speelt veel nummers van het nieuwe, toegankelijkere plaatje Catch without Arms en wisselt dat af met ouder werk van El Cielo (onder andere ‘Sanzen’, ‘Of the Room’, ‘Δ’ en ‘Same Ol’ Road’ komen voorbij) en het fantastische experimentele conceptalbum Leitmotif (ondermeer ‘Symbol Song’ en ‘Movement 1: @45ºN. 180ºW’). De hoofdrol is daarbij weggelegd voor drummer Dino Campanella, die gedurende de hele show als regisseur fungeert. Hij weet zijn potten en pannen hard doch doeltreffend te raken – de drumstokken vliegen in het rond – en wanneer hij tijdens het derde nummer met zijn rechterhand strak en hard doorspeelt en met zijn linkerhand een pianopartij speelt, ligt mijn kaak voor de eerste keer op de grond.
Ook verderop in de set neemt Campanella nog regelmatig de toetsen ter hand, ondermeer in het sublieme ‘Sang Real’, afkomstig van het nieuwe album. Echter, de andere bandleden doen nauwelijks onder voor de kunsten en capaciteiten van Campanella. Wanhoop en andere emoties spreken uit de gitaarriffs van gitarist Mark Engles, bassist Drew Roulette draagt bij aan een strakke, soms sfeervolle ritmesectie en frontman Gavin Hayes is met stip één van de beste zangers die er op deze aardkloot rondlopen. Hayes bedient zich daarnaast van een zogenaamde steel lap, waarmee de diepte van de nummers alleen maar groter wordt. De tweede keer dat mijn kaak vandaag ergens op de grond ligt – en ik ‘m niet meer terugvind – is wanneer hij er met een drumstok op staat te rammen.

Tussen de nummers door wordt er nauwelijks gesproken (af en toe een ‘dankjewel’), maar het is zoals Campanella eerder die dag al zei: "Wij maken muziek om naar te luisteren.” En dat wordt er dan ook ademloos gedaan, op wat gejuich bij het begin van elk nummer na.

Mocht ik mijn kaak nog teruggevonden hebben, dan zou ik ‘m toch weer kwijt zijn geraakt bij het fenomenale einde van de show. Een toegift zit er overduidelijk niet in, want de band eindigt op spectaculaire wijze. Tijdens de laatste track worden de instrumenten stuk voor stuk door roadies van het podium genomen, terwijl de bandleden nog staan te spelen. Campanella – die nog lekker achter zijn drumkit zit te rammen en de toetsen bedient – houdt zo steeds minder van zijn drumstel over. Als uiteindelijk Roulette zijn laatste bekken wegneemt, gooit hij zelf zijn snare om en heeft hij enkel zijn toetsen nog over. De show is dan ook definitief ten einde als ook die hem ontnomen wordt. Een fantastisch einde van één van de beste shows die ik ooit gezien heb.

Je zou dan ook bijna nog vergeten dat er een voorprogramma op de planken stond; het Limburgse Mindfold. Dit viertal won eerder de prestigieuze bandwedstrijd Nu of Nooit en bereikte daarmee een plek op Pinkpop 2005. De emo van de heren is goed uitgevoerd – vandaag op enkele schoonheidsfoutjes na – maar het mist een eigen smoel. Frontman Remco Essers kan nog wel wat podiumervaring gebruiken, maar - en dat is belangrijker - hij beschikt wel over een meer dan uitstekend stemgeluid. Wendel, van het ter ziele 88 Circles Above, staat hem tijdens één track bij en de band speelt nog een cover van Far en dan zit het er bijna op voor de heren. Een goede indruk hebben ze absoluut achtergelaten, maar de toekomst zal uitwijzen of de band voldoende ver boven het maaiveld uitsteekt om echt door te breken; dan zal er wellicht toch nog wat aan een eigen gezicht gewerkt moeten worden.

Wat rest na deze enerverende avond is uiteindelijk een beloning van 100 euro voor degene die mijn kaak terugbezorgt. En een brief die ik bijna naar de redactie van Kindamuzik had verzonden; dat ik er mee kap. Vandaag heb ik het muzikale Walhalla bereikt.

http://www.kindamuzik.net/live/dredg/dredg-mindfold/10057/
Meer Dredg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dredg