• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down the Rabbit Hole: De zondag

Zinderend Oranjefeestje bij Mexicaanse feestband.
29 juni 2014, De Groene Heuvels, Ewijk

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 02 juli 2014

John Wizards is na Jack Parow en Die Antwoord de nieuwste muzikale sensatie uit Zuid-Afrika. In tegenstelling tot die twee acts weerklinkt het Afrikaanse continent duidelijk in de muziek van het rond de Kaapstadse John Withers geformeerde zestal. John Wizards verpakt Afrikaanse ritmes en melodieën die we in het westen vooral kennen van artiesten als Paul Simon en Vampire Weekend in een omhulsel van elektronica en disco, met vleugjes dub en reggae. In de Fuzzy Lop (de drie tentnamen - Hotot, Teddy Widder en Fuzzy Lop – zijn konijnenrassen, zo leer je nog eens wat op een festival) zorgen de twintigers voor een feestje vroeg op de dag, met dansende bezoekers die met een koffie in de hand de slaap nog uit de ogen aan het wrijven zijn. Prince wordt in de instrumentale nummers in de blender gegooid met springerige Afrikaanse gitaartjes, en zo af en toe komt zanger Emmanuel Nzaramba de muziek verrijken met zijn onverstaanbare maar vast heel poëtische teksten. Tijdens nummers kijkt hij verwilderd uit zijn ogen en maakt hij de meest verbluffende dansmoves ('de ooievaar met een lijntje coke achter de kiezen' zou het ongetwijfeld goed doen op de meeste dansvloeren), tussen de bedrijven door zoekt hij snel zijn toevlucht tot de backstageruimte om zijn muzikale vrienden vrij baan te geven. Fris, origineel en lekker opzwepend: John Wizards' debuutalbum van vorig jaar is terecht flink gehypet door de muziekblogs. Het enige aanmerkingspuntje is dat de organisatie de Zuid-Afrikanen beter in de open lucht had kunnen neerzetten, want het kan geen toeval zijn dat juist tijdens dit optreden buiten de eerste voorzichtige zonnestralen van drie dagen festival doorbreken.

Van uitbundig dansen naar met de ogen dicht spacen, de overgang is vrij abrupt. Toch hoeft Warpaint geen enkele moeite te doen om het publiek voor zich te winnen. De vier dames ogen vrolijk en het lijkt erop dat ze tijdens het spelen inside jokes met elkaar maken. Dat ze zich niet veel aan lijken te trekken van het publiek verzuurt de sfeer niet, maar draagt eigenlijk alleen maar bij aan de mysterieuze sfeer die de soms duister pulserende klanken opwekken. De muziek is dansbaar - voor zover de ingenieuze ritmes te volgen zijn - maar men heeft de grootste moeite om mee te klappen, wanneer de vrouwen daar uitdagend om vragen. Bas, gitaar en drums lijken amper afzonderlijk van elkaar te bestaan, zo mooi versmelten de klanken met elkaar tot één grote hallucinogene brij. Nieuw werk passeert ook de revue, een voor Warpaint-begrippen luchtig beginnend nummer dat via ijle samenzang opbouwt tot een fraai hoogtepunt. Lekker raggen doen de dames diverse keren, niet op onbezonnen manier maar juist heel bedachtzaam. Menig nekwervel is op de proef gesteld tijdens de indrukwekkende eindjam van 'Elephants'. Een geslaagde muzikale opmaat voor negentig minuten voetbal die de boeken in zullen gaan als 'zenuwslopend' en 'tergend spannend'.

Het festival zou namelijk een slechte beurt gemaakt hebben bij de voetballiefhebbers onder de festivalbezoekers als zij geen scherm hadden geplaatst waar de verrichtingen van 'onze jongens' op te volgen zijn. En voetballiefhebbers zijn er in overvloed, zo blijkt wanneer het veld naast de Hotot al een half uur voor de aftrap compleet bedolven is met oranje lichamen. Onder begeleiding van uit de tent waaiende klanken van The Naked and Famous - dat ongetwijfeld teleurgesteld was dat Oranje de groepsfase overleefde - zien hordes supporters ons landje met de nodige moeite door het oog van de naald kruipen. De sfeer is gered en er kan deze avond toch nog met een positieve instelling gefeest worden. MGMT is dan helemaal geen beroerde keuze om de wedstrijd van zojuist te laten bezinken. Meeslepende en gelaagde nummers als 'The Youth' en het magistrale tien minuten aantikkende 'Siberian Breaks' bevatten alle psychedelische elementen die van MGMT zo'n boeiende luistertrip maken, en bijgestaan door extreem spacey visuals (die prettig afleiden, want de band zelf is vrij statisch) verdrinken de aanwezigen - ook zonder drugs - in een plezierige trip. Waar het nationale voetbalelftal net nog bijna kopje onder ging in de strijd tegen een elftal sombrerodragers die Carlos, Fransisco of Javier heten, toont het grote scherm beelden die het resultaat moeten zijn van een Mexicaanse drugsoorlog. Naar voren krioelende cirkels die overgaan in Griekse zuilengalerijen, een regenboogkleurige kronkel die doet denken aan het Mario Kart-level Rainbow Road en een huiveringwekkende lsd-kruising tussen een vrouw en een kreeftachtig wezen die op zich op onheilspellende manier voortbeweegt zijn slechts enkele voorbeelden van de creativiteit die aan deze beelden ten grondslag ligt. MGMT verloochent ondanks alle geestverruimende klanken niet de reden waarom de band in eerste plaats zo succesvol is geworden en het feestvierende publiek omarmt knallers als 'Time to Pretend' en 'Electric Feel' dankbaar. De bekende synthesizerloopjes zorgen voor een schokbeweging en leiden het publiek af van het staren naar de achtergrondbeelden en het omhoog slaan van ballonnen. Monsterhit 'Kids' eindigt met een drumsolo, terwijl de zanger via een soort fisheye-camera met psychedelische effecten vreemde beelden van zijn eigen hoofd op het scherm projecteert. De feesthonger is gestild en het optreden had beter meteen kunnen eindigen, aangezien het hierna opgevoerde 'Alien Days' een beetje voelt als mosterd na de maaltijd. Nadat de band in de coulissen is verdwenen, komt de presentator op om de massa richting de Teddy Widder te dirigeren. Daar staat immers een Mexicaanse feestband. Hoog tijd dus om hen het verlies van hun vaderland in te peperen!

Bij aankomst in de Teddy Widder-tent vergaat de pochdrang echter als sneeuw voor de zon. Bij de uiterst sympathieke Mexicanen van Los de Abajo valt geen enkel greintje rancune te ontdekken en ze zorgen hier voor de verrassing van het festival. Spaanstalige zang, een heupwiegende zangeres en saxofoon- en trompetgeschal zorgen ervoor dat de hele tent verandert in een stomende massa van uitzinnig dansende toeschouwers, die gewillig de aanwijzingen van de besnorde saxofonist opvolgen. Links, links, rechts, rechts, hand in de lucht en draaien om de eigen as: het is in de kern een dansje voor een schoolvoorstelling van tienjarige meisjes, maar de sympathieke Mexicaan krijgt de hele tent zover om mee te doen. Als de band het publiek inloopt om samen met trommelaars onder meer een latin versie van 'Get Lucky' op te voeren is het feest compleet. Arriba!

http://www.kindamuzik.net/live/down-the-rabbit-hole/down-the-rabbit-hole-de-zondag/25137/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole