• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down The Rabbit Hole: de zondag

Festival loopt langzaam leeg.
26 juni 2016, Beuningen

Tekst: Nienke Franzen

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 28 juni 2016

Gedurende zaterdagavond en zondagochtend pakken veel mensen hun spullen al om te vertrekken. Niet verwonderlijk, aangezien de camping in één grote modderpoel is veranderd en er code geel afgegeven is. Wellicht speelt het programma van de zondag ook een beetje mee. Een paar echt grote of spannende namen hadden de bezoekers wellicht nog tot een extra dag camping kunnen verleiden. Helaas zijn de tenten daarom vandaag bij weinig optredens echt vol. Zelfs niet als het regent, en als de zon schijnt is er al helemaal sprake van leegloop.

Bij Rico & Sticks, [foto bovenaan] die vorig jaar nog voor een feestje zorgden op Lowlands, is het onder het mom van Opgezwolle nog relatief druk. Als Opgezwolle tot nu verzorgden de twee uit Zwolle dit jaar al meerdere clubshows en die ervaring is vandaag duidelijk te zien. Het optreden is strak vanaf de eerste inzet en Rico en Sticks zijn uitstekend op elkaar ingewerkt. Al direct vanaf het nummer 'Gekkenhuis' wordt het vooraan dan ook een gekkenhuis: mensen springen, roepen en dansen, en dat alles op commando van de heren Rico en Sticks. Uiteraard komt er een hele reeks vrienden het podium op: A.R.T., Kubus (ondanks een scheurtje in zijn nier), Winne, Jiggy Djé en Dokter Moon. Muzikaal komt er van alles langs: oudere liedjes als 'Gekke Gerrit' en afsluiter 'Hoedenplank', een song van Rico & A.R.T. van het album Irie en nummers van Great Minds. Rico en Sticks geven wederom een heel strak feestje en bezorgen de toch wat troosteloze zondag daarmee toch nog wat schwung.

In de Fuzzy Lop treedt het duo The London Souls [foto midden] op, niet afkomstig uit Londen, maar uit New York. Dit is typisch zo'n act waar je toevallig tegenaan loopt en waarbij je direct denkt: dat klinkt lekker! Toch begin je je na een paar nummers een beetje te vervelen. Met drums en gitaar produceren de twee groovy rock-'n-roll met een klassiek tintje, maar helaas klinkt het bij elkaar wat rommelig en er is weinig variëteit in het repertoire te ontdekken. Zelfs een beatlesk popliedje als 'When I'm with You' klinkt live niet zo prettig als op plaat.

Een paar minuten voordat Suede [foto onder] het podium op komt, gluurt er een aantal keer een man naast het podium de tent in. Nee, vol is anders en dat zullen de ervaren Engelse rockers vast anders mee hebben gemaakt. Maar ja, zullen veel jongere festivalbezoekers deze Engelsen überhaupt kennen? Toch lijken de vijf vastbesloten even veel te geven als wanneer ze tegenover een volle tent zouden hebben gestaan. Zanger Brett Anderson draagt een strakke zwarte blouse die maar half is dichtgeknoopt - en gedurende het concert steeds meer zwetend bovenlijf laat zien - en rent het hele podium over. Hij slingert zijn microfoon rond, neemt plaats op een rijdende camera en geeft alles om er toch een geslaagd optreden van te maken. Dat is het ergens ook wel, want de wat oudere mensen die er zijn worden overspoeld door een gevoel van nostalgie als songs als 'Trash', 'Animal Nitrate' en 'Beautiful Ones' worden gespeeld. Hoewel Suede een solide performance geeft, vormt de tent - maar half gevuld met mensen, die als hen gevraagd wordt mee te schreeuwen maar wat mompelen - toch een wat treurige aanblik. Suede geeft vandaag meer energie dan dat het terugkrijgt en maakt het pijnlijker door te pretenderen voor een dolenthousiaste volle tent te staan.

Van de klassieke britrock van Suede kan iedereen direct doorlopen naar de Fuzzy Lop voor de britrock van het Australische - ja, u hoort het goed, Australische - DMA's. DMA's kennen drie kernleden, maar staan vanavond met zes man op het podium. Dat is wel veel en de vraag is of dat wel echt nodig is. Er is in vergelijking met andere optredens op deze zondag nog best wat publiek toegestroomd en dat is terecht, want met het uitstekende album Hills End, dat vol aanstekelijke liedjes staat, zijn de Australiërs aan een opmars bezig. De zes openen met 'Timeless' en 'Too Soon' en nu al twee hardere nummers zijn langsgekomen, rijst de vraag of ze hun kruit niet te snel verschoten hebben. Het kabbelt muzikaal dan een beetje door, maar op een derde van het optreden begint de band tijdens 'Melbourne' het publiek op te hitsen en dat is eigenlijk alles wat er nodig is. Iedereen is vastbesloten de wat treurige dag toch af te sluiten zoals het festival de eerste twee dagen begon en tijdens 'Lay Down' wordt er gesprongen, gecrowdsurft en gezongen. Dat een deel van de band dan een pauze neemt waarin de drie kernleden de rustige songs 'Delete' en 'So We Know' ten gehore brengen, vormt een mooie afwisseling. De jonge Aussies brengen wat leven in de brouwerij en zorgen ervoor dat mensen die vroeg vertrokken zijn toch nog wat gemist hebben.

Heeft de regen zijn weerslag gehad op dit weekend Down the Rabbit Hole? Dat kan niet ontkend worden, al zou het wellicht geholpen hebben als de pendelbussen naar de stations Nijmegen en Wijchen en de parkeerterreinen ook zondagnacht nog hadden gereden. Dan had er zondag niet zo'n leegloop plaatsgevonden. Toch was er met name op vrijdag en zaterdag een mooi en gevarieerd aanbod aan artiesten en dat zorgt ervoor dat iedereen zich niet alleen de regen, maar vooral een aantal mooie optredens zal herinneren.

Met dank aan Counter Culture.

http://www.kindamuzik.net/live/down-the-rabbit-hole/down-the-rabbit-hole-2016-de-zondag/26775/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole