Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Damon Albarn is het schoolvoorbeeld van een muzikale duizendpoot. De cocky frontman van de legendarische Britrockband Blur heeft het afgelopen decennium besteed aan de meest uiteenlopende projecten. Of hij nou invloeden van hiphop (Gorillaz) of traditionele Afrikaanse muziek (Rocket Juice and the Moon) toelaat in zijn muziek, Albarn staat immer garant voor kwaliteit. Zo komt het ook niet als een verrassing dat zijn eerder dit jaar verschenen eerste soloalbum Everyday Robots lovende reacties opleverde. Nooit eerder klonk Damon Albarn zo intiem als op dit met soul, gospel en folk doorspekte solodebuut. Aan het meer van vakantiepark De Groene Heuvels zal de veteraan echter niet alleen songs van zijn jongste album spelen: het is de verwachting dat hij net als bij eerdere optredens in deze tour gaat putten uit alle uithoeken van zijn imposante oeuvre. Hoe dan ook kun je dit optreden eigenlijk niet missen!
Er zijn weinig artiesten die zó gemakkelijk met scherpe observaties en geestige zinnen strooien als de Australische Courtney Barnett. De ietwat luie twintiger heeft slechts enkele ep's op zak, maar toert met name vanwege het enorme succes van single 'Avant Gardener' onafgebroken de hele wereld over om haar lome en luchtige liedjes aan de man te brengen. In 'Avant Gardener' bezingt ze met Bob Dylanachtige intonatie een suffe zomerdag die leidt tot een ziekenhuisopname. Vooral de humoristische manier waarop ze dit voorval beschrijft in combinatie met rammelende en jengelende lofigitaren zorgden voor een kleine hype. Geinige zinnetjes als ''I get adrenalin / Straight to the heart / I feel like Uma Thurman / Post-overdosing kick start'' en ''I take a hit from / An asthma puffer / I do it wrong / I was never good at smoking bongs'' stralen gezongen door de laidback stem van Courtney Barnett een lekker nuchtere en frisse kijk op de wereld uit. Ook de andere songs van haar eerste 'album' The Double EP: A Sea of Split Peas zitten vol met leuke regels, en door alle aandacht voor haar teksten zou men bijna vergeten dat ook met de vele ontspannen piano- en gitaarriedels niets mis is. Op Down the Rabbit Hole wordt het kortom lekker onbezorgd in het avondzonnetje luisteren naar de mooie verhalen van Courtney Barnett.
Finn Andrews van The Veils is niet de vrolijkste persoon die je ooit tegen het lijf bent gelopen. Zijn misère betekent echter goed nieuws voor de fans: hij weet zijn beslommeringen al jaren met zoveel overgave en met zoveel overtuiging in muziek te gieten dat de nekharen erbij overeind gaan staan. Waar The Veils eerst met gitzwarte emoties doorspekte rock maakten met inspiratie van Nick Cave en Leonard Cohen is de band de laatste tijd opgeschoven richting makkelijker in het oor liggende melodieën. Maar vergis je niet, onder deze ogenschijnlijk vrolijke nummers ligt nog heel wat leed verscholen, en de bezeten en oprechte manier waarop Andrews met schurende stem zijn teksten in de microfoon spuwt spreekt dan ook boekdelen. Hoewel het met Andrews niet altijd even lekker gaat loopt de band hartstikke prima, met inmiddels vier fraaie platen op zak. Na een mooi optreden in de India op Lowlands 2013 heeft de organisatie besloten de Nieuw-Zeelanders dit jaar naar het kleine zusje in Ewijk te sturen.
De punkrockers van Parquet Courts uit New York weten als geen ander hoe te moeten tappen uit het vaatje van eerdere giganten uit de Amerikaanse metropool. In hun muziek klinken overduidelijke echo's door van bands als Television, Sonic Youth en The Velvet Underground, allemaal ook afkomstig uit the Big Apple. De energieke en rauwe noiserock van doorbraakplaat Light Up Gold die in hapklare pakketjes van rond de twee minuten naar binnen geschoven werd heeft plaats moeten maken voor een andere benadering, waarin meer ruimte is voor uitgesponnen liedstructuren en details. Dit neemt niet weg dat Parquet Courts ook in nummers van dik zes minuten nog lekker rauw kan schuren. De lome dronkenmanszang van Andrew Savage wordt feilloos ondersteund door schrille en niet zelden dissonante gitaarlijnen. No-nonsenserock, lekker nonchalant, en live lekker wild. Onmisbaar voor elk festival!
Warpaint was een paar jaar geleden een ontzettende hype door het knappe debuutalbum The Fool, dat luisteraars in 2010 zo hypnotiseerde dat de band de jaren erna op alle grote festivals kwam te staan. Tegenwoordig bestaat de band uit vier vrouwen, maar dat is ooit anders geweest. Voordat Josh Klinghoffer leadgitarist bij de Red Hot Chili Peppers werd drumde hij voor Warpaint op de ep Exquisite Corpse, die toevallig - of juist niet natuurlijk - werd gemixt en geremasterd door dezelfde John Frusciante die hij enkele jaren later zou vervangen bij de Red Hot Chili Peppers en die ook nog even het vriendje was van Warpaintzangeres Emily Kokal. Warpaint maakt ook op het eerder dit jaar verschenen Warpaint hallicunogene en pulserende indierock met galmende samenzang en interessante ritmes om je vingers bij af te likken.
Als je Balthazar nog niet hebt gezien bij een van de talloze succesvolle shows die de Belgische formatie de afgelopen jaren in Nederland heeft gehouden, wordt het tijd om je tijdens Down the Rabbit Hole toch maar eens te gaan onderdompelen in het kenmerkende subtiele geluid van de heren en dame uit de omgeving van Kortrijk en Gent. Met geestdodende precisie en toewijding heeft de band voor zijn eerste album geschaafd aan deze sound, totdat alle stukjes op hun plaats vielen en Applause in 2010 het levenslicht zag. Sindsdien is het snel gegaan met het vijftal. Hun tour naar aanleiding van het tweede album Rats raakte voor vrijwel alle shows uitverkocht, en eerder dit jaar overtuigde Balthazar met een subliem optreden in Paradiso. Zelfverzekerder dan ooit zal de band afreizen naar Gelderland om Down the Rabbit Hole te trakteren op een Belgisch feestje.
Er zijn genoeg bands die na hun knappe debuut de makkelijke weg bewandelen naar commercieel succes en daarbij de kwaliteit van hun muziek even laten voor wat het is. Er zijn ook bands die met de jaren langzaam beter worden. Maar bands die een ultracommercieel eerste album uitbrengen om daarna de verworven fanschare af te schrikken met experimentele en lastig te doorgronden muziek? Die zijn er wat minder. MGMT, bekend van de indiedansvloerknallers 'Kids' en 'Electric Feel', bracht vorig jaar met MGMT een plaat uit die in niets meer doet denken aan de pakkende deuntjes van het doorbraakalbum. Congratulations was al psychedelisch, maar wel met mooi vormgegeven nummers, waar het jongste album alle liedconventies loslaat en je een wazige trip bezorgt. Hoe de twee extremen zich live verenigen gaan we zien in De Groene Heuvels.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/down-the-rabbit-hole/7-tips-voor-down-the-rabbit-hole/25103/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole
Deel dit artikel: